Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου 24γραμματαjpgΟ ΦΙΛΟΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Πόσο σ΄αγάπησα

σκόρπισμα μιας ζωής,

βαθύ, ατέλειωτο”

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου,

Θυμάμαι τους ποιητές σημαίνει κάτι ανάλογο με τ΄αναμμένα κεριά στις εσοχές των δρόμων. Σημαίνει ν΄ανάβουν τα μικρά εκείνα φώτα στο προσκέφαλο παλιών, καλών φίλων. Στα τζαμωτά φυλάσσονται τα ποιήματα και οι στίχοι τους.

Τέτοιες συνδρομές της φαντασίας ίσως να μην κατέχουν καμιά βαρύτητα για τους πολλούς. Η αυστηρή κριτικογραφία μας έχει καταχτήσει προ πολλού. Όμως υπάρχουν πάντα τ΄αχνά συνθηματικά, οι μνήμες από μια Τροία, ταπεινότερη της μυθικής, απλές συνέχειες αγοραίων ερώτων απ΄το νότιο τομέα της πολιτείας. Τέτοιο σήμα, όπως τα καθρεφτίσματα απ΄τον δρόμο του Κέρουακ είναι ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου. Τελευταίο θύμα μια παράξενης ασθένειας που σπάραξε την επετηρίδα του ’70, διέλυσε τις σχολές, αφάνισε τόσες και τόσες νύχτες πανικού. Γιατί μες σ΄αυτόν έζησε ο Ασλάνογλου που μπορεί και υπερβαίνει κάθε κριτική, κάθε σημείωμα, κάθε υπενθύμιση. Όλα όσα θ΄ακολουθήσουν τίποτε δεν θα προσθέσουν στην πρωτοπορία και την ποιότητα του έργου του.Φτάνουν οι λέξεις και οι σκηνές απ΄τον Δύσκολο Θάνατο του ποιητή, η αμέριστη αγάπη του για πρόσωπα που αποκτούν αιώνα τον αιώνα τη σημασία των συμβόλων, φτάνουν τα τοπία της ενδοχώρας, οι κλειστές φάμπρικες, τα εκκοκιστήρια, οι στάχτες των καλοκαιριών, τα τζαίημς και οι προσευχές των σκοπών.

Απ΄την υπέρβαση ως τη φθορά και ξανά την ίδια διαδρομή. Κάπως έτσι περιεκτικά, μ΄όλη την οικονομία του κόσμου θα μπορούσε να περιγράψει κανείς το αδιάκοπο ταξίδι του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου. Μέρη που γνωρίσαμε, η Κόρινθος, το Περπινιάν, ο μικρός Χριστός στα μπαρ του μεσονυχτίου κατέχοντας το μυστικό της προδοσίας. Και όμως ο ποιητής παραμένει ο Χριστός των καταφρονεμένων, επιβεβαιώνοντας την θεολογική θεώρηση του Ασλάνογλου. Τα ξοδεμένα τοπία, τα νοσοκομεία εκστρατείας, οι αβέβαιες μέρες με το επίμονο φορτίο τους υποβάλλουν διά της μεθόδου μιας ιδιότυπης σκηνογραφίας μια άλλη πρόθεση. Μοναξιά, μνήμη, το φορτίο της ατομικότητας που δεν μετριάζεται και δεν κατορθώνεται.

Ήταν πάντα η αγωνία του αισθήματος που κράτησε ζωντανό τον Ασλάνογλου. Τώρα τον αναγνωρίζω μες στα ποιήματά του. Πάντα να στέκεται στο πλάι τους, εκπροσωπώντας απόψε τους εκλεκτούς του παρελθόντος. Οι λέξεις στα ποιήματα μαρτυρούν περιπλανήσεις, σπασμούς, αρτηρίες, ένα ανεπανάληπτο παρανάλωμα. Κάπως έτσι ο δημιουργός μιας υπέροχης δυστυχίας συμβάλλει στο ν΄αγγίξουμε τα όρια της τέχνης. Ο ίδιος λαμπρό θήραμα του καιρού του αποκλείει όλα τα σχήματα, υποκλίνεται μ΄όλη του την ευγένεια ενώπιον της εποχής, καταδικασμένος να επιβιώνει μετά από κάθε δύσκολο θάνατο εδώ και αρκετό καιρό, πάντα ανταποδίδοντας την αδιαφορία των συστημάτων και των πόλεων, κρατώντας μια θέση για τους ποιητές μες στους σύγχρονους ναούς μας.

Ο Ασλάνογλου δεν επαναλαμβάνεται. Κάθε φορά ένας ερεθισμός και η φόρμα καταργείται στο βάθος του ποιήματος ώσπου να φανεί το επόμενο καλοκαίρι. Το αίσθημα κεντρίζεται επιστρατεύοντας παλιούς κώδικες, λέξεις και πράγματα, σύμβολα μιας ολόκληρης φιλολογίας. Όσα ποιήματα γράφτηκαν δεν ήταν παρά αποκυήματα της μοναξιάς και εκείνης της απόστασης που η αυθεντική, ποιητική ύπαρξη κρατά απ΄τον κόσμο., απ΄τ΄αλφάβητα και τις κιβωτούς.

Κάθε φορά τον φαντάζομαι μ΄ότι απ΄τη φαντασία μου σώθηκε, στα καφενεία και τα σφαιριστήρια. Μια ξέφρενη μορφή ανάμεσα σ΄εκείνη την παρέα και οι χιλιάδες νεκροί που κυλούν κάτω απ΄τα σώματά μας. Μερικές φορές αυτό που καλείται “ιστορία” καθιερώνεται εκεί ακριβώς στα μεταλλικά τραπέζια με ολόκληρα υδραργυρικά φεγγάρια να τον πλαισιώνουν. Στέλιος Λύτρας, Μακρής Ο Ασλάνογλου πραγματώνει το τέλος μιας εποχής. Παίρνοντας την απόσταση απ΄τα πάθη, δρέπποντας όλα αυτά τα χρόνια τους καρπούς απ΄το ερμηνικό δόσιμο των φίλων.