“Ο ιδρώς που άνθισε στον κήπο ”, Μ.Τασάκος

τασακου 24γραμματαΤο νέο μυθιστόρημα του Μ. Τασάκου από τις ηλ. εκδόσεις 24grammta.com (σειρά εν καινώ)

“Ο ιδρώς που άνθισε στον κήπο ”
Μ.Τασάκος

24grammata.com/ free ebook
[download]

του ιδίου M. Τασάκος, ο μέτριος βίος του Αλέξανδρου Βαλέτα (μυθιστόρημα) εδώ

ISBN: 978-960-93-6633-5

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com
Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 107
Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 2015
Μέγεθος Αρχείου: 1,8 Mb
Σελίδες: 164
Μορφή αρχείου: pdf
Γραμματοσειρά: Garamond
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφη άδεια του δημιουργού  ή του εκδότη

Πρoλογικόν
Πρόβατα έχασα πολλά, μα από σκυλιά ποτέ μου…
(κουβέντα σε καφενείο από τσοπαναραίο, κάπου στην Ελλάδα του 60…)
Είναι γεννητούρια που γεννούν ελπίδες και μοιάζουν με παράθυρα σε άγνωστη θέα και υπάρχουν άλλα βουτηγμένα στη σιωπή, κλεισμένα στην μυρωδιά μιας μούχλας, από την αρχή υποταγμένα στην αδιαφορία της μοίρας και μιας ζωής βαρετής και προκαθορισμένης. Τα πρώτα θα πάρουν τον δρόμο τους με πούλιες λαμπερές, στολές χρυσοκέντητες και τις ευχές του πλήθους. Τα δεύτερα θα ψάξουν για λίγο να έβρουν ένα φως, ένα μονοπάτι αλλιώτικο, μια διέξοδο, έναν κήπο, ένα φτερούγισμα. Μα σχεδόν πάντα η μυρωδιά από το υπόγειο θα μείνει στα ρούχα, στα ρουθούνια, στην σκέψη. Γρήγορα θα παραιτηθούν, ίσως προλάβουν να βγάλουν κι έναν λυτρωτικό αναστεναγμό. Και το ίδιο αθόρυβα θα εγκαταλείψουν, σαν να μην πέρασαν, να μην περπάτησαν, να μην προσπάθησαν.
Κάποιες φορές ένα βότσαλο θα χτυπήσει στον τοίχο και μια ρωγμή θα αφήσει τις ακτίνες να φωτίσουν μονοπάτια διάφορα, ελπιδοφόρα. Και ο φυλακισμένος σε μοίρα άσπλαχνη, θα κάνει το σώμα του άσαρκο, τον νου του κιβωτό και τα χέρια του φτυάρι ανθεκτικό για να ξεφύγει και να ταξιδέψει σε προορισμούς άγνωστους. Σαν συναντώ τέτοιες εξαιρέσεις χαίρομαι για το πείσμα, την ανατροπή και την εκδίκηση του ασήμαντου απέναντι στο κακό ριζικό· μα την ίδια ώρα αφήνομαι σε σκέψεις μελαγχολίας, γιατί άλλο από εξαιρέσεις δεν είναι τέτοιες ανθρώπινες ιστορίες, που με τρόπο σαρκαστικό υπενθυμίζουν κανόνα προαιώνιο…
Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε πρόωρα, τέταρτο μέλος μιας οικογένειας που ισορροπούσε με τέχνη θαυμαστή ανάμεσα στην εξαθλίωση και στην επιβίωση και χόρταινε την πείνα της με την ίδια συχνότητα που έκαμε μεροκάματα ο πατέρας στην οικοδομή και η μάνα στα ραφτάδικο που είχε ξεμείνει να εξυπηρετεί την γειτονιά, λίγα μέτρα μακρύτερα από το κτίσμα που ονόμαζαν σπίτι. Μέχρι σήμερα δεν μπόρεσα να εντοπίσω το σπλαχνικό μυαλό που αποφάσισε το όνομα για τον μικρό Τέλη, μήτε τα πρώτα του βήματα σε κείνο το δύσκολο και υγρό περιβάλλον. Για φωτογραφίες ούτε λόγος και η αλληλογραφία δεν ήταν το δυνατό σημείο της οικογένειας. Και όπως συμβαίνει συνήθως το νήμα ξετυλίχθηκε τυχαία, απρόσμενα σε συζήτηση τυπική, κάποιο μεσονύχτιο που περίμενα καράβι σε καφενείο της άγονης γραμμής…
Στο νησί που με φιλοξένησε εκείνο το καλοκαίρι του ΄12, η προτομή του Αριστοτέλη Μπλάνα είναι στημένη στην προβλήτα και αντικρίζει ασάλευτα τα σκαριά που σαπίζουν στο παλιό, μικρό ναυπηγείο, δίπλα στο σημερινό λιμάνι. Μια μικρή ρούγα, λίγο πριν το μοναστήρι έχει το όνομά του. Και ο τάφος του στην κορυφογραμμή, με ένα τεράστιο σταυρό στην πλάτη, είναι ορατός από κείνους που κρεμασμένοι στα πλοία της γραμμής, βιάζονται να πιάσουν την στεριά και να χαθούν στα στενοσόκακα της ανηφόρας. Μονάχα εκείνοι που έχουν την υπομονή να πλησιάσουν στο μνήμα, μπορούν να διαβάσουν την επιγραφή, χαραγμένη από το στοργικό χέρι του μοναδικού παιδικού του φίλου Μάνου Ρούσση, να κείτεται κάτω από την ηλικία των σαράντα πέντε ετών που εγκατέλειψε τα μάταια…
«Ψάχνω ακόμη έναν κήπο γεμάτο με κρίνα…».
Η μικρή και περίεργη βιογραφία που ακολουθεί βασίζεται σε ντοκουμέντα και προφορικές αφηγήσεις…
Μ.Τασάκος