Going West, Τζάκσον Πόλλοκ

 

Aπόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.comκλικ εδώ

Κάθε νύχτα στο Ουαϊόμινγκ συμβαίνει ένα μικρό θαύμα. Λένε πως στο σημείο που συναντιούνται δυο πολιτείες ανθίζει ακόμη τ΄ωραίο λουλούδι των Σεγιέν. Λένε πως παράξενοι cowboys με το πάθος του χρυσού μες στο κατάκοπο αίμα τους, γυρεύουν μ΄απελπισία τον παλιό δρόμο. Λένε, ακόμη πως οι ζωγράφοι οι πιο αγαπημένοι ξοδεύουν την ώρα τους στην αναπαράσταση εκείνης της ζωής που λιγοστεύει, λιγοστεύει, λιγοστεύει τόσο ώστε να αρκεί μονάχα για ένα όνειρο μικρό και μια απέραντη ζωγραφιά.

Αυτοί είναι που κρατούν στην καρδιά τους την ωραία κομητεία του Λάραμι. Εκεί που μπορεί κανείς να θαυμάσει την παλιά, ινδιάνικη τέχνη έτσι όπως τελειώνει μες στα μάτια των μάγων. Τις ετοιμόρροπες εκκλησίες των μεθοδιστών που αφθονούν, τις επιβλητικές οροσειρές, όσες γεννήθηκαν μες στα μυθιστορήματα και πάντα θα υψώνονται γεμάτες τρόμο ως ψηλά στους αμερικάνικους ουρανούς. Οι τυχοδιώκτες που περνούν απ΄τα αθέατα περάσματα σέρνουν πίσω τους τις άμαξες και τ΄όνειρο του χρυσαφιού. Όλα αυτά θα σας πείσουν πως αξίζει τον κόπο ν΄αγαπά κανείς βαθιά μια πολιτεία σαν το Ουαϊόμινγκ, ένα σπασμένο παιχνίδι, τις μικρές σημασίες.

Αυτοί είναι που κρατούν στην καρδιά τους ποταμούς που αποκοιμήθηκαν. Ταξιδιώτες παράξενοι που δεν έχουν μορφή ούτε υπόσταση παρά μόνο τον πυρετό του χρυσού. Που περνούν και χάνονται, όπως αρμόζει στα καραβάνια των θρύλων.

Μην με ρωτάτε για τούτα τα μέρη. Ολόκληρος ο τόπος είναι σπαρμένος γυαλιά, στίγματα των ζωγράφων που υπήρξαν. Όπως ο Τζάκσον που βυθίζεται κάθε νύχτα στο μπέρμπον, σπάζοντας γυαλιά μες στα χρώματα, μες στα χρώματα, ξοδεύοντας σχήματα και εφιάλτες για μια άλλη τεχνοτροπία. Ο Τζάκσον κουβαλά την αρχαία μυρωδιά των στάβλων και το βάρος της ελευθερίας. Κάθε τόσο του ζητούν ν΄αφήσει τον ποταμό, ν΄ανέβει ως τις μεγάλες πολιτείες που συναντιόνται στην κόψη των ποταμών. Του ζητούν μ΄αρνείται επίμονα,  απασφαλίζοντας το κόκκινο, το κίτρινο και το βαθύ πράσινο των δέντρινων χεριών του. Ώστε όλος αυτός ο κόσμος συνεχίζει μες στο έργο του Τζάκσον, συνεχίζει να ανασαίνει μ΄ακίνητη την καρδιά του, με κομμένη την ανάσα του ώσπου να γεννηθεί  ένας πίνακας, μια ζωγραφιά, ένα ολόκληρο και επικίνδυνο φεγγάρι.

Ο Τζάκσον είναι κάπως θλιμμένος. Η καρδιά του υπήρξε από πάντα σπασμένη. Έζησε στο επίκεντρο των πιο σπάνιων πολιτειών. Λίγα πράγματα μπορώ να σου πω για ΄κείνον, λίγες ήταν οι φορές που επέστρεψε απ΄τα σύνορα.

Σήμερα, στέλνει σινιάλα, ουρλιάζει χιλιάδες μέτρα πάνω απ΄τον κόσμο, μοιάζει με τους ήρωες του Κέρουακ όταν διαλέγουν τη μεγάλη μοναξιά τους μα δεν επιστρέφει. Οι ζωγραφιές του θυμίζουν εφιάλτες, τα καραβάνια του παίρνουν αλλόκοτες μορφές και ο cowboy που ΄χει μάθει να κάνει τη νύχτα τόπο δικό του, στοιχηματίζει όλα του τα μάτια στ΄αποψινό φεγγάρι. Κάποιος φίλος του, ένας αρχαίος ερμηνευτής του ονείρου είναι ο μόνος που γνωρίζει τα μυστικά του, ο μόνος που μπορεί να περάσει φλεγόμενος μέσα απ΄τον όλεθρο αυτής της απερίγραπτης εξοχής. Ο μόνος που΄μαθε να διαβάζει τ΄απερίγραπτο και το αμετάφραστο μιας ζωγραφιάς του.

Ο Τζάκσον Πόλλοκ σκοτώθηκε το 1956 σε κάποιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στέρησε απ΄τον κόσμο ένα σωρό ιδέες, κλίμακες χρωματικές που ποτέ δεν υπήρξαν. Έκτοτε, ένας ουρανός απίθανος τον συντροφεύει και η ανάμνηση των μεσοδυτικών που αργά, σαν τις ζωές, πάντα θα βραδιάζουν.