Οι εντυπώσεις ενός Έλληνα φοιτητή στην Ταϊβάν

24grammata.com/ επικαιρότητα

γράφει ο Μηλιαρέσης Κωσταπάνος, φοιτητής ΟΠΑ

Τι είναι ο Aiesec/ Γενικά για την Ταϊβάν/ Σύγκριση με την Ελλάδα/ Το φαγητό στην Ταϊβάν/ Ο τρόπος διασκέδασης τους. Το αλκοόλ(;!)/ Οι συγκοινωνίες στην Ταϊβάν

Tην Άνοιξη  2010 πήρα την απόφαση να περάσω το καλοκαίρι μου σε κάποιο μακρινό μέρος του κόσμου. Ταξίδεψα στην εξωτική Ταϊβάν, όπου απασχολήθηκα για 2 μήνες σε ένα δημοτικό σχολείο.

Οι εμπειρίες που αποκόμισα ήταν μοναδικές. Κατάφερα να γνωρίσω από κοντά έναν συναρπαστικό πολιτισμό, να ανακαλύψω μαγευτικά μέρη, γεύσεις και μυρωδιές, αλλά και έρθω σε επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους από όλο το κόσμο!

Η ξεχωριστή αυτή πρόκληση με ανέπτυξε ως άτομο καθώς μου δίδαξε πράγματα τόσο για τους άλλους όσο και για τον εαυτό μου.

Από τις πρώτες ημέρες της παρακολούθησης μου στο ΟΠΑ (πρώην ΑΣΟΕΕ) καθώς προσπαθούσα να βρω σε ποιο αμφιθέατρο έχω μάθημα, είδα μερικά παιδιά να μοιράζουν κάτι φυλλάδια και να έχουν κάτι αφίσες από κάποια παιδιά, τα οποία είχαν ταξιδέψει από την Ινδία και τη Μαλαισία έως τη Κένυα και την Βραζιλία. Και τότε θυμήθηκα που είχα δει στο site της σχολής μου για έναν Σύλλογο Φοιτητών “AIESEC” και είπα “ααα!! σας ξέρω εσάς και θα ήθελα να γίνω μέλος”. Το τι ειναι αυτός ο Σύλλογος;; Ή οργανισμός πιο σωστά…

τι είναι ο Aiesec

Η AIESEC αποτελεί το μεγαλύτερο διεθνή φοιτητικό και εθελοντικό Οργανισμό στον κόσμο. Αποτελείται και διοικείται αποκλειστικά από φοιτητές και πρόσφατους πτυχιούχους από Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, με ενδιαφέρον σε παγκόσμια κοινωνικά θέματα, θέματα ηγεσίας και διοίκησης. Βρίσκεται σε 5 ηπείρους, σε περισσότερες από 110 χώρες, 1700 Πανεπιστήμια και αριθμεί περίπου 50.000 μέλη σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην AIESEC έχει δημιουργηθεί το Πρόγραμμα Διεθνούς Πρακτικής Άσκησης, σύμφωνα με το οποίο προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές, αλλά και πρόσφατοι πτυχιούχοι δύνανται να ζήσουν και να εργαστούν σε μια από τις χώρες που απαρτίζουν το δίκτυο της AIESEC για ένα χρονικό διάστημα από 1,5 έως και 18 μήνες.

Εκτός από τις ευκαιρίες πρακτικής άσκησης, η AIESEC προσφέρει στα μέλη της εμπειρίες εθνικών και διεθνών συνεδρίων, αλλά και την ευκαιρία να συνεργαστούν με άτομα από το Πανεπιστήμιό τους σε projects με θέματα που αφορούν στους νέους, σχετίζονται με τις ανταλλαγές του οργανισμού μας και θέλουν να έχουν θετικό αντίκτυπο στη κοινωνία.

Κάπως έτσι αποφάσισα και ‘γω να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία που μου προσέφερε ο οργανισμός και πήγα στην Ταϊβάν!

Γενικά για την Ταϊβάν/ σύγκριση με την Ελλάδα

Ταϊβάν, λοιπόν, με πρωτεύουσα τη Ταϊπέι! Και ναι μεν μπορεί να είναι αρκετά μακριά απ’ την Ελλάδα (περίπου στα 10.000 χλμ) αλλά έχουμε τρομακτικά πολλές ομοιότητες

Και οι δύο χώρες περιβάλλονται από θάλασσα και το μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής γης είναι ορεινό. Αν και η Ταϊβάν είναι μόλις το 1/4 της Ελλάδος έχει σχεδόν το διπλάσιο πληθυσμό (23.000.000 κατοίκους).

Έπειτα, όσο περίεργο και αν ακούγεται και οι νέοι Ταϊβανέζοι βασίζονται στα φροντιστήρια για την εκπαίδευσή τους. Ακριβώς όπως και στην Ελλάδα.

Με μία μικρή διαφορά… τα (δημόσια) σχολεία στη Ταιβάν είναι κάπως έτσι…

Αντιθέτως με την Ελλάδα που κάθε Δήμος έχει 10 Δημοτικά, εκεί κάθε περιοχή έχει από ένα, αλλά μεγάλο, που παρέχει τα πάντα στα παιδιά και στους καθηγητές. Από αίθουσα συνεδριάσεων, κουζίνα, mini σινεμά και μουσείο με την ιστορία του σχολείου, έως γήπεδα μπάσκετ, στίβου, σκοποβολής, μπάμπινγκντον και πινγκ πονγκ!

Τα παιδία ερχόντουσαν σχολείο απ’ τις 08.00 παρά και τα φεύγανε στις 16.00!

Φυσικά στις 12 είχαν 1 ώρα διάλειμμα για φαγητό (ερχόταν catering) και ξεκούραση.

Το φαγητό στην Ταϊβάν

Όσον αφορά το φαγητό… Διαφορετική κουλτούρα από Ελλάδα σίγουρα!

Αρχικά με την ώρα του φαγητού, το πρόγραμμα που μου είχε δοθεί στην αρχή ήταν

ΠΡΩΙΝΟ 06:30-07:30

ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟ 11:30-1:00

ΒΡΑΔΙΝΟ 5:00-6:00

Όπως φαντάζεστε τη πρώτη βδομάδα μέχρι να συνηθίσω, 10 το βράδυ ξαναπείναγα!

Να ναι καλά τα “7 11” όμως κάτι φανταστικά 24ωρα super market όπου μου έλυναν το πρόβλημα αυτό! Έπειτα, στην ωραία μας τη μεσογειακή κουζίνα έχουμε τη συνήθεια να τρώ

με κρέας 2-3 φορές τη βδομάδα…όχι τη μέρα! Ναι, άλλο ένα πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν που υπήρχε κρέας και στα 3 γεύματα της μέρας. Στη

φωτογραφία που ακολουθεί τρώω με το φίλο μου τον Stan!!

Τι ώρα είναι; 06:45. Πάντως τέτοιου είδους πρωινό τρώω καμιά φορά και στην Ελλάδα, γιατί, όσο περίεργο και αν ακούγεται, έχω να πω ότι τρώγοντας κρέας για πρωινό αποκτάς απίστευτη ενέργεια για όλη τη μέρα!

Αυτό που όμως δεν κατάφερα ποτέ να συνηθίσω ήταν το ότι τρώνε στο ίδιο γεύμα (και στο ίδιο πιάτο) κρέας και ψάρι μαζί. Δε θα ξεχάσω ποτέ που τα noodles που έτρωγα και κάθε μπουκιά ήταν και κάτι διαφορετικό! Πρώτη μπουκιά, χοιρινό, δεύτερη γαρίδα, τρίτη αυγό, τέταρτη χταπόδι, πέμπτη λαχανικά, έκτη..δεν υπήρχε!

Το δικό τους σουβλάκι?? Μα φυσικά έχουν και αυτοί τη σπεσιαλιτέ τους! Κέικ από αίμα γουρουνιού!!!

Και με όλα αυτά που τρώγανε τους περίσσευε φαίνεται και αρκετή ενέργεια γιατί το βράδυ, μετά το βραδινό τους μαζευόντουσαν σε κεντρικά πάρκα γιαγιάδες παππούδες, μπαμπάδες μανάδες παιδιά και κάνα όλοι μαζί γυμναστική(εγώ καθόμουν στη γωνία τους καμάρωνα)

Κάπως έτσι περνάγανε τα βράδια τους λοιπόν, με γυμναστικούλα και τσαγάκι.

Να άλλη μια διαφορά, το βράδυ! Στη Ταϊβάν το βράδυ ξεκινάει απ’ τις 6, στα διάσημα night markets ο κόσμος πηγαίνει απ’ τις 6 έως τις 9, αααντε μέχρι τις 10. Μετά σπίτι!

Ο τρόπος διασκέδασης τους. Το αλκοόλ;!

Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ είναι πρώτον το welcome παρτυ μου, όπου ήπιαμε..τσάι,

αλλά και δεύτερον μια φορά που είχαμε βγει με μια οικογένεια και ρώτησα άμα θα μπορούσα να έχω μια μπύρα, ρώτησαν και τους υπόλοιπους και τελικά παραγγείλαμε μια ολόκληρη μπύρα(0,5 l) για 4 ενήλικες και την ήπιαμε σε μικρά μικρά ποτηράκια. (το τι έγινε όταν τους έδωσα να δοκιμάσουν ούζο.. αφήστε το καλύτερα!)

Οι συγκοινωνίες στην Ταϊβάν

Κλείνοντας κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μπορώ να πω ότι ζήλεψα σε μεγάλο βαθμό είναι το κυκλοφοριακό τους σύστημα. Αρχικά στο μετρό, όπου αντί για εισιτήριο έχουν μια φοβερή καρτούλα την οποία σφραγίζεις, όταν μπαίνεις και όταν βγαίνεις από το μετρό και πληρώνεις ανάλογα τη διαδρομή που έχεις κάνει! (όχι όπως εδώ που πληρώνει το ίδιο κάποιος που πάει Πανόρμου – Αμπελόκηπους με κάποιον που κάνει το Χαλάνδρι – Αιγάλεω). Συνεπώς και είναι πιο αξιοκρατικό και δεν έχεις το άγχος να πας να αγοράσεις εισιτήριο κλπ, απλά βάζεις χρήματα όποτε σου τελειώνουν οι μονάδες (σαν το καρτοκινητό ένα πράγμα). Με αυτό τον τρόπο και αναγκάζονται και πληρώνουν όλοι και δεν έχουνε τζαμπατζήδες. Το σύστημα αυτό το έχουν αρκετές χώρες, και μετά που χτύπησα και εγώ τη κάρτα μου μαζί με όλους τους άλλους κατεβαίνω κάτω και εκεί παθαίνω τη πλάκα μου!

Βλέπετε και σεις κάτι περίεργο ε;; Ακριβωωώς! Είναι όλοι σε μια σειρά και περιμένουν να βγουν πρώτα και μετά αυτοί να μπουν σε μια σειρά ήσυχα και ωραία! Ούτε σπρωξίματα ούτε τίποτα.

Αλλά και στο δρόμο, η διαφορά είναι τεράστια. Αρχικά έχουν αντίστροφη μέτρηση στα φανάρια (και για πεζούς και για τα αμάξια) έτσι ώστε να ξέρει ο οδηγός/πεζός πότε θα γίνει πράσινο/κόκκινο και να ξέρει να υπολογίσει, αλλά και πάνω απ’ όλα είναι ξε-αγχωτικό! Μικρές αλλαγές σε μεγάλα πράγματα! (Σημείωση το 85% των αυτοκινήτων είναι αυτόματα (απλά μου έκανε εντύπωση και το λέω). Τέλος η Ταϊβάν (όπως και η Ελλάδα) έχει πάρα πολλά μηχανάκια (το ότι όλοι φοράνε κράνος και έχουν πάντα και δεύτερο για αν πάρουν κι άλλον δεν το αναφέρω καν) Αυτό που όμως θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι πώς σέβονται τους οδηγούς και προσφέρουν ξεχωριστό χώρο στα φανάρια για τα μηχανάκια, έτσι ώστε να μην μπλέκονται με τα αμάξια και να γίνεται η ζωή όλων πιο εύκολη!

Το τι ακριβώς έκανα εγώ εκεί πέρα; η συνέχεια της ιστορίας μας…εδώ