Οι λαθρόψυχοι (13): Μια θέση στον ήλιο, Χρ. Βατούσιος

Οι λαθρόψυχοι (13)

Λαθραίων έργα

Μικρές ιστορίες για φανερούς μετανάστες

Δοκιμές αναζήτησης για τα λαθραία όνειρα, τις λαθραίες ελπίδες, τα λαθραία συναισθήματα ολοφάνερων ανθρώπων

Περιμένουμε και τις δικές παρόμοιες σύντομες ιστορίες (650 – 1000 λέξεις). Στο τέλος θα εκδοθεί ένα συλλεκτικό ψηφιακό και έντυπο βιβλίο (το 24grammata.com διατηρεί το δικαίωμα να μη δημοσιεύει ιστορίες που δε συνάδουν με τις υπόλοιπες. Έναρξη συλλογής: 18/02/2014)

Διαβάστε και τα άλλα μικροδιηγήματα της ίδιος σειράς: εδώ

1. Γιώργος Δαμιανός, Ιταλικό όνειρο, εδώ

2. Γιώργος Νικ. Σχορετσανίτης, Το ταξίδι σαν απόδραση – αλλά από πού; εδώ

3. Τίνα Κουτσούμπου, Ο Καινούριος, εδώ

4. Σωτήρης Αθηναίος, Η βουβή μούμια, εδώ

5. Στέλιος Μοιρας, True story, εδώ
6. Θεοχάρης Παπαδόπουλος,   Η ανηφόρα μιας ζωής εδώ
7. Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Απατηλά Όνειρα, εδώ
8. Γιώργος Μάντζιος, Κόκκινα νύχια, εδώ
9. Μ.Τασάκος, Αγριόχορτα εδώ
10. Γ. Πετρέλλης, Σεργκέι, εδώ
11. Γ. Πρίμπας, Προηγούνται οι ντόπιοι, εδώ
12. Απ. Θηβαίος, τα πρόσωπα της ελληνικής νομαρχίας, εδώ

13ο

       ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΗΛΙΟ

γράφει ο Χρήστος Ι. Βατούσιος

Διαβάστε την αρθρογραφία του Χρήστου Βατούσιου στο 24grammata.com κλικ εδώ   

Περπατώ σε ένα δάσος ξένο` ξένος. Με λένε…Μαρία, Ιουδήθ, Ραμάν, Γεράσιμο…
Περπατώ σε ένα χώμα ξένο. Τα βήματα μου παφλάζουν στο μήκος της ακτής,
και το όνειρο του ήλιου χάνεται
σιγά σιγά απ’ τον ορίζοντα μου.
Χάνεται ή εγώ βουλιάζω;

Τα δέντρα, τα πουλιά, τα όρνια, κοντολογίς όλα τα ζωντανά μυρίζονται
την ύπαρξη μου και με κυκλώνουν.
Με κυκλώνουν αλλά εγώ προχωρώ, προχωρώ και βουλιάζω στα νέφη του
οραματισμού μου.
Τα χρόνια κυλούν σταγόνες στα μάτια, που κάποτε τύφλωσε το μεγάλο αστέρι.
Αλήθεια, χάνεται το φως του ή μήπως χάνω εγώ το δικό μου; ανατέλλει ή δύει;

Περπατώ σε ένα κήπο φυτεμένο όνειρα, στο πηχτό μεγάλο δάσος. Μα κάπου
πρέπει να υπάρχει ένα ξέφωτο
κάπου πρέπει να φωτίσει να δώσει καρπούς, κάπου…
Περπατώ μέσα σε ένα ξένο κήπο, πατάω πάνω σε ξένα όνειρα…προχωρώ.
Κατά βάθος είμαστε όλοι ξένοι, πιασμένοι στα μαλλιά της νύχτας,
αναζητώντας μια γνωριμία, έστω μια εκδοχή
του εαυτού μας.

Όχι μη με διώχνετε, σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε, δε θα ξαναπατήσω
πότε πάνω στα όνειρα σας
δεν θα ξαναπερπατήσω ποτέ στο δάσος σας, θα κάτσω εδώ στην άκρη της
νύχτας και θα περιμένω
να γυρίσει ο ήλιος, ήσυχα – ήσυχα θα περιμένω…δεν μπορεί, κάποτε θα
γυρίσει, κουράστηκα, σας παρακαλώ…

Με λένε Ραμάν, Μαρία, Γεράσιμο, Ιουδήθ…Ξένο.