Οι λαθρόψυχοι (2)

Οι λαθρόψυχοι (2)

Λαθραίων έργα

Μικρές ιστορίες για φανερούς μετανάστες

Δοκιμές αναζήτησης για τα λαθραία όνειρα, τις λαθραίες ελπίδες, τα λαθραία συναισθήματα ολοφάνερων ανθρώπων

Περιμένουμε και τις δικές παρόμοιες σύντομες ιστορίες (650 – 1000 λέξεις). Στο τέλος θα εκδοθεί ένα συλλεκτικό ψηφιακό και έντυπο βιβλίο(το 24grammata.com διατηρεί το δικαίωμα να μη δημοσιεύει ιστορίες που δε συνάδουν με τις υπόλοιπες. Έναρξη συλλογής: 18/02/2014)

Διαβάστε και τα άλλα μικροδιηγήματα της ίδιος σειράς: εδώ

1. Γιώργος Δαμιανός, Ιταλικό όνειρο, εδώ

2. Γιώργος Νικ. Σχορετσανίτης, Το ταξίδι σαν απόδραση – αλλά από πού; εδώ

3. Τίνα Κουτσούμπου, Ο Καινούριος, εδώ

4. Σωτήρης Αθηναίος, Η βουβή μούμια, εδώ

5. Στέλιος Μοιρας, True story, εδώ

2ο

Το ταξίδι σαν απόδραση – αλλά από πού;

γράφει ο Γιώργος Νικ.Σχορετσανίτης

Αραιά και που σύννεφα στον ορίζοντα. Υπερισχύει όμως το μπλε. Καθαρό, πεντακάθαρο  στο μεγαλύτερο ποσοστό του. Όχι σαν τις σκέψεις που πάνε έρχονται, φεύγουν και ξαναείναι όμως πάλι παρούσες, γεμάτες ερωτήματα, απολογισμούς, απογοητεύσεις. Και πάλι βέβαια  αποδοχή, τυχαία, πραγματική ή πλασματική, άραγε; Αποδοχή ποίου ή ποιών επίσης; Τωρινών καταστάσεων, οικονομικών, αισθηματικών, οικογενειακών, άλλων, όλων μαζί; Έτσι καθώς σε ζαλίζει ο ήλιος από το μικρό παραθυράκι, δεξιά, δίπλα σου, με το βλέμμα  καρφωμένο χαμηλά εκεί αλλά στη πραγματικότητα ψηλά, μακριά, φευγάτο μαζί με τη σκέψη σου, να λες τι έκανα, τι πέτυχα όλα αυτά τα χρόνια, τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικό που νάτανε όμως καλύτερο! Άλλες επιλογές στη ζωή σου, επιλογές διαφορετικές στη δουλειά σου, στο τόπο που μένεις. Διαφορετικές απόψεις στα αισθήματά σου από άλλες ίσως  γωνίες προσέγγισης.
Ερωτήματα για τους ανθρώπους που αγάπησες και δεν σ’ αγάπησαν ή σε μίσησαν και δεν σε θέλησαν, που θέλησες άραγε τι, ή που θέλησαν από σένα τι άραγε; Τι θα μπορούσες να τους δώσεις και δεν τους έδωσες και γιατί άραγε, τι πήρες απ’ αυτούς χωρίς να τους ρωτήσεις, τι σου έδωσαν και δεν το κράτησες και πάλι γιατί ; Για άλλες επιθυμίες, ιδέες, πρόσωπα που νοστάλγησες και δεν τους το είπες, και τι θα άλλαζε άραγε αν το έκανες, και για άλλα που σε νοστάλγησαν και δεν σου το είπαν παρά μόνο με τα μάτια, κρατώντας το διάμεσο κενό εκεί να παραμένει ανέπαφο! Και βέβαια, σκέφτεσαι, είναι εύκολο να αναπολείς εκ του ασφαλούς για όλα αυτά, ασφαλής όσο μπορείς να είσαι  σήμερα, γιατί για φαντάσου κι’ αυτούς που χάθηκαν στο δρόμο, και δεν έφτασαν ποτέ εδώ που είμαστε εμείς σήμερα, που χάθηκαν και ξεθωριάζουν σιγά-σιγά απ’ τη μνήμη σου, έτσι που σε λίγο θα ανατραπεί η διαδρομή, το ταξίδι, η πορεία, τα απρόοπτα , η ‘Ιθάκη’ που λέγαμε κάποτε, και ξεκαθαρίζουν προς στιγμή κάποτε μέσα σου, για πόσο καιρό άραγε, σαν το πεντακάθαρο χιόνι των Άλπεων από κάτω.
Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας, κάνουμε κάποιο απολογισμό,  στο χρόνο που πέρασε αμείλικτος, στο παρελθόν με τα καλά και τα κακά του, στη μέχρι τώρα πορεία μας. Απολογισμό ετήσιο, μικρότερο, μεγαλύτερο, απολογισμό που έχει σχέση με κάποια περίοδο της ζωής μας, με την παραμονή σε κάποιο μέρος, σε κάποια πόλη, προσωρινοί μετανάστες ίσως, γιατί με το ταξίδι,  έστω και για λίγες στιγμές, ξεφεύγουμε απ’ τα γήινα, τα ‘εγκόσμια’, τα καθημερινά, ή γιατί αποχωριζόμαστε μέρη, γεγονότα, καταστάσεις κι’ ανθρώπους, γνωστούς, αγαπητούς, αγαπημένους, με αδιαφορία μερικές φορές, άλλη φορά με στενοχώρια, μερικές φορές με χαρά, αυτά κι άλλα πολλά  να πηγαινοέρχονται στο μυαλό και να μην έχει τελειωμό αυτό το ανελέητο στριφογύρισμα  και σφυροκόπημα.
‘Θα μείνω μόνιμα στη Νέα Υόρκη’ μου είπε ο διπλανός μου, ένας τριανταπεντάρης Ελληνοαμερικανός, λογιστής στο επάγγελμα. Είχε πάει στη Χίο για μερικές μέρες και τώρα γύριζε στη Νέα Υόρκη μέσω Παρισίων. ‘Εκεί γεννήθηκα κι’ εκεί θα πεθάνω. Τι να κάνω  στη Χίο; Εκεί γεννήθηκε ο παππούς μου, ούτε καν ο πατέρας μου’ !  Κι’ ακόμα  ότι είναι τυχερός που πρόλαβε κι’ αγόρασε τη μονοκατοικία που μένει στο Νιου Τζέρσεϋ μόνο με 400.000 δολάρια.
Κι’ όταν τον ρώτησα γιατί είναι τυχερός, μου απάντησε πως μετά την καταστροφή των Δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη, οι πιο πολλοί θέλουν να φύγουν από το Μανχάταν και να  μείνουν στις γύρω περιοχές, με αποτέλεσμα η ζήτηση να έχει αυξηθεί κατακόρυφα, και φυσικά και οι τιμές των σπιτιών στα γύρω προάστια της Νέας Υόρκης. Κι’ ακόμα ότι κερδίζει γύρω στις 150.000 δολάρια το χρόνο, αλλά του μένουν καθαρά περίπου τα μισά. Έτσι τοποθέτησε τον εαυτό του, απλά, ξεκάθαρα, δρομολογημένη ζωή, χωρίς τίποτα το εξεζητημένο, το απίθανο, το διαφορετικό, ίσως από απειρία ή μεγάλη σιγουριά στον εαυτό του, άραγε, ή από λίγες απαιτήσεις από τη ζωή του, τη δουλειά του, χωρίς απρόοπτα, ευτυχώς η δυστυχώς, ή απλώς βολεμένος, προσγειωμένος, σίγουρος όσο μπορείς να είσαι σ’ αυτό το μάταιο κόσμο που μερικές φορές δεν ξέρεις πως ξημερώνει ή καλύτερα πως σε βρίσκει το σούρουπο ή το χάραμα βέβαια, μην το ξεχνάμε, χωρίς να μπορείς να επηρεάσεις ή να προσπαθείς να τροποποιήσεις έστω τις εξελίξεις, την πορεία, το αποτέλεσμα, λίγο, πολύ, περισσότερο, αντί να μένεις κυκλωμένος, περικυκλωμένος, ζωσμένος από έναν τοίχο και να μην σκέπτεσαι να βγεις, να τον  πηδήξεις, αφού σε στενοχωράει που είναι γύρω σου ή να φοβάσαι πως αν τον πηδήξεις θα χτυπήσεις, θα πονέσεις σίγουρα.

Πράγματα γνωστά, χιλιοειπωμένα πριν από πολλά χρόνια από άλλους, επαναστάτες από μια έννοια, που λίγοι καταλάβαιναν αλλά με μουσική που  πολλοί τραγούδησαν!  ‘Είχε ονειρευτεί πολύ, είχε ζητήσει πολλά, είχε απαιτήσει περισσότερα και στο τέλος τα έχασε όλα’, είχε γράψει παλιά, πολύ παλιά, κάποιος συγγραφέας, μεγάλος για πολλούς, που χρησιμοποιούσε την πιο ωμή  γλώσσα κι’ ένα περίεργο ρεαλισμό,  σ’ ένα λογοτεχνικό ιδίωμα απλησίαστο για πολλούς νεώτερους συναδέλφους του που προσπάθησαν να τον μιμηθούν. Λίγα λοιπόν, λίγα τις περισσότερες φορές, μικρές απαιτήσεις για ήρεμη ζωή, χωρίς σκαμπανεβάσματα πορεία, σαν το Μπόινγκ της Αίρ  Φρανς  που γλύφει ανάλαφρα τον τσιμεντένιο διάδρομο στο αεροδρόμιο Σάρλ Ντε Γκώλ, στο Παρίσι, για  μικρή ολιγόλεπτη ξεκούραση!