Χριστούγεννα στην πόλη

Αυτός ο κήπος

με τις κρήνες

και τους ρυθμούς

είναι στ΄αλήθεια

το πιο λυπηρό

πράγμα του κόσμου

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του

Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Μ΄αρέσει η χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Πολύς κόσμος, πολύ στρας, το ρεύμα του καιρού σε πρώτο πλάνο. Ξαφνιασμένοι αντικρίζουμε κάθε τόσο την αλλιώτικη πόλη. Οι πιο σκοτεινές γωνιές της αποκτούν ζωή και ένας που δεν γνωρίζουμε πως έζησε πλάι μας στέλνει σινιάλα. Είναι μια παρηγοριά μες στην υπέροχη πολιτεία μας αυτό το λίγο φως. Τρεις φορές λευκό και έπειτα δύο κόκκινο. Θέλω ν΄απαντήσω στην πόλη μου και εγώ μ΄ένα σινιάλο. Ρωτώ, κάνω νόημα στους δικούς μου ανθρώπους. Η ζωή μου είναι ένα τίποτε δίχως αυτά τα σήματα.

Ρωτώ εκείνο το πανέμορφο κορίτσι που είδα μονάχα εγώ. Έχασε την ισορροπία της για λίγο περιπλανήθηκε στο δρόμο. Έπειτα σκέφτηκα πως τέτοιες γυναίκες δοκιμάζουν κάθε τόσο να πετάξουν και έτσι εξηγείται ο σπασμός της. Ρωτώ τους πάντες. Ακόμη και τον θεατρίνο που αφήνει το βαγόνι πιο μόνο από ποτέ. Ζει ανάμεσά μας σαν τις λεπτές ειρωνείες. Αυτός ο τύπος σημαίνει την έκπληξη που κρατά όρθια τη ζωή μας. Νομίζω πως τον ζηλεύω έτσι όπως κάνει τη διαφορά.

Η Αθήνα ωστόσο δεν νοιάζεται. Ντύνεται τις νύχτες γυναίκα, γόβες, μαλλιά πιασμένα, Χαυτεία, Αθηνάς Πανεπιστημίου. Τελευταίο μοντέλο, τελευταία πόζα, στο θέατρο που έμεινε συντρίμια. Η Αθήνα αναβοσβήνει ως τα ξημερώματα. Τα απρόοπτα και τα πρόσωπα φωτίζονται κάθε τόσο. Περισσότερη μοναξιά για τα μάτια σας μόνο. Μιλά όλες τις γλώσσες του κόσμου, ξέρει πόσο τραγικό και όμορφο πράγμα είναι αυτή η ζωή. Η Αθήνα των Χριστουγέννων μοιάζει με πόλη νικημένη και ίσως όλα αυτά τα στολίδια να μοιάζουν τόσο ξένα. Μες στις λάμψεις δεν μπορούμε να κρύψουμε πολλά, να ζήσουμε ως την καρδιά τον χειμώνα μας. Οι παράξενοι και ακίνητοι ενεστώτες που κυλούν εξωφρενικοί ξεγελώντας μας επιβάλλουν μια παράξενη όψη. Ατμόσφαιρα παλιού εργοταξίου, μισοτελειωμένη αισθητική και παλιά δόξα. Κρατά ακόμη μερικούς ξακουστούς κόσμους. Λίγο λίγο ο αλλοτινός της ευατός τελειώνει, αποκτά την απόσταση των πραγμάτων που πρόκειται να σβήσουν. Το κοινό της καταδικασμένο σε θεάματα παλιάς τεχνοτροπίας, χειροκροτεί αμήχανα τους τεχνικούς που μαζεύουν τη σκηνή. Κυλούμε μες στις φλέβες της, ακολουθούμε σταθερές τροχιές για να την συναντήσουμε με τα καράβια και τα σινιάλα που σου είπα. Γρήγορες κουβέντες, δύσκολες έξοδοι. Μεταξουργείο, Ομόνοια, Πανεπιστήμιο. Το παλιό της κλέος πνίγεται στα λογιστήρια. Σαν τρελή γυρνά μες στα γραφεία, τραγουδά παλιές επιτυχίες και ονειρεύεται. Αν η Αθήνα υπήρξε γυναίκα, θα ΄ταν απ΄εκείνες που σε γκρεμίζουν. Όμως, ακόμη και τώρα που σου γράφω η πόλη αναβοσβήνει ζωηρή και μες στα αίματα ζητά το δρόμο της. Με μια βαλίτσα στο χέρι παρακαλεί από σταθμό σε σταθμό, σαν τις αμερικάνικες ταινίες των δυστυχισμένων ηρώων. Η Αθήνα του καινούριου αιώνα  έχει πρόσωπο σπασμένο, εκτίθεται στα πεζοδρόμια γεμάτη ρωγμές. Αντέχει όπως τα σύμβολα. Στην αγκαλιά της πεθαίνουν τα καλύτερα παιδιά. Κλασσική στους τρόπους της, με ντεμοντέ χτένισμα, ταπεινωμένη και αδιάφορη για την χαμένη της ομορφιά. Με πληγώνει έτσι φωτισμένη ντυμένη με τη σημαία που έγινε νόμος και έχασε στα σημεία..Με τη μοναξιά της που φέγγει τώρα πια παντού, για τις τρομαγμένες πλατείες, τους ταξιδιώτες της οδού Πατησίων, για τα χαρίσματά της που τα σκεπάζουν τώρα παράξενα δίχτυα. Γυρεύω κάτι να θυμηθώ απ΄τον παλμό της, όμως η Αθήνα εκκωφαντική, μεθυσμένη στ΄αναψυκτήρια πέριξ της Δεληγιάννη τραβά το δρόμο της. Κανένας θεός δεν ζει πια εδώ.. Όλα αυτά τα φώτα είναι μονάχα σήματα για τις επικίνδυνες στροφές.

Καλά Χριστούγεννα Αθήνα.

Τακτοποίησε τα πράγματά του αμήχανα. Διάβασε ξανά. Κάτι άλλο ήθελε να γράψει. Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία που θα συγκινούσε, ένα γρήγορο δράμα ας πούμε. Όμως πάει κάμποσος καιρός τώρα που τον έχει καθηλώσει μια αίσθηση αγωνίας. Που τα δράματα μπλέκονται μες στο μυαλό του δίχως μορφή και αποτέλεσμα. Μάζεψε ακόμη μερικά πράγματα. Είναι τόσο επιμελής με τ΄αρχείο του. Όμως ύστερα κράτησε ενός λεπτού σιγή για μια άγνωστη αιτία και έτσι μαζί με το ρεφραίν όρμησε ξανά στους καθρέφτες.  Η σκέψη, ο έρωτας, η φαντασία στάθηκαν πάντα η αφορμή.

Καλά Χριστούγεννα. Αθήνα. Μ΄αυτό το ύφος που σήμαινε αποχαιρετισμό ευχήθηκε στο παλιό που χάνεται και έκλεισε για πάντα την ιστορία του.