Ένα ποίημα της Μάργκαρετ Γουώκερ (1915–1998)

Εθνική θλίψη (SorrowHome)
Ένα ποίημα της Μάργκαρετ Γουώκερ (1915–1998)

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη

Ενώ το ποίημα ‘Μαύρο Αίμα’ (Dark Blood)της Μάργκαρετ Γουώκερεξιστορεί τις ιδιαίτερες πατρίδες των προγόνων των αφρικανικών λαών της διασποράς, η ‘Εθνική Θλίψη’ (SorrowHome) αναφέρεται στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, εκεί όπου βρίσκεται η φυσική κατοικία των Αφροαμερικανών, πλέον.Ο αφηγητής ή καλύτερα η αφηγήτρια, με περήφανο και εορταστικό τόνο, μας εκμυστηρεύεται ότι οι ρίζες της βρίσκονται βαθιά στο νότο,ενώ παράλληλα καταγγέλλειτα θερμαινόμενα με ατμό διαμερίσματα στον αμερικάνικο Βορρά. Υποστηρίζει περαιτέρω αυτή την στενή σχέση όταν δηλώνει ότι τα δέντρα και τα φρούτα την γνωρίζουν. Αναφέρει ακόμα ότι είναι μια στενή και έμπιστη σύντροφος της φύσης.

Οι ρίζες μου βρίσκονται βαθιά στη ζωή του νότου, βαθύτερα απ’ ότι του Τζων Μπράουν ή του Νατ Τέρνερ ή του Ρόμπερτ Λη. Γεννήθηκα κι’ απογαλακτίστηκα
σε έναν κόσμο τροπικό. Οι φοίνικες και τα φύλλα μπανανιάς,
το μάνγκο και η καρύδα, το αρτόδεντρο και τα καουτσουκόδεντρα
με ξέρουν.

Ζεστοί ουρανοί και κακόκεφα ρεύματα του κόλπου είναι στο αίμα μου. Ταιριάζω
με τη μυρωδιά του φρέσκου πεύκου, με το μονοπάτι των μαύρων, και
το μεγάλωμα την άνοιξη του άγριου κρεμμυδιού.

Δεν είμαι λάμπα σε θερμοκήπιο να μεγαλώσω σε θερμαινόμενα διαμερίσματα
με τη μουσική του Ελ και το μετρό στα αυτιά μου, περιτειχισμένο
από χάλυβα και ξύλο και τούβλα μακριά από τον ουρανό.

Θέλω τα βαμβακοχώραφα, τον καπνό και το ζαχαροκάλαμο. Θέλω να
περπατώ μαζί με σάκους σπόρων να πέφτουν σε χέρσο χωράφι.
Ακούραστη μουσική είναι στην καρδιά μου και είμαι ανυπόμονη να
φύγω.

Ω, Γη του Νότου, πρώτη θλίψη, μελωδία που χτυπάει στα κόκκαλα και το
αίμα! Πόσο καιρό ακόμα η Κλαν του μίσους, τα κυνηγόσκυλα και
οι ομάδες των αλυσοδεμένων κατάδικων θα με κρατήσουν μακριά σου;

Sorrow Home

My roots are deep in southern life; deeper than John Brown/ or Nat Turner or Robert Lee. I was sired and weaned/in a tropic world. The palm tree and banana leaf/mango and coconut, breadfruit and rubber trees know/ me.
Warm skies and gulf blue streams are in my blood. I belong/with the smell of fresh pine, with the trail of coon, and/the spring growth of wild onion.
I am no hothouse bulb to be reared in steam-heated flats/with the music of El and subway in my ears, walled in/by steel and wood and brick far from the sky.
I want the cotton fields, tobacco and the cane. I want to/walk along with sacks of seed to drop in fallow ground/Restless music is in my heart and I am eager to be/gone.
O Southland, sorrow home, melody beating in my bone and/blood! How long will the Klan of hate, the hounds and/the chain gangs keep me from my own?

Σε τούτο το ποίημα, επιπλέον, δείχνει να ανατρέπει τα φυσικά εμβλήματα της δουλείας με την αποδοχή τους. Για παράδειγμα, δηλώνει ‘Θέλω τα βαμβακοχώραφα, τον καπνό και το ζαχαροκάλαμο’. Είναι όλα εκείνα τα πράγματα που οι λευκοί ανάγκαζαν βίαια τους μαύρους σκλάβους να καλλιεργήσουν και σε πολλές περιπτώσεις να πεθάνουν εκεί δουλεύοντας. Έτσι, ο αφηγητής λαχταρά για το φυσικό του σπίτι στο Νότο, ακόμη και αν η κατάσταση εκεί είναι επικίνδυνη για τους Αφροαμερικανούς. Είναι σαφής ειρωνεία,όμως, ότι καταγγέλλειεμφανώς τις περιοχές του Νότου, για τις ρατσιστικές συμπεριφορές και τις πρακτικές τους.Αναγνωρίζει ότι κινδυνεύει όταν αναφέρεται στη μισητή Κου Κλουξ Κλαν, που την αναγκάζει να μείνει μακριά απ’ το Νότο.Η βιογραφία της ποιήτριας, υποστηρίζει αυτή την ανάγνωση. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Νότο, μέχρις ότου ενθαρρυνθεί από τον Λάνγκστον Χιουζ, να φύγει στο Βορρά για να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Ενώ βρισκόταν εκεί, έγινε μάρτυρας και συμμετείχε στη μεγάλη μετανάστευση που προκάλεσε πολλά προβλήματα στους Αφροαμερικανούς. Σε αυτό το ποίημα, λοιπόν, εκφράζει τη λαχτάρα της για το σπίτι τηςστις βαμβακοφυτείες του αμερικάνικου Νότου.
Πράγματι, σε μια συνέντευξή της, δήλωσε ότι είναι πλάσμα του.Όταν το έγραψε βρισκόταν στο κρύο Σικάγο, και δεν έβλεπε ούτε χόρτα, ούτε ανθισμένα τριφύλλια, κόκκινο πηλό και δεν μύριζε το χώμα μετά τη βροχή. ‘… γράφω για το Νότο … αντιπαραβάλλοντας την ιδανική ομορφιά της γης, την ατμόσφαιρα το Νότο, με τη φρίκη της βίας και των φυλετικών συγκρούσεων … ’, έλεγε!