Μίμης Φωτόπουλος – Θα πούνε για τους στίχους μου (*)

εάν (ένθετο του 24grammata.com) / ιστορία της Λογοτεχνίας

Μίμης Φωτόπουλος:  ένας σημαντικός αλλά ξεχασμένος Έλληνας ποιητής

Διαβάστε επίσης

1. Οι ποιητικές συλλογές του Μ. Φωτόπουλου (Ημιτόνια, 1960 – Μπουλούκια, 1940) κλικ εδώ

2.  Ο Μίμης Φωτόπουλος στο “σανίδι” της ποίησης. (της ποιήτριας Ντόρας Βλάσση) κλικ εδώ

3. Σύντομη θεώρηση στη στιχουργική  Του Ποιητή Μίμη Φωτόπουλου (του ποιητή Απόστολου Θηβαίου) κλικ εδώ

δείτε ολόκληρες τις ταινίες

1. “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο” κλικ εδώ

2.  Ο γρουσούζης κλικ εδώ

γράφει ο ποιητής Γιώργος Πρίμπας
O Μίμης Φωτόπουλος δεν χρειάζεται καθόλου συστάσεις. Ο πιο αυθεντικός ίσως μάγκας του ελληνικού κινηματογράφου είναι ένα σημαντικό κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού και το παρόν αφιέρωμα έρχεται να αναδείξει μία όχι ευρέως γνωστή πλευρά του. Αυτή του ποιητή. Ο Μίμης Φωτόπουλος εξέδωσε πέντε ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960 (στην οποία περιλαμβανόταν και μία ανατύπωση της συλλογής «Μπουλούκια» ), «Σκληρά τριολέτα» 1961, «O θάνατος των ημερών» 1976 και «Μπαλάντες του έρωτα και του θανάτου» 1984, οι οποίες σήμερα είναι εξαιρετικά δυσεύρετες. Χαρακτηριστικό των ποιητικών αυτών συλλογών είναι ότι εκδόθηκαν από τον ίδιο τον ποιητή (με μικρή επιφύλαξη για την τελευταία) και όχι μέσω κάποιου εκδοτικού οίκου.
Στο παρόν κείμενο δε θα επιχειρήσουμε μία δημοσιογραφικού τύπου ανάλυση ή έρευνα του γιατί. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ποίηση και η ποίηση είναι η αλήθεια που γράφεται στα μάτια του αναγνώστη όταν το ποίημα επικαιροποιείται στις εμπειρίες και τους πόθους του. Όταν νοιώθει πως αυτό που διαβάζει δεν είναι μία ιστορία προς εγκυκλοπαιδική του μόρφωση, αλλά κάτι που συνάδει με τον κόσμο του. Η ποίηση δεν αποσκοπεί σε απαντήσεις αλλά επισημαίνει και από τη διαχρονικότητά της έγκειται η αξία της. Δε μπορούμε λοιπόν παρά μπρος στο:
[…] Οι «μαιτρ» των στίχων
αν καταδεχτούνε
και τα δούνε
θα φρίξουνε
και στο καλάθι των αχρήστων
θα τα ρίξουνε.
[…] να αναγνωρίσουμε, μέσα από το υποθετικό αν, τον πόνο του ποιητή το 1940, το 1960, το 2012, πάντα τελικά, μπρος στην κριτική η οποία ελάχιστα δυστυχώς αρκείται στο ρόλο της, δηλαδή στη λογοτεχνική αποτίμηση του έργου και μάλιστα πολύ αργότερα της δημιουργίας, και κοινοποίησης του έργου, ώστε να μπορούν να αξιολογηθούν και οι τυχόν επιδράσεις και οι νέοι δρόμοι που άνοιξε αλλά, τότε, τώρα και πάντα, φροντίζοντας μάλιστα – αναπόφευκτα ίσως – να διαπλέκεται με την εκδοτική επιχειρηματικότητα,  στην πλειοψηφία της λειτουργεί παρασιτικά  επιθυμώντας να εξουσιάσει και εν τέλει σε λογική Προκρούστη να κατευθύνει. Αν θαυμάζουμε τον ηθοποιό Μίμη Φωτόπουλο για το έργο του, θα πρέπει το ίδιο να τον θαυμάζουμε και ως ποιητή.  Έναν τίτλο που τον τίμησε ως δημιουργός ακολουθώντας πάνω από όλα το μοναχικό ανένταχτο δρόμο του ΠΟΙΗΤΗ. Ένα δρόμο πολύτιμη κληρονομιά στις επόμενες γενιές.

(*)
Θα πούνε για τους στίχους μου.
Θα πούνε οι «μπουλουξήδες» (**)
για τους στίχους μου
πως έχουνε στο βάθος λίγη αλήθεια.
Μα οι «μεγάλοι υποκριτές»
Θα βρούνε παραμύθια,
Τα ποιήματά μου, άτεχνα.
Και κάτι δεσποινάρια
«Δραματικών σχολών»,
Που δεν επήγανε ποτέ
τουρνέ στην επαρχία,
με ειρωνεία
για μένα θα μιλήσουνε.

Οι «μαιτρ» των στίχων
αν καταδεχτούνε
και τα δούνε
θα φρίξουνε
και στο καλάθι των αχρήστων
θα τα ρίξουνε.
Η αγαπημένη μου θα ενθουσιαστεί
γιατί αγαπάει έναν ποιητή,
μα ίσως και να ‘ναι κατά βάθος λυπημένη
γιατί σ’ εκείνη αφιερωμένοι
δεν είν’ οι στίχοι μου.
Κι η μάνα μου,
αν κάποτε το μάθει
θα κουνήσει το κεφάλι
με συμπόνια,
γιατί αφήνω έτσι τα χρόνια
να μου φεύγουν κυνηγώντας χίμαιρες.

(**) Μπουλουξής = μεταφορικά: ηθοποιός που συμμετέχει (ή διευθύνει) περιοδεύοντα θεατρικό θίασο (τα μπουλούκια). Κυριολεκτικά: διοικητής ομάδας ατάκτων στρατιωτών.