Η ντροπή της Ευρώπης

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

[Η Γερμανία ακολουθεί την Δανία και την Ελβετία στην αμφιλεγόμενη πρακτική της κατάσχεσης τιμαλφών και μετρητών από πρόσφυγες που εισέρχονται στη χώρα για την… αυτοχρηματοδότηση της παραμονής τους]

Πρώτα απογράφονται απ΄τις υπηρεσίες των κατά τόπους δήμων. Έχουν γλιτώσει απ΄τον πνιγμό, τα ρούχα τους γεμάτα ιώδιο. Στα μαλλιά τους φύκια πλεγμένα όπως τραγούδησαν κάποτε οι ασύρματοι. Στέκουν με την αξιοπρέπεια που τους δίδαξε ο θάνατος σ΄εκείνα τα απροσμέτρητα, ναυτικά μίλια. Έχουν γεννηθεί μες στους σκισμένους χάρτες τις ώρες της παγκόσμιας ησυχίας. Κρατούν στην αγκαλιά τους ένα παιδί, μια αποσκευή, ένα χαλασμένο, ταχυδρομικό φάκελο με μια διεύθυνση. Αθήνα, Κολωνία, Μόναχο. Έχουν την όψη των πορτραίτων του Φαγιούμ. Πάει να πει μοιάζουν ολοζώντανοι μ΄αδρά χαρακτηριστικά. Και όμως έχουν πνιγεί εδώ και χρόνια μαζί με τις φωνές τους. Βαπτίζονται βιαστικά χριστιανοί και περνούν τις πύλες των στρατοπέδων. Μες στα παγωμένα τολ θα περάσουν μήνες ολόκληρους, κρατώντας με τα δόντια την ανάμνηση μιας παλιάς ζωής. Κάποιο πρωινό οι επιτελείς θα τους καλέσουν επίσημα για την αναχώρηση. Θα λάβουν το εισητήριό τους, μια ευχή για καλοτυχία και την απαίτηση να παραδοθούν ενώπιον της τάδε, δημοκρατικής πολιτείας όλα τους τα τιμαλφή. Τότε είναι που κάποιοι απ΄αυτούς σπάνε. Δίχως να μαρτυρήσουν την μεγάλη τους πίκρα αφήνουν τα δαχτυλίδια, τους σταυρούς, τις επιχρυσωμένες κορνίζες της Παρθένου των Νερών. Ολόκληρα καμιόνια με χρυσό ταξιδεύουν τη νύχτα. Ζυγίζουν, εκφόρτωση και ξανά πίσω για τα στρατόπεδα. Φτιάχνονται θησαυροί απ΄την πτώση μιας πατρίδας, λένε.
Έτσι γυμνοί το άλλο πρωί σκορπούν κοπάδια για την Αθήνα, την Κολωνία, το Μόναχο. Σε κανέναν δεν λένε πόσα χάσαν εκείνο το βράδυ, σε κανέναν δεν αποκαλύπτουν πόσο πολύ στοιχίζει μια καινούρια πατρίδα. Όσοι αρνηθούν τούτο το αντίτιμο γερνούν στο βάθος των τολ, γράφοντας στους τοίχους με κάρβουνο στίχους τρυφερούς. Στίχους μονολεκτικούς, ονόματα χαμένων συγγενών, πράγματα που κάποτε θα αναγορευτούν σε ιερά και όσια.
Κάπως έτσι φαντάζομαι τις ευρωπαϊκές αρχές των κατά τόπους δημοκρατιών, καθώς συλλέγουν το χρυσό απ΄τις χαμένες γενιές. Λέγεται πως στα τελωνεία οι Ευρωπαίοι πλουτίζουν στο όνομα ενός τελειωμένου θεού, που έχασε για πάντα το σχήμα και την ιστορία του. Πως αρπάζουν, όπως τότε εκείνα τα λιγοστά υπάρχοντα που σώθηκαν απ΄τους όλμους. Σ΄αντάλλαγμα λένε χαρίζουν ένα τελευταίο ταξίδι στις κεντρικές κοινότητες.
Κάποιος είπε θα τον θυμόμαστε αυτόν τον πλανήτη. Μα εγώ κάθε μέρα χάνω τους λόγους και τις αιτίες για μια τέτοια μεγαλοψυχία, συμμετέχοντας βουβός στην πτώση του είδους μου.