Χίλια, ζωηρά κεριά για τα παιδιά μας

 
children-dayγράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του

Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ο Ίταλο Καλβίνο γράφει πριν από χρόνια για μια πόλη που ετοιμάζεται για την ύστατη μάχη της. Αυτή η πόλη σήμερα είναι το συριακό Χαλέπι. Σ΄αυτό το πολύπαθο μέρος του κόσμου γράφονται εδώ και μερικά χρόνια μερικές απ΄τις πιο σκληρές σελίδες της ιστορίας του καινούριου αιώνα. Το πλήθος που εγκαταλείπει την πόλη για μια δεύτερη ευκαιρία στις μεγάλεςς και αφιλόξενες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι διαρκείς, τυφλοί βομβαρδισμοί, οι χιλιάδες των νεκρών, οι εξαντλημένοι ιατροί του διαλυμένου, υγειονομικού συστήματος συνθέτουν εν συντομία το φόντο της ζωής σ΄αυτό το δραματικό σκηνικό. Οι πολιτικές του αναπτυσσόμενου κόσμου και των ηγετικών χωρών του δεν φαντάζουν ικανές να αντιστρέψουν το κλίμα ή πολύ περισσότερο να θέσουν τέλος σ΄έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο. Η παγκόσμια οικονομία διαθέτει αφειδώς τους πόρους της ελπίζοντας μονάχα σε ηττημένους. Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ, όσο παλιός και αν φαίνεται σε έναν κόσμο που μεταβάλεται διαρκώς, έρχεται με τους στίχους του να επιβεβαιώσει τον αιώνιο νόμο της επανάληψης, όπως διατυπώθηκε από την αιρετική Γερτρούδη Στάιν. Μια εξαντλητική εποχή προμηνύεται για την γειτονιά μας. Ήθη, μνήμες, προϊστορία, γλώσσα και συνείδηση φαίνεται πως τίποτε δεν σημαίνουν για αυτόν τον παλλόμενο κόσμο. Οι φωτογραφίες που φθάνουν από την κατεστραμμένη, συριακή πόλη μαρτυρούν ένα μέρος μόνο από το δράμα που παίζεται εκεί. Οι μαρτυρίες των ελάχιστων ιατρών που πασχίζουν να αποτρέψουν μια γενοκτονία κόβουν την ανάσα. Οι μνήμες όσων γυρεύουν καρφωμένοι στα σύνορα της Ευρώπης μια δεύτερη πατρίδα δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες. Ένας ολόκληρος κόσμος χάνεται και είναι να αναρωτιέται κανείς αν αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή αρκεί για να κρατήσει όρθιο έναν ολόκληρο, σπαραγμένο λαό.

Δεν αμφιβάλει κανείς πως όλα τα παραπάνω αποτελούν κοινό τόπο και συνείδηση. Δεν είναι ν΄αμφιβάλει κανείς πως εκείνοι οι ίδιοι που σήμερα σκηνοθετούν το θέατρο του τρόμου στην επικράτεια της Συρίας, θα φανούν αυριανοί λυτρωτές και εγγυητές της ειρήνης. Είναι βέβαιο πως οι ποιητές της εποχής μας θα φροντίσουν να αναπαραστήσουν την ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής. Οι άνθρωποι που κυνηγημένοι χάθηκαν θα επιστρέψουν γυρεύοντας τα παλιά σύμβολα. Η σεμνότητα της ιστορίας θα αποδώσει τη δικαίωση σ΄εκείνον που την αξίζει, η ιστορία θα σφραγίσει τα τρομερά γεγονότα. Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, βγαλμένοι από τα τροπάρια του Μάνου Ελευθερίου θα διασφαλίσουν την ειρήνη στη μεταπολεμική εποχή.

Η σημερινή αναφορά στο συριακό δράμα δεν γίνεται για να κοινοποιηθούν πράγματα ειδωμένα καθημερινά στα δελτία των ειδήσεων και τα παγκόσμια δίκτυα. Κανείς δεν δικαιούται να υποστηρίζει πως δεν γνώριζε, πως δεν έμαθε. Χιλιάδες, μικρές Συρίες στην Βικτώρια, την Κυψέλη, τον Βοτανικό, την Χίο και την Λαμία φέγγουν μες στη νύχτα, κάνοντας κάπως άβολη τη ζωή μας. Σε μια Ελλάδα επαρχιακή από χρώμα χαμένο οι ανθοί της Συρίας φτιάχνουν με το τίποτε παιχνίδια και αναμνήσεις.

Για τούτα τα παιδιά που σήμερα αξιώνουν μια μέρα δική τους έχουν αδειάσει τα πανέρια με τα θαύματα. Η δική τους Αλίκη κοιμάται για πάντα θαμμένη κάτω από σωρούς μπετόν, χαμένη άδικα μαζί με ολόκληρες γενιές. Τ΄αμαραντόχρωμα χαλιά της ανατολής είναι πια πνιγμένα στο αίμα. Τα παιδιά της Συρίας πεθαίνουν κατά δεκάδες κάθε μέρα. Μια αναπαραγωγή των φωτογραφιών που φθάνουν στα τερματικά μας καθημερινά θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. Θα τον πείσει πως παρόμοιες μέρες, όπως αυτή η σημερινή για χάρη των παιδιών δεν έχουν καμιά υπόσταση, πως απλά γεμίζουν τα ημερολόγια με ευχές και διατυπώσεις, πως τίποτε δεν σημαίνουν αφού στα σημεία κερδίζει ο θάνατος.

Τίποτε περισσότερο δεν μπορεί να ειπωθεί σ΄αυτό το σημείωμα. Ο θάνατος είναι μια υπόθεση ριζωμένη στη γη της Συρίας και θα απαιτηθεί ακόμη καιρός μέχρι και εκείνος ο τροχός να φέρει μια καινούρια περιστροφή. Στρέφω το βλέμμα μου στη Χίο, την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Ειδομένη, την πλατιά, αιγαιακή μας πολιτεία. Τέτοια ώρα τα καραβάνια του συριακού λαού ταξιδεύουν σ΄αντίξοες συνθήκες, την ίδια στιγμή που ο δικός μας, ασφαλής κόσμος προετοιμάζεται για τη γέννηση του Θεού. Απέναντι στ΄άδεια δωμάτια που αφήνουν τα παιδιά αυτά, κόντρα στις καταχνιές από τις ανάσες των λύκων που στοίχειωσαν τις καρδιές τους για πάντα, εμείς μπορούμε να σταθούμε ως αντιστάθμισμα. Για όσο καιρό τούτος ο λαός παραμείνει στα χώματά μας, τίποτε άλλο δεν μένει παρά να δοκιμάσουμε να διώξουμε εκείνες τις σκιές που πύκνωσαν.

Κάποτε διάβασα για τα παιχνίδια της Σφαγής. Ένα παλιό, γαλλικό παιχνίδι με κούκλες. Κάποιος άλλος μίλησε για τους ανθρώπους των συνόρων και τους νεκρούς ουρανούς. Είναι τόσα που μπορούν να ειπωθούν, όμως καλύτερο σχόλιο απ΄τις λήψεις των νεκρών παιδιών και τις εκτελέσεις από μπολιασμένες με μίσος παιδικές ψυχές δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Είναι καιρός τώρα που σκέφτομαι Ανδρέα, πως τ΄ωραίο έπος των παιδιών, τώρα και και πάντα, κινδυνεύει να τελειώσει.

Καλή σας νύχτα.