Αφιέρωμα στην ποιήτρια Μαρία Λαϊνά

όταν μονάχα υπάρχω πολύ

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Δεν έπαψε ποτέ να είναι όμορφη. Κράτησε τη φρεσκάδα της ως τις τελευταίες ώρες. Και έτσι θα την θυμάμαι λοιπόν, αβάσταχτα ωραία, τ΄όνειρο που λένε και μια κλεισμένη για πάντα αυλή με τα εξωτικά της άνθη και τα μυστικά. Τίποτε και κανείς δεν χωρά ανάμεσα σ΄εκείνη και τα ποιήματα.

Έτσι με την ωραία και βαθύτατη ψυχή σου Μαρία, μου λες από το θάνατο να θυμάμαι και ν΄αγαπάω περισσότερο. Να ‘ ναι αυτά όσα κρατώ από ΄κείνον, όσα σημαίνει η μακρά και απαραβίαστη απουσία. Να υψώνεται πιο όμορφη από ποτέ η παλιά σου μορφή, η προτομή σου ενώπιον των ματιών μου, να΄ναι λοιπόν εσύ με μάτια βουερά, όπως ψιθύρισες τις μαγεμένες νύχτες, εσύ Μαρία και η μουσική σου που λάμπει πέρα απ΄τον θάνατο και τις καταιγίδες. Να φέγγεις λέει παντού, μια πόλη κάθετη του μέλλοντός μου.Το τέλος Μαρία στην τόση μοναξιά μου.

Θυμάμαι πάντα τα λόγια σου, την όψη σου που

Και ποιον δεν θα μάγευε!

Τα γεμάτα χείλη μισάνοιχτα

τα βουερά φωτισμένα της μάτια

το πρόσωπο πάνω στο χώμα

ώστε κανέναν άλλος να μην μπορεί να μπει. [1]

Ανήκεις στη χώρα των αγαλμάτων. Ανήκεις σε ότι ξυπνά μες στη φωτιά της μέρας και στο δακρυσμένο μάρμαρο. Μες στις πλατείες των μουσείων όταν κλείνουν φοράς την λαϊκότροπη μοναξιά σου, γεμίζεις την ποδιά σου μ΄άνθη, με κρίνους θαλάσσιους και ίππους των μεγάλων βυθών, υψώνοντας σαν σημαία τη μοναξιά σου. Σε φωνάζουν Μαρία μα τ΄όνομά σου ανήκει στις αιώνιες τάξεις των ιζημάτων, από μνήμη και ομορφιά τα θεμέλια του κόσμου σου. Τίποτε από θάνατο, καμιά ιδέα και κανένα του χρώμα δεν σε περιγράφει Μαρία. Καταλαμβάνεις τις πόλεις και τα οροπέδια, κυκλωτική αγγίζεις τις χορδές μας και ευθύς ανοίγονται εντός μας οι τρομερές συμφωνίες των εγχόρδων. Μνήμες εαρινές που θα γίνουν στα χέρια των λίγων ποιήματα για ν΄αντιστρέψουν την ιστορία μιας πόλης και ενός έρωτα. Στο χώμα σπέρνεις τα ίχνη σου, ανάβεις στους εξώστες τις φωτιές του αγίου και μ΄ορθάνοιχτη καρδιά αποκαλύπτεις το μεγάλο κενό των κλεισμένων δωματίων, εσύ, ένα τρελό παιδί με φτερά στις πλάτες και ρούχα διάφανα, κάτοχος των μυστικών, παραληρηματικών οραμάτων που αγγίζουν την τελειότητα στις εκατόν ογδόντα μοίρες. Παιδιά που δέονται και άλλο τίποτε να μην χωρεί εκεί που λάμνουν οι μέρες και η ερημιά του σώματός σου. Όλα ετούτα Μαρία, τίποτε δεν τα νικά.

Ο μεγάλος κινητήρας της ζωής, τα ποιήματα, οι πεδιάδες της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που τελειώνουν μονάχα στον ουρανό ανατροφοδοτούν τα ποιήματα της Μαρίας Λαϊνά και τα επικαιροποιούν.

[1]    [Αίμα της ήταν και μαζί της έφευγε}, Μ. Λαϊνά, απ΄τη συλλογή “Ρόδινος Φόβος.”