γράφει ο Απόστολος Θηβαίος.
Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ
Το πρωί της Κυριακής κορίτσια όλων των ηλικιών ακροβατούν στις πλαγιές του νησιού. Γυρεύουν τ΄άνθη των πιο ωραίων χρωμάτων. Τριαντάφυλλα απαράμιλλης λευκότητας, κρίνα, ανεμώνες, βιολέτες. Αργά το μεσημέρια απ΄όλες τις γωνιές αυτού του μεγάλου κόσμου φθάνουν τα κορίτσια με τα καλάθια τους. Σ΄άλλες εποχές και σ΄άλλες σελίδες όλες τους θα δικαιούνταν τ΄όνομα και τη χάρη μιας Αλίκης. Γιατί όλα τα θαύματα των βιβλίων βρίσκονται μες στα πανέρια τους. Εισέρχονται στο ναό και απ΄τη μορφή τους απομένει τώρα μόνο το σχήμα. Γονατίζουν και στολίζουν την εικόνα. Δένουν τ΄άνθη στα δοκάρια, στα περιστύλια, στα παλιά βημόθυρρα. Αύριο βγαίνει η Παναγιά στους δρόμους. Όλο τ΄απόγευμα κρατούν οι στολισμοί. Όλο τ΄απόγευμα τα κορίτσια τραγουδούν σκοπούς παλιούς που έρχονται απ΄το βάθος των καιρών. Προσκυνητές, ιερομόναχοι ανηφορίζουν γονατισμένοι την παλιά οδό. Κάθε τόσο σταματούν και προσεύχονται στη χάρη της. Και η Παναγιά τους ακούει και όλους τους καλεί κοντά της. Έτσι οπλίζονται με κουράγιο και αντέχουν τις ανυπόφορες πληγές, τις τρομερές δοκιμασίες. Καμιά φορά, άμα φθάσουν κοντά στην πύλη του ναού ακούν τα κορίτσια που τραγουδούν με φωνές ωραίες, φωνές πηγών και αρχαίων δραμάτων. Αύριο βγαίνει η Παναγιά στους δρόμους. Όλα καίγονται σ΄ασβέστες και θάμπος. Όλα όπως πριν, θα επαναληφθούν. Οι πομπές, οι πορευόμενοι, όλα πάλι θ΄αναγεννηθούν μέσα απ΄τη λήθη. Και οι προσκυνητές θ΄αποθέσουν τα αργυρά και τ΄ασημένια τάματα στα πόδια της, όπως άλλοτε οι ευγενείς της Ποσειδωνίας, των Λοκρών, της Οτράντα ακουμπούσαν ευλαβικά στ΄ αγάλματα της Περσεφόνης δοχεία των πιο ακριβών αρωμάτων, καθρέφτες, τρόπαια, πίνακες και ευρήματα των τάφων.Σ΄όλες τις αυλές, σ΄όλες τις πόρτες υπάρχει γραμμένο τ΄όνομά της, υπάρχει μια εικόνα παλιά και ο καπνισμένος κηροστάτης. Σ΄όλα τα σπίτια ανοίγουν τα σφαλισμένα παράθυρα. Οι τεχνίτες στα υπόγεια εργαστήρια εργάζονται πυρετωδώς, φτιάχνοντας εικόνες με τεχνικές παλιές που για τη χάρη της ξυπνούν. Εμπίεστες και χαρακτές διακοσμήσεις στολίζουν το πρόσωπο της Μαρίας, καθώς εξέρχεται των υπογείων δωμάτων. Μαρία της Ταρτησού, της Τήνου, της Τραπεζούντας, Μαρία με τα ζωηρά, κίτρινα μάτια, κυρά των περιστεριών, Μαρία με τους δώδεκα αδελφούς των δημοτικών ποιημάτων απόψε γεννιέσαι μες στα χυτήρια και τα ιερουργεία, Μαρία στη ράχη των κυμάτων, ωραία Μαρία , εσύ μόνη και πνεύμα των ανέμων. Εσύ ολόκληρη η ωδή και η πίστη των ανθρώπων, το ρωμαλέο, εσύ πάθος.
Μια τέτοια Μαρία προσμένει στην άκρη του λιμανιού το μικρό, τ΄ανείπωτο ακόμη θαύμα. Μια Μαρία, όπως εκείνη του ποιητή, που φέρει μέσα της όλη την κτιστή πραγματικότητα. Η Μαρία που κλείνει μέσα της, σαν όστρακο κλεισμένο το θαύμα της γέννησης, τη φωταγωγία του έρωτα. Μια Μαρία είκοσι μόλις χρόνων, πλασμένη από κύμμα και αγάπη. Μια πίστη φλογερή, το χρώμα στους αναγεννησιακούς πίνακες, τ΄ωραίο και ελπιδοφόρο φόντο πίσω απ΄τους πολύτιμους σταυρούς, τις ακολουθίες, τ΄άδεια σύμβολα των αυτόκλητων πατέρων.
Γι΄αυτήν την Μαρία και όσες τροχιοδρομούν ωραίες και άχραντες στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, γι΄αυτές που κρύβουν μέσα τους ναούς αθέατους και ζουν και υπάρχουν με την ταπεινή ομορφιά των κρίνων της άμμου, η αυριανή γιορτή, το θάμπος και ο σεβασμός. Το δώρο της αγάπης που ξαναλέγεται και οι πιο ωραίοι στίχοι.