Τα μικρόφωνα στην Μαλβίνα

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Προσπαθώ να την φανταστώ στην εποχή μας. Πασχίζω να την εντάξω στο επίκαιρο, ανθρώπινο δυναμικό της καθημαγμένης Ελλάδας. Η γνώριμη θέση της στις τηλεοπτικές συχνότητες δεν θα μπορούσε ποτέ να επαναληφθεί. Η Μαλβίνα θα είχε αρνηθεί να διαδραματίσει έναν ρόλο μες στους επικίνδυνους καιρούς που διανύουμε. Η θέση της θα βρισκόταν με σιγουριά στο περιθώριο αυτής της πολυτέλειας με την επίμονη, αναμνηστική αξία που δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε. Τα κείμενά της γροθιά στο κατεστημένο, όπως τότε, λίγο πριν ξυπνήσουν οι ομορφότερες δεκαετίες του σύγχρονου μας κόσμου. Κάθε τόσο να ανασύρει στο προσκήνιο μορφές που κέρδισαν την αθανασία τους, τιμώντας το πνεύμα και την ιδέα. Λάγιος, Τραϊανός, Χειμωνάς, Ραφηλίδης. Άνθρωποι στοχαστικοί και στοχαζόμενοι, ξένοι απέναντι στην καινούρια, Ελληνική Νομαρχία που αναγεννιόταν για δεύτερη φορά , πιο μοιραία από ποτέ, μέσα απ΄τις στάχτες της. Πρόσωπα με σκέψη κριτική, με παρουσία δυναμική και αστείρευτη, ικανοί να κατευθύνουν την επαρχιακή μας σκέψη προς τα ενδότερα. Γι΄αυτά που ποτέ δεν κατορθώσαμε υψώνοντας έναν τύμβο για χάρη της νικημένης μας ζωής. Η Μαλβίνα ανήκει στην συναρπαστική και θερμή εκείνη γενιά που είδε πρώτη τους βαρβάρους , όμως δεν πρόφτασε εξαιτίας της δοκιμαζόμενης, ανθρώπινης βιολογίας της. Όλοι τους προδόθηκαν, μα πρόλαβαν να καταθέσουν τις φωνές και το έμφυτο δέος τους.
Γι΄αυτό αφού αποστηθίσω με ακρίβεια το τελευταίο κείμενό της απ΄την Οδό Πανός και αφού γνωρίσω με ακρίβεια τις διαδρομές του βίου της, δοσμένου σε προκηρύξεις που κοστίζουν σήμερα την αξία τους σε χρυσό και ιδεολογία, στήνω στο μέσον της οδού του Πανεπιστημίου, εμπρός απ΄τα προπύλαια και τις ακαδημίες μια προτομή της. Πάντα με βλεφαρίδες πεταλούδες που αποκαλύπτουν σταδιακά τα μάτια της και τα ετρουσκικής τεχνοτροπίας κοσμήματα και περικάρπια, μιας αλόγιστης γοητείας. Στήνω την προτομή της, δεν αφήνω άνθη, κεράμια, δεν πραγματοποιώ σπονδές και ικεσίες. Πατρίς, θρησκεία και φαμιλιά, γράφει στα πόδια της προτομής και το ομώνυμο τραγούδι στη διαπασών. Όπως στις πορείες.
Στήνω στο ύψος των χειλιών της τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις και επιτρέπω στη φωνή της, αναγκαία παρά ποτέ να ακουστεί σε όλους τους δρόμους της Αθήνας, συντρίβοντας τις σκοτεινές γειτονιές και την πικρή ιστορία της ζωής μας.
Την Μαλβίνα τη θυμήθηκα γιατί σαν απόψε γεννήθηκε πριν από κάμποσες δεκαετίες, ανοίγοντας το δεύτερο μισό του ενός τελειωμένου αιώνα.