Παρουσίαση του ποιητή Στάθη Κομνηνού

O Στάθης Κομνηνός σπούδασε κλασική φιλολογία και έχει εξειδίκευση στις σημιτικές γλώσσες (αραβικά, εβραϊκά, συριακά/αραμαϊκά). Παράλληλα, έκανε μουσικές σπουδές στη θεωρία, αρμονία και αντίστιξη, καθώς και στην ανατολική μουσική (ελληνική/βυζαντινή). Είναι ποιητής, μεταφραστής, αρθρογράφος, κριτικογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ερευνητής. Έχει συμμετοχή σε πολλά συνέδρια, κυρίως σε ό,τι αφορά τη διερεύνηση των σχέσεων θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών.Μεταφράζει από και προς 12 γλώσσες και έχει συνεργαστεί με πλήθος εκδοτικούς οίκους και έντυπα ή ηλεκτρονικά περιοδικά (Παπαδήμας, Δόμος, Παρουσία, Ακρίτας, Λιβάνης κλπ κι επίσης ΝΕΜΕΣΙΣ, Κουκούτσι, Πρωτάτον, Τόλμη, Φρέαρ, Διάστιχο, Βακχικόν, Litteraterra, Ηνιοχείν, Fractal, κλπ).

 

Τα ποιήματα που ακολουθούν προέρχονται από την ποιητική συλλογή « ΛΑΘΡΑΙΟ ΟΡΙΩΝ ΦΩΣ ;», εισέτι ανέκδοτη.

 

                 ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΣ Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ;

 

Προς το παρόν, τίποτε.

Θα σκούριασε η σάλπιγγα.

Σάλια αρχαγγελικά

Το στόμιό της οξειδώνουν, φαίνεται,

Τώρα και χιλιάδες χρόνια

Χρόνια χιλιάδες

Στιγμές ακάρπιστες

 

Χρειάζεται κήρυκα ο κλέφτης ;

Αναγγέλλοντα θαλαμηπόλο ;

 

Εκείνη, πάλι, η φωνή

– εράσμια έκρηξη μιας ήβης –

Πάγωσε μες στη σιωπή

Ανέκφραστη χρώματα σωπαίνει

Συστρέφει άχρωμη ευθείες

Άλαλη ήχους ανατινάζει

Μουγκή την οικιακή απάτη μας μελωδεί

Τώρα και χιλιάδες χρόνια

Χρόνια χιλιάδες

Στιγμές ακάρπιστες

 

Χτες κι αύριο

Όχι πάντα, όχι, Όμως, πάντα

Ιδού αληθινός εφιάλτης ! (σε μύριους μέσα αληθινότερους…)

 

Ωστόσο, σε μέρη σκοτεινά

Όλα συνέβησαν, τώρα συμβαίνουν…

 

Η σάλπιγγα ηχεί ήχον οξύ

Όταν το ανεπίδοτο φιλί της

– Το πολυονειρεμένο (ίσως γι’ αυτό και ψεύτικο) –

Χρεολυτικά δόθηκε

Εκπυρσοκροτώντας στον κρόταφο της νύχτας μας, Εκεί !

Εκεί !

Σε ακριβές σημείο πάντα, Εκεί !

 

Ο ήχος ξέσκιζε τ’ αυτιά, τα κόκαλα τρυπούσε

Ή, άλλοτε, αγγελτικά η φωνή κι ουδέτερα

Νυν, νυν, μόνο, μόνο νυν ειδοποιούσε

Η στάχτη σου

Νυν

Η στάχτη σου δίψα συνουσίας

Και η φυγή σου

Νυν, νυν

Και η φυγή σου άλωση και διαγούμισμα ευάερης ασφάλειας

 

Αλλιώς, το ψύχος του ολέθρου, το γάλα της απόγνωσης.

 

Όμως τυχάρπαστοι, του δρόμου σκηνίτες

Ειρωνικά χαμογελούν

Κι από καθέδρας δογματίζουν:

 

Εφιάλτης είναι θα διαβεί !

 

 

                             ΕΥΜΟΙΡΙΑ

 

Λιποτακτεί ο αιθέρας

 

Λιτές ανταύγειες σύννεφο

 

Εύπλοα φιλιά

 

Κι άσματα βυθών

 

Της τύχης το ευτυχές

 

Βαφτίζει το χρόνο

 

Ούτις

 

Και σ’ αντικίνηση αυτός κλωθογυρνά

 

Τον εαυτό του στ’ ανεξήγητο

 

Ενός τυχαίου

 

θαλερού

 

Που υλακτεί στο θρόνο του

 

Προφανής αντίστιξη

 

Αιωνιότητα, εεε… αιωνιότητα

Πού κρύβεσαι λοιπόν μικρή μου ;

Μα πού αλλού ανόητε

Σ’ ένα σώμα γυμνό

Βηματίζοντας

Ν’ ακούσει το φως

 

 

 

                             ΑΓΝΟΙΑ
Παχιές παχιές φλούδες
Έπεφτε το σκοτάδι στα χέρια του
Πηλός που κράταγε τη θέρμη των φιλιών
Όταν ανυποψίαστα ακόμη τόξευαν
Την άκραν ένταση της αχτίνας να ιχνηλατήσουν
Κι ασάλευτα
Με τα ορθάνοιχτα παιδικά τους μάτια
Μαρμάρωναν μες στην καταποντισμένη
οδοντωτή… ως σάβανο αγάπη

 

 

©  ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ