Ντίνος Χριστιανόπουλος

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΖΩΗ

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Η νύχτα επιδεινώνει τη μοναξιά,

καλλιεργεί τα κρυφά μας ερρείπια

Ν. Χριστιανόπουλος, Η Νύχτα

Τα Τραγούδια της Αμαρτίας αρθρώνονται με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και τους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Τα ποιήματα του Θεσσαλονικιού συγγραφέα γράφονται από το 1949 ως το 1970, σε μια περίοδο στιγματισμένη δημιουργικά απ΄τη Διαγώνιο και την πιο παραγωγική περίοδο της Θεσσαλονίκης. Ο γενικός τίτλος Τραγούδια της Αμαρτίας περιλαμβάνουν μερικές απ΄τις πιο αγνές, ποιητικές στιγμές του Χριστιανόπουλου. Βιωματικά, ρομαντικά ποιήματα μ΄ευθείες αναγωγές σ΄εκείνο το είδος του περιθωρίου που μάγεψε τον Χριστιανόπουλο στη νεανική ακμή του. Οι ερμηνείες του Ανδρέα Καρακότα και του ίδιου του Χατζιδάκι ανέδειξαν τους στίχους των ποιημάτων, κατοχυρώνοντας ένα σπουδαίο έργο για το μέλλον, δικαιώνοντας εκείνη την παλαμική παρότρυνση για τα ποιήματα που εκπληρώνονται όταν πια γίνουν τραγούδια. Οι εξαιρετικές, μουσικές συνθέσεις του Χατζιδάκι, προικισμένες με μια οικονομία που δεν υποσκελίζει τους στίχους των ποιημάτων, διαμορφώνουν ένα άρτιο σύνολο, τρυφερό και διαχρονικό καθώς όλα τ΄ανθρώπινα πάθη και όλα τα δράματα της ίδιας τάξεως.

Ωστόσο είναι στους στίχους που πάντα θ΄ακμάζει το πνεύμα και το αίσθημα του δημιουργού. Ο λαμπρός ρεαλισμός τους θα τους αποδώσει το χαρακτηρισμό σκηνογραφικά. Η ανθρωπιά τους θα τα προικίσει με την ασύγκριτη βαρύτητα της προσωπικής εμπειρίας. Εκείνης της πίστης που θέλει τα ποιήματα να γράφονται πάντα ένεκεν δικαιοσύνης και αλήθειας απ΄τους καινούριους μάρτυρες.Παιδιά με κρυμμένα πάθη, μυστικούς κοινωνούς των αισθημάτων, ήδη απ΄τον καιρό που ο ύπνος της λογικής επρόκειτο να μας κατακλύσει με τέρατα. Γιατί άλλο από σπασμούς δεν αποτελούν οι στίχοι εκείνοι που φτιάχτηκαν για όσους έζησαν και υπήρξαν μες στην απόγνωση. Για όσους λάτρεψαν ένα σώμα στον βαθμό που απ΄τα μέλη του σταλάζει η ποίηση ατόφια, ακέραια, μια μυθολογία ανθρώπινη δίχως τέλος. Για όσους πετούν τις ταυτότητές τους στη φωτιά μόνο και μόνο για λίγη δύναμη, για μια κάποια τρυφερότητα ή για εκείνο το είδος της συντριβής που ονειρευτήκαμε. Τα τραγούδια του Χριστιανόπουλου καταπιάνονται με τις σκηνές της πιο θερμής, ανθρώπινης εκδοχής. Εκείνης του πάθους που σαν την παιδική ηλικία μας δεν σκοτώνεται, δεν αλλοιώνεται, δεν εξαντλείται. Μόνο ακμάζει καθώς περνούμε στ΄άλλα μήκη της ζωής κερδίζοντας τη σοφία που είπαν των χρονικών. Πρόκειται για την ευτυχία που συνεπάγεται το δόσιμο, για την υπέροχη και ανεκπλήρωτη δυστυχία εκείνου που συντρίβεται μες στις ρωγμές του άλλου σώματος, μόνο και μόνο για να σωθεί κάτι απ΄τον ίδιο. Τραγούδια για την ηλικία που ονόμασαν της σεμνότητας, που μιλούν για ραγισματιές και ανεπαίσθητους τριγμούς, περιπλανήσεις και απώλειες στο μέσον μιας νύχτας κάτω από φεγγάρια χαμηλωμένα και τα βαρομετρικά της καρδιάς. Τραγούδια για τις τύψεις και την κατάνυξη καί όσα προϋποθέτει μια τέτοια ραγδαία πίστη, όπως ο έρωτας. Αναπνοές από σκληρές συνευρέσεις, από αγώνες που δεν ευοδώθηκαν και οι μύστες λύγισαν στην εξουθένωση κάπου στην Σταυρούπολη, την Αθήνα, την Αλεξάνδρεια, τις μεγάλες και πολύβουες πλατείες που ανυποψίαστες προσμένουν εθνικές επετείους και συνελεύσεις, κρύβοντας επιμελώς τις καθαγιασμένες περιπτύξεις όσων θέριεψαν με του έρωτα το γάλα, στα παλιά αποχωρητήρια της αγάπης, τώρα καινούρια ενδιαιτήματα ομορφιάς.

Πάντα εναντίον των ρητόρων, των ακαδημιών και των βραβεύσεων ο Ντίνος Χριστιανόπουλος περνά στην αθανασία τραγουδώντας εκείνο το είδος του περιθωρίου που γεννιέται και πεθαίνει μες στην παρέκλιση που όμως παραμένει πάντα έρωτας. Αυτά τα τραγούδια του μοιάζουν με νύχτες που δεν ξεριζώνονται από μέσα μας, γίνονται δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν. Τα ποιήματα του Χριστιανόπουλου αναδεικνύουν ρήσεις όπως εκείνη του Ρέμπραντ, που θέλει τη σάρκα λάσπη και χρυσάφι μες στο φως. Μες στην αργή, ανθρώπινη φθορά τα ποιήματα υψώνονται, ενισχύουν διαρκώς τα νοήματά τους, γίνονται ρεμπέτικα και μας πληγώνουν.