Με αφορμή τη γενέθλιο ημέρα (29 Ιουλίου 1919) του ποιητή Μίλτου Σαχτούρη

24grammata.com/ ιστορία της λογοτεχνίας

Με αφορμή τη γενέθλιο ημέρα (29 Ιουλίου 1919) του ποιητή

Διαβάστε ακόμα στο 24grammata.com:

1. ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης εδώ
2. ebook:  Μ. Σαχτούρης – Φάσματα ή Χαρά στον άλλο κόσμο (1958) εδώ
3. H ταυτότητα ενός “τρελού λαγού”, του Απ. Θηβαίου εδώ
4. Για τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη,  του Απ. Θηβαίου  εδώ

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ
Ἐκδόσεις Κέδρος καὶ Μίλτος Σαχτούρης
Ἀπὸ τά: Ποιήματα (1945-1971)· Ἐκδόσεις Κέδρος, 2000.

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Αυτά τα ποιήματα διαβάζονται τις νύχτες της μεγάλης μνήμης. Και είναι φυσική μια τέτοια συνήθεια, γιατί κάποτε οι ποιητές πεθαίνουν και μια άλλη ηλικία μετρά απ΄τον καιρό του θανάτου τους. Αυτά τα ποιήματα διαβάζονται σε τοπία αρχαία, όπως οι νυχτερινές Μυκήνες ή τα περιβόλια των οικισμών που προηγούνται της πόλεως του Ναυπλίου. Αυτά τα ποιήματα πρωτίστως ερμηνεύονται με τον κανόνα των αισθήσεων και άλλος τρόπος δεν υπήρξε ποτέ γι΄αυτούς τους στίχους, γι΄αυτά τα τρομερά πράγματα που συνοστίζονταν στ΄αρχείο του. Αυτά τα ποιήματα, τα τραγούδια του Μίλτου Σαχτούρη διαβάζονται τις συντριπτικές νύχτες και εννοούνται καλύτερα απ΄όσους φέρουν κατάγματα σε σώματα και ψυχές.
Πρόκειται περί σκηνογραφιών μ΄απλούστατα μέσα. Μια ιστορία που εξελίσσεται αυθαίρετη, μες στα τόσα γεγονότα του κόσμου. Με τη νεκρή τους ομορφιά αυτά τα ποιήματα, είτε μιλούν για μαύρες πεταλούδες, είτε για τα ωραία νησιά του Πόρου και της Άνδρου, είτε ακόμη υπάρχουν τις ώρες που τ΄απογεύματα σφάζονται ολότελα από τα στοιχεία τρομακτικά, αφήνουν μια φωνή που δεν σβήνει και ίσως να σημαίνει την τρομερή εκείνη θλίψη απ΄τη δικτατορία της ελπίδας. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς ν΄αντικρίσει όλους εκείνους, τα παιδιά με τα σημαιάκια, ανθρώπους που γερνούν προσμένοντας τις σκληρές φυλές των πεδινών ή το περιστέρι με τ΄άγρια δόντια του σκύλου. Γιατί ο ποιητής μια όψη γέρικη της ερημικής Κυψέλης, στοιχηματίζοντας αδιάκοπα στ΄όνομα του θανάτου σχεδόν ζωγραφίζει ή δεσμεύει επικίνδυνες λήψεις όπως οι Αμερικάνοι ζωγράφοι που πέθαναν μόνοι στις αγκαλιές των εραστών μες στο παραφρονημένο, φοβερό πρωινό του εκσυγχρονισμού.
Τα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη είναι προφητικά. Και αυτό γιατί στηρίχτηκαν στην εποχή της τρομακτικότητας. Και κανείς, μα κανείς δεν περιέγραψε αυτές τις φοβερές, μοναχικές στιγμές όπως εκείνος που τώρα σπαράζεται μες στις πομπές απ΄τα ωραία οράματα με την απροσδόκητη πλοκή. Σ΄εκείνο το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη το περιστέρι δεν υπήρξε ποτέ. Παρά μόνο ο ίσκιος του μέσα απ΄το στόμα εκείνου που έζησε κάτω από τους κεραυνούς και μες στο σκοτάδι εξαπολύεται η κραυγή του,- δεν υπάρχουν φωνές, μονάχα ακράτητα πρόσωπα στα περιθώρια των δρόμων-, δίχως ποτέ να νικά η ζωή, δίχως ποτέ να λυγίζουν οι θεοί ή ν΄αντέχει η μέρα κάτω απ΄το βάρος μιας εκκωφαντικής νύχτας. Μες σ΄αυτήν τη μοναξιά θ΄αναπαρασταθούν οι στιγμές των μεταμορφώσεων και οι εφιαλτικοί τριγμοί όταν τίποτε ανθρώπινο δεν θ΄έχει απομείνει.
Τα ποίηματα του Μίλτου Σαχτούρη που ήσυχα ξεκινούν, όπως τραγούδια ή σκηνές παιδικών, ποιμενικών χωρών μ΄άσχημα κοστούμια ξαφνικά χάνουν τον έλεγχο και ο φόβος γεννά τότε μια φοβερή φαντασία. Σ΄αυτήν χρωστά και τη δύναμή του που όλο φαινόταν μεγαλύτερη ώσπου δίπλα του χάθηκαν οι σκιές και όσο και αν ζητούσε φως δεν υπήρξε τίποτε, τίποτε.
Τα ποιήματα- ιστορίες του Σαχτούρη φανερώνουν μια δύναμη μεγαλύτερη και απ΄το μυστήριο και τον τρόμο που γεννούν. Πάντα να πέφτει η νύχτα, κάποιος να πεθαίνει ή να μαίνεται και ίσως άλλη μια βροχή που θα μας ξαφνιάσει. Όπως ο ποιητής που χάθηκε πριν εννέα χρόνια.