Ιταλικό δημοψήφισμα 3

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του

Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Η τραγωδία ενός έρωτα

Ιταλία

Τα κουρέλια της Ευρώπης τραγουδούν ακόμη. Στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα ή την Ισπανία, γιγαντώνεται το κίνημα του ευρωσκεπτικισμού. Οι πολλαπλές ταχύτητες των εθνικών οικονομιών, οι σχεδιασμοί για την ελεύθερη διακίνηση των αγαθών και των ανθρώπων που έμειναν μόνο λόγια, το πνεύμα του διαχωρισμού ανάμεσα σε πρωτοκλασσάτες χώρες και πάλι εκείνες που πορεύονται στο περιθώριο της διεθνούς σκηνής, συνιστούν μερικά μόνο απ΄τα αίτια που οδήγησαν στην ευθεία αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ίδια η Ένωση προσυπογράφει την απόφαση της ιταλικής βουλής για τη διενέργεια του αυριανού δημοψηφίσματος.  Ο ευρωπαϊκός νότος βιώνει τις πρώτες παρενέργειες μιας νέας τάξης πραγμάτων. Τα εθνικά κράτη ως κυρίαρχα σχήματα επανεμφανίζονται στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορικής πραγματικότητας. Ο εθνικισμός, προϊόν εσωτερικής κατανάλωσης, λαϊκό και εύπεπτο για εκείνο το πράγμα που ονομάσαμε μεγάλες μάζες. Ο κανόνας της επανάληψης όπως διατυπώθηκε διά γραφίδος Γερτρούδης Στάιν λάμπει στην αυγή του νέου αιώνα και ασκεί τη γοητεία του απ΄την Ιταλία ως το κοσμοπολίτικο Λονδίνο. .

Σκέφτομαι μορφές όπως ο Ντάριο Φο. Έναν απ΄τους τελευταίους μεγάλους της ιταλικής τέχνης. Προσωπικότητες όπως ο ίδιος μα και άλλοι που δίδαξαν την ιταλική αισθητική ανά τον κόσμο, θα μπορούσαν να φιλτράρουν τα γεγονότα, να συνδράμουν στην αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων της εποχής μας. Συγκεχυμένες και ραγδαίες οι εξελίξεις στον αιώνα μας απαιτούν μια παρόμοια ερμηνεία. Η απουσία αυτών των προσώπων, η εν γένει έλλειψη πνευματικότητας, στερούν απ΄τον ίδο τον λαό ένα μέτρο της συνείδησής του.

Λουκίνο Βισκόντι, Παζολίνι, Φελίνι, Μορικόνε, Φο. Μια μνήμη λατινική και ένα παρηκμασμένο μεγαλείο. Επαναφέρω ενώπιόν μου τις αισθητικές πρωτοπορίες. Το design που οδήγησε τη διακόσμηση σε μια νέα φάση, εκπληρώνοντας την εξελικτική πορεία ενός λαού με βαθύτατη, αισθητική παιδεία. Το θέατρο και τη μουσική που επένδυσε  με το ύφος και τη δυναμική της πάνω στην έβδομη τέχνη. Τον Τσέζαρε, τον Καλβίνο, όλα εκείνα τ΄αλφάβητα και τις γλώσσες που σήμερα κοιμούνται μες στο ένδοξο παρελθόν μιας χώρας ή ενός έθνους.

Είναι τόσα εκείνα που καθιστούν την Ιταλία σημαίνουσα. Είναι τόσα όσα η Ευρώπη του σήμερα θα στερηθεί καθώς η Ιταλία ολοένα και περισσότερο θ΄απομακρύνεται, ακολουθώντας τη δέσμευση της λαϊκής βούλησης.  Η γηραιά ήπειρος επιβεβαιώνει τ΄όνομα που της αποδίδεται. Οι κλονισμένοι της θεσμοί δεν πείθουν πια. Αυτός ο κόσμος των μεγάλων, παγκόσμιων δραμάτων και των εκατόμβων ξαναβρίσκει την τραγική του φύση, την ίδια την ιστορία του. Η εγχώρια δημοκρατία στην Ιταλία και αλλού συμπληρώνει τις φιλοδοξίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Πέρα απ΄οποιαδήποτε έκβαση του προσεχούς δημοψηφίσματος, έξω απ΄το “ναι” και το “όχι” της ετυμηγορίας του ιταλικού λαού, το γύρισμα του καιρού έχει πια φτάσει. Η Ευρώπη ακυρώνεται μες στα κοινοβούλια των ίδιων των χωρών μελών της, φανερώνοντας την επίκαιρη αδυναμία της να προσαρμοστεί  στις αλλαγές και τις ιδιομορφίες που συγκεντρώνει στους κόλπους της. Έμμεσα ή άμεσα παραδίνεται στις ορέξεις των δημαγωγών που αλωνίζουν σήμερα την υδρόγειο.

Η σημερινή Ευρώπη συνιστά μια απροσάρμοστη εκδοχή του οράματος που τέθηκε πριν από δεκαετίες στο προσκήνιο της κοινωνίας. Όσοι εμπνεύστηκαν την Ευρώπη της ολοκλήρωσης έχουν για πάντα διαψευθεί. Κανένας ερωτευμένος θεός δεν διεκδικεί πια τούτη την ξέφρενη γη. Οι χώρες επιστρέφουν στις εσωτερικές ζωές τους αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για τα δράματα του μέλλοντος.