Οι λαθρόψυχοι (11): “Προηγούνται οι ντόπιοι”, Γ. Πρίμπας

Οι λαθρόψυχοι (11)

Λαθραίων έργα

Μικρές ιστορίες για φανερούς μετανάστες

Δοκιμές αναζήτησης για τα λαθραία όνειρα, τις λαθραίες ελπίδες, τα λαθραία συναισθήματα ολοφάνερων ανθρώπων

Περιμένουμε και τις δικές παρόμοιες σύντομες ιστορίες (650 – 1000 λέξεις). Στο τέλος θα εκδοθεί ένα συλλεκτικό ψηφιακό και έντυπο βιβλίο (το 24grammata.com διατηρεί το δικαίωμα να μη δημοσιεύει ιστορίες που δε συνάδουν με τις υπόλοιπες. Έναρξη συλλογής: 18/02/2014)

Διαβάστε και τα άλλα μικροδιηγήματα της ίδιος σειράς: εδώ

1. Γιώργος Δαμιανός, Ιταλικό όνειρο, εδώ

2. Γιώργος Νικ. Σχορετσανίτης, Το ταξίδι σαν απόδραση – αλλά από πού; εδώ

3. Τίνα Κουτσούμπου, Ο Καινούριος, εδώ

4. Σωτήρης Αθηναίος, Η βουβή μούμια, εδώ

5. Στέλιος Μοιρας, True story, εδώ
6. Θεοχάρης Παπαδόπουλος,   Η ανηφόρα μιας ζωής εδώ
7. Γαβριήλ Παναγιωσούλης, Απατηλά Όνειρα, εδώ
8. Γιώργος Μάντζιος, Κόκκινα νύχια, εδώ
9. Μ.Τασάκος, Αγριόχορτα εδώ
10. Γ. Πετρέλλης, Σεργκέι, εδώ

11ο

Προηγούνται οι ντόπιοι.

γράφει ο  Γιώργος Πρίμπας.

Διαβάστε όλη την εργογραφία (άρθρα, επιφυλλίδες, επιμέλεια ebook) του Γιώργου Πρίμπα στο 24grammata.com κλικ εδώ

Στις περιοχές της πεδινής Κορινθίας, όπως εξάλλου και στην πλειοψηφία των εκτός των μεγάλων πόλεων κατοικήσιμων περιοχών της Ελλάδας, το νερό της βρύσης ούτε πόσιμο είναι ούτε για μαγείρεμα.
Δεδομένων μάλιστα: της εκτεταμένης χρήσης φυτοφαρμάκων στις καλλιέργειες, των επί πολλά χρόνια επιδοτούμενων χωματερών αγροτικών προϊόντων και των ανεξέλεγκτων γεωτρήσεων, πόσιμο νερό που θα ήταν δυνατόν να αντληθεί σε πεδινές περιοχές δεν υπάρχει και η συνήθης λύση βρίσκεται στο αρκετά δαπανηρό εμφιαλωμένο νερό.
Μέχρι το 2007, πριν δηλαδή το χειρότερο καλοκαίρι από πλευράς πυρκαγιών στην Πελοπόννησο, μια πηγή πόσιμου νερού βρισκότανε στην άκρη ενός μικρού χωριού στους πρόποδες ενός πευκόφυτου και χωρίς καλλιέργειες βουνού στα όρια της πεδινής και της ορεινής Κορινθίας. Στην εν λόγω πηγή αναζητούσανε πόσιμο νερό εκτός από τους κατοίκους του παρακείμενου χωριού και αρκετοί άλλοι από κοντινές περιοχές.
Ακριβώς δίπλα στην πηγή, σε εμφανές σημείο, υπήρχε μια πινακίδα όπου αναγραφόταν: «προηγούνται οι ντόπιοι».
Το νερό πήγαζε ελεύθερα χωρίς δηλαδή κάποιο μηχάνημα άντλησης και όταν δεν υπήρχε κάποιος να το συλλέγει σε μπιτόνι, έρεε προς ένα ρυάκι που τελικά κατέληγε στη θάλασσα. Ένα μπιτόνι, γύρω στα δεκαπέντε με είκοσι λίτρα, γέμιζε σε λιγότερο από δυόμιση με τρία λεπτά και μόνο λίγες ώρες της ημέρας, ακόμα και το καλοκαίρι όταν στην περιοχή ανοίγουνε τα εξοχικά, στην πηγή υπήρχε κάποιος για να πάρει νερό. Συνήθως πρωί πριν τις δέκα και αργά το απόγευμα πριν νυχτώσει. Κάποιες φορές πάντως δημιουργούνταν μία μικρή ουρά 5-6 ανθρώπων, οπότε την προτεραιότητα, εκτός από τη χρονική στιγμή προσέλευσης, καθόριζε ο «νόμος της πινακίδας». Ο ντόπιος (σ.σ. ο μόνιμος κάτοικος του χωριού στην άκρη του οποίου βρισκότανε η πηγή) προχωρούσε – χωρίς καθόλου λόγια ή απλώς, αν τυχόν χρειαζόταν, δείχνοντας την πινακίδα – μπροστά απ’ όλους όσους περίμεναν και έπαιρνε νερό. Εννοείται πως θέμα αμφισβήτησης του «νόμου της πινακίδας» δε διανοούνταν να θέσει κανείς «μη ντόπιος», εκτός αν ήθελε να υποστεί κάποια λεκτική αρχικά επίθεση και αν επέμενε όπου αυτή θα κατέληγε.
Τον Αύγουστο του 2007 ολόκληρο το δάσος του μικρού αυτού βουνού εξαφανίστηκε από την πύρινη λαίλαπα και από την άνοιξη του 2008 και μετά η πηγή στέρεψε.
Επτά χρόνια μετά κι ένα κομμάτι του δάσους ξαναγίνεται. αλλά σε κάποια μέρη του πρώην δάσους οι ντόπιοι φρόντισαν να φυτέψουν αμπέλια φέρνοντας, με σωληνώσεις, νερό από την πεδινή Κορινθία. Νερό που ενώ μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, στην πεδινή Κορινθία, βρισκόταν «στο μισό μέτρο» στα πηγάδια στις αυλές και στα χωράφια, τώρα οι γεωτρήσεις φτάνουν στα 200 μέτρα κι ενίοτε βγάζουν «θάλασσα».
Αυτή η συμπεριφορά – η απαξιωτική προς το(ν) μη ντόπιο, το(ν) διαφορετικού χώματος ή και ίδιου χρώματος αλλά άλλης φυλής (λες και όλοι οι άνθρωποι δεν κρατάμε από τους ίδιους προγόνους), το(ν) διαφορετικής θρησκείας ή ιδιαίτερης σεξουαλικής επιλογής που σε πολλά σημεία του πλανήτη έχει μετατραπεί στην ιδεολογία που ώθησε και ωθεί σε ολοκληρωτικές γενοκτονίες και τη γυναίκα όπου υπάρχουν χώρες στις οποίες ο «ηθικός νόμος» απαιτεί το βίαιο ακρωτηριασμό της και την παραχώρησή της ως ερωτικό αντικείμενο αμέτοχο στην ερωτική πράξη και δούλα – είναι μια παγκόσμια επίκτητη και εξ ιδεοληψίας ιδιότητα του ανθρώπου, και όχι συνυφασμένη με αυτόν αφού καμία απολύτως δικαιολόγηση της δεν προκύπτει από την επιστήμη της βιολογίας ή της ιατρικής, και η αιτία της βρίσκεται στην οικονομική εκμετάλλευση.
Πουθενά και ποτέ δεν υπήρξε ρατσιστική συμπεριφορά που να μη στήριζε κάποιου είδους οικονομική εκμετάλλευση.
Είτε μιλάμε για την αλόγιστη οικονομική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και το ζοφερό μέλλον που μας φτιάχνουμε είτε μιλάμε για την οικονομική εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο είτε συνήθως και τα δύο μαζί ο επίκτητος και αφύσικος ρατσισμός είναι το πολυτιμότερο της όργανο.