ναρκωτικά: το χειρότερο είναι να συνηθίσεις τη συνύπαρξη

Οι αδιάφοροι

Το μόνο κίνημα κατά των ναρκωτικών

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Οδός Μενάνδρου. Δεύτερη χιλιετία των μετά Χριστού αδελφών. Το περιθώριο κέρδους σου κινείται στο μέσο όρο των είκοσι χρόνων. Αν ψάξεις κάτω απ΄τις σκόνες, θα προκύψουν εξαιρετικές ευκαιρίες για δράματα, ταινίες, νουβέλες που αναβιώνουν τον αμερικάνικο ρεαλισμό, πρόστυχες, ερωτικές συνευρέσεις της κατώτερης αξίας τραπεζογραμματίων. Ως και στη ζωγραφική υφίστανται παρόμοιες εξάρσεις. Μπορώ να σου εγγυηθώ πως ήδη στα πιο φημισμένα εργαστήρια προετοιμάζουν το θειάφι του θανάτου, ένα χρώμα μοναδικό που θα φέρει τέλος στην επιστήμη των χρωμάτων. Να περιμένουν λέει για λίγο μόνο κάτι πρόσωπα σκιώδη στις κορυφές μιας στροφής, μια Ιθάκης πλανεμένης. Στους γύρω δρόμους εξελίσσονται υποθέσεις της λαϊκής μυθολογίας. Παρόμοιες οδοί υπάρχουν σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ρώμη, Καράκας, Λονδίνο, Μπερθ, Μαδρίτη. Ίδιο τέλος. Θυσία το πιο τρυφερό υλικό αυτού του κόσμου και εμείς να ορκιζόμαστε στ΄όνομα της ελπίδας, δίνοντας τέλος με τον πιο βολικό τρόπο στην κάθε αφορμή για αμηχανία.Θυμίζουμε άλογα του ιπποδρόμου που τρέχουν έξαλλα με την ορμή τους στο κόκκινο. Πάντα μικρότεροι απ΄την αγάπη, κατώτεροι απ΄τις τύψεις μας.

Θέλω να τους θυμηθούμε σήμερα. Στην πιο σημαντική απ΄τις παγκόσμιες, θεσμοθετημένες ημέρες. Θέλω να αφιερώσουμε έστω τις κενές μας προσευχές, να προσποιηθούμε πως καταλαβαίνουμε το δράμα τους. Θέλω ειλικρινά να επιδείξουμε ένα ελάχιστο δείγμα τρυφερότητας, ανάλογο μ΄εκείνο που γιγάντωσαν τα δίκαια κινήματα μιας ελεύθερης, σεξουαλικής ταυτότητας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τα περιθώρια πόσο ευεργετικά θα στένευαν.

Μια αρρώστια του μυαλού και της φαντασίας που μας αφοπλίζει. Ή μάλλον επιστρατεύουμε τον πιο παθητικό μας εαυτό για να συγκαλύψουμε λέει την περιφρόνησή μας. Διατυπωμένη κάποτε μ΄εκείνη την κτηνώδη ρήση της προσωπικής επιλογής. Μπορούμε και πρέπει να συμπονούμε κάποιον που έπραξε μια σκληρή αδικία και τώρα πληρώνει το μερτικό του. Διακρίνουμε λοιπόν τις επιλογές μας και πράττουμε αναλόγως. Ένας χρήστης ουσιών δεν δικαιολογείται, δεν συγχωρείται με καμιά σύγχρονη μετάφραση των πατερικών κειμένων Οι τοπικές κοινωνίες διεκδικούν λυσσαλέα την προστασία της περιουσίας και της υγείας τους. Ένα τέτοιο δίκαιο αίτημα θα ΄πρεπε να συνοδεύεται από μια λαϊκή επιταγή για κοινωνική δράση, επαγρύπνηση προς το συμφέρον της ανθρωπιάς πια. Δεν μας απέμεινε όμως τέτοιο υλικό. Έχει δαπανήσει ατόφιο το κεφάλαιό του καθένας μας σε μια προσωπική ευτυχία που δεν κατακτιέται, αφού δεν βρίσκει ποτέ το έδαφος να βλαστήσει και να αναπτυχθεί. Δεν υφίσταται ως συλλογική κουλτούρα, μα εξαντλείται στην ατομικότητά μας και εξατμίζεται. Κοινότητες όπως η Στροφή και η Ιθάκη, οι αρμόδιες, κρατικές υπηρεσίες που εργάζονται καθ΄υπέρβαση των δυνατοτήτων τους εντάσσονται και αυτές σε έναν χειμαζόμενο θεσμό. Η έννοια του κοινωνικού κράτους ακυρωμένη πια στη νέα ελληνική δεν μπορεί να διαθέτει την παλιά του ευρύτητα. Η επικαιρότητα είναι εφιαλτική. Όμως η αλήθεια είναι πως ποτέ η επίσημη πολιτεία δεν διέθεσε πόρους και μέσα. Ας πούμε όχι με την ίδια ευκολία που διέθεσε υπέρογκα ποσά για ένα περιβάλλον που κανείς δεν απολαμβάνει όταν λιώνει βασανιστικά μες στη μοναξιά της μεγάλης πολιτείας και της ανάγκης. Δεν απολαμβάνει όταν αρχή και τέλος του μικρού αυτού κόσμου φαντάζει η ελάχιστη οδός Ευριπίδου μες στις παγκόσμιες σημασίες.

Ανάμεσά μας παγκόσμιες ημέρες που κατά καιρούς ανασύρονται στα ημερολόγιά μας μπορεί να πει κανείς πως η σημερινή μέρα, δεν αποτελεί παρά την παράφραση της λέξης ντροπή. Ντροπή του καθενός μας προσωπικά για την καθημερινή του περιφρόνηση και την αμηχανία εμπρός στον κίνδυνο ν απολεσθεί μια μόνο στιγμή απ΄την ημερήσια, ανάλογης έντασης και επικινδυνότητας, ρουτίνας θέτοντας ως προτεραιότητα τα κακώς κείμενα της ζωής και την ευαισθησία απέναντι στον άδικο θάνατο. Ντροπή όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών παρατάξεων ή σχηματισμών που ανέλαβαν τα ηνία αυτής της απόλυτα παρηκμασμένης χώρας. Ντροπή για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όταν υποκλίνεται σε οράματα και φαντασιώσεις, αδύναμη, κατώτερη της αξίας της. Μια μορφή ύβρεως απέναντι στην ευλογία της ζωής, μια περιφρόνηση της παράξενης αυτής χάρης που μας δίνεται μόνο μια φορά. Ας πούμε πως η 26η συνιστά μια μέρα ντροπής για τις κοινωνίες μας και την όποια τους προοπτική.

Θα μπορούσε κανείς ν΄αφηγηθεί την ιστορία ενός τοξικομανούς. Να πει γλαφυρά το πώς και το γιατί μιας εξάρτησης. Να μιλήσει με τους όρους της ψυχολογίας ή να επιστρατεύσει την παράξενη αργκό αυτών των ιδιόμορφων αρρώστων. Θα μπορούσε να συγκινήσει και να συγκινηθεί όταν εξιστορεί το τέλος ενός φίλου, ενός συμμαθητή, ενός εραστή. Ή ακόμη θα μπορούσε να αφηγηθεί τα αλληλένδετα κυκλώματα που συντηρούνται γύρω απ΄τη χρήση των σκληρών ναρκωτικών. Ιστορίες βαθιά ανθρώπινες και επιχειρηματικά σχέδια που σε άλλες περιστάσεις θα διεκδικούσαν τον τίτλο της χρονιάς, αυξάνοντας το περιθώριο του κέρδους περισσότερο από κάθε κλάδο. Τίποτε απ΄τα παραπάνω δεν θα αναπτυχθεί σ΄αυτό το μικρό σημείωμα. Η μέρα είναι για πένθος και αυτοκριτική που φυσικά τίποτε δεν θα μεταβάλει. Απλά θα μας αποκαλύψει σε όλους τους τόνους ποιοι πραγματικά είμαστε και πόσο δίκιο είχε ο σαικσπηρικός χαρακτήρας όταν αποκαλούσε φθηνόψαρο του κόσμου την υπόληψη. Το ειδικό εκείνο βάρος μας δηλαδή που χάνει κατά κράτος έναντι όλων των μεγεθών.