εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί… δείπνου.

24grammata.com/ απόδημος ελληνισμός

γράμματα  από τη Μεγάλη Ελλάδα

O Γιάννης Κορίνθιος σχολιάζει την επικαιρότητα

Χαλεπόν ο βίος Αθήνησιν! Αλλά και εν πάση τη γηραιά ηπείρω. Και ακόμα μακρύτερα, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες. Περνάμε δύσκολους καιρούς και δεν βλέπω διέξοδο. Ωστόσο δεν μπορούμε να μείνουμε αδρανείς και απαθείς μπροστά σ΄αυτή την παγκόσμια κατρακύλα, που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και ηθική. Είμαστε όλοι στην πρώτη γραμμή του μετώπου και πολεμάμε για ένα κομμάτι ψωμί και για μια αξιοπρέπεια. Αντιλαμβάνομαι ότι τώρα εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί δείπνου.
Ανησυχώ ιδιαίτερα για τις αντενδείξεις και ανεπιθύμητες ενέργειες της ΄θεραπευτικής΄ αγωγής που επέβαλε η εν Ελλάδι κυβέρνηση. Διερωτώμαι μήπως η αγωγή είναι υπερβολική, γιατί άντε να βρεις τότε ένα ισχυρό αντίδοτο σε περίπτωση υπέρβασης της δοσολογίας ή φαρμακευτικής δηλητηριάσεως. Κι έπειτα παραδόξως δεν βλέπω να έχουν εντοπιστεί και εξουδετερωθεί οι υπεύθυνοι ιοί αυτής της δημοσιονομικής παθολογίας που πλήττει τη χώρα μας. Όπως έλεγε ο Σοφοκλής, ει δείν΄έδρασας, δεινά και παθείν σε δει.
Φοβάμαι παράλληλα μήπως τα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί προκαλέσουν άλλες νοσηρές παρενέργειες, δηλονότι κατάθλιψη, αβουλία, αφασία, αναισθησία, αναφροδισία και σταματάω εδώ την απαρίθμηση των νοσημάτων με στερητικό άλφα. Για την αναφροδισία ο Αχαιός σωστά διατεινόταν ότι πεινώσι η Κύπρις πικρά, σαν τον σοφό Ευριπίδη που έλεγε εν πλησμονή τοι Κύπρις, εν πεινώντι δ΄ού.
Κι εμείς οι απόδημοι έχουμε περιπέσει σε περίσκεψη και νοιαζόμαστε ειλικρινά για την Ελλάδα. Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες, σαν τον Κολοκοτρώνη.
Ευκαιρία ίσως να συνέλθουμε όλοι από το μεθύσι της υπερκατανάλωσης και απληστίας και να επανέλθουμε στην σώφρονα ολιγάρκεια του παλιού καλού καιρού.
Τελευταία συχνά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αναπολεί το λιτό παρελθόν και να αποστηθίζει νοερά τους στίχους του Νίκου Γκάτσου:

Λίγα δένδρα λίγα σπίτια κι ένας άδειος ουρανός / Ήταν όλος μας ο κόσμος ήταν όλο μας το βιος / Το κανάτι στο περβάζι το πηγάδι στην αυλή / Το κουράγιο της μητέρας του πατέρα η συμβουλή / Το ψωμάκι μετρημένο το προσφάι λιγοστό / Και στη γη την πρώτη μάνα το μεγάλο ευχαριστώ / Αυτή ήταν η ζωή μας κι όχι άλλη / Μικρή και ταπεινή μα και μεγάλη / Κι αν κάποτε μας πίκρανε – χαλάλι / Αυτή ήταν η ζωή μας κι όχι άλλη.
Μήπως πρέπει να ανησυχώ για τούτα τά παραμιλητά; Μήπως είναι συμπτώματα κάποιας ύπουλης παθολογίας;