Αφιέρωμα στη Μικρασιατική Καταστροφή / ημερολόγιο πένθους 1

mikrasiatikiγράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

 

Ήμασταν στην Πούντα. Στέκαμε γραμμή για να μπαρκάρουμε. Ότι είχαμε, μπόγους, βαλίτσες τα πετούσαν για να περάσουν. Πέρασε η μητέρα μου, η αδελφή μου έπεσε κάτω, ο κόσμος την πατούσε δεν μπορούσε να σηκωθεί. Ένας στρατιώτης, κάθως βάσταγε το μωρό της, το τρύπησε με την ξιφολόγχη. Το πέρασε από τη μια άκρη της φασκιάς ως την άλλη. Τι να κάνει; Το΄βαλε σε μια ακρούλα. “Ζήσε κόρη μου για τ΄άλλα σου παιδιά” της είπε η μάνα μας. Εγώ ακόμη δεν είχα περάσει τη ζώνη και με τραβά ένας Τουρκαλάς από το χέρι και μου λέει “Ντουρ, μωρή”. Εγώ βάζω κάτι φωνές, κάτι κλάμματα, φωνές και η μάνα μου.  Πέρασαν πέντ΄έξι, εμένα που να μ΄αφήσει να περάσω. “Αχ παιδάκι μου” λέει η μάνα μου. Πέφτει κάτω και λιποθυμά. Στο μεταξύ ο Τούρκος μου δίνει ένα σκαμπίλι που άστραψε το φως μου. “Τσικάρ παρά” λέει. Θυμήθηκε το πεντόλιρο, του το΄δωσα. Μ΄αυτό γλίτωσα. Μου δίνει μια σπρωξιά, πέφτω κάτω. Και έσπασα τα γόνατά μου. Έχασα και το ένα μου παππούτσι. Πέταξα και τ΄άλλο στη θάλασσα. Εκεί πια οι Ιταλοί μας ανέβασαν στο καράβι.

Οι Γάλλο δείξαν βρωμερή στάση. Όσοι κατάφεραν να ανέβουν στα καράβια τους, τούς ρίχναν πίσω στη θάλασσα. Και παλικάρια, πιο πολύ τα παλικάρια ρίχναν στο νερό. Σαν τους βλέπαν να ζυγώνουν τους ρίχναν ζεματιστό νερό για να μην μπορέσουν να ανέβουν. Οι Εγγλέζοι κάναν ότι κάναν, μα σας πήγαινε κανείς ν΄ανέβει στα πλοία τους να σωθεί τον δέχονταν καλά. Δεν τον διώχναν.

 

Η Έξοδος, τ. Α΄

(Μαρτυρία Άννας Καραπέτσου)

πηγή:http://www.ellinismos1922.gr/i-katastrofi/martyries.html

 

 

«Το χειρότερο, είπε, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία.»

 

Έρνεστ Χέμινγουαιη,

Ανταποκρίσεις