ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΒΑΛΙΤΣΑ

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΒΑΛΙΤΣΑ
ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Ο Αλκίνοος στην ελληνική μυθολογία συμβολίζει τον φιλειρηνικό βασιλιά των Φαιάκων. Ο Francesco Hayez τον αναπαριστά όταν ο πολυταξιδεμένος Οδυσσέας φθάνει στο νησί των Φαιάκων και υποβάλλει τα σέβη του στον καλό βασιλιά. Έκτοτε πέρασαν αιώνες, ο Οδυσσέας βρήκε τον δρόμο του για την Ιθάκη, οι βασιλικοί οίκοι ολοκλήρωσαν τις θητείες τους, καταχωρήθηκαν για πάντα στην ιστορία. Το μυθικό εκείνο νησί των Φαιάκων λησμόνησε την παλιά του αίγλη. Ο Αλκίνοος διασώθηκε μες στις αχανείς οδούς της ελληνικής μυθολογίας, θρυλικός και ονειρώδης πάντα.
Τ΄ όνομα αυτού του βασιλιά φέρει σήμερα ο κορυφαίος, Έλληνας τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης. Κύπριος στην καταγωγή, τίμιος και πιστός στις μουσικές παραδόσεις του νησιού που γέννησε την Αφροδίτη. Διαχρονικός ήδη, έχοντας κερδίσει μια θέση στην εντόπια, μουσική σκηνή ο κατά κόσμον Αλκίνοος εξακολουθεί τις διαδρομές του μες στον παράξενο κόσμο των συμφωνιών. Έχοντας συμπράξει με ορισμένους απ’ τους πιο εμβληματικούς τραγουδοποιούς της σύγχρονης, ελληνικής, μουσικής σκηνής συνεχίζει το έργο του, εξαργυρώνοντας όλες τις πτυχές της εσωτερικής παράδοσης που φέρει. Κύπρος και Ελλάδα, σταθμοί μιας μουσικής διαδρομής που παραμένει ανέπαφη απ’ τις σειρήνες των οικονομικών μεγεθών και τις συντεχνιακές απαιτήσεις. Ο Ιωαννίδης, σοφός σαν χρονικό, όπως γράφει στους συλλογισμούς του ο Λατίνος Αρετίνος, σ’ αντίθεση με το νεανικό του παρουσιαστικό μοιάζει να διαμορφώνει το καινούριο εκμαγείο της ελληνικής μουσικής. Συμφωνίες, εγχόρδων, παραστάσεις απ’ τις πολυφωνικές παραδόσεις του τόπου μας, υψηλή στιχουργική, Χατζιδάκις και Σαββόπουλος, κλασσική μουσική και ατμοσφαιρικότητα. Δεν υπάρχουν δάνεια στοιχεία στην μουσική παραγωγή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, δεν υφίστανται ξεκάθαρες αναγωγές. Μόνο επιρροές που πλουτίζονται απ’ το σπουδαίο ταλέντο του δημιουργού και καθρεφτίζονται στις μουσικές παραλλαγές παλιών και νέων δημιουργιών του. Ποικίλες επιδράσεις απ’ τους χώρους της λογοτεχνίας και άλλοτε της προφορικής παράδοσης προσθέτουν σ’ ένα ήδη βαθύ και σπουδαίο, καλλιτεχνικό έργο που έρχεται σ’ αντίθεση με την νεανική ηλικία του καταξιωμένου κατά τα άλλα δημιουργού. Δεν θα ‘ταν υπερβολή να πει κανείς πως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, συνεχιστής του πνεύματος του μυθολογικού του προγόνου, εξασκεί στην ελληνική μουσική εκείνη τη γοητεία που επισήμανε για την Ισπανία ο Βάρναλης και που σημαίνει ουρές εσθήτων τελετής πάνω στην πράσινη χλόη.
Σημαίνει ό,τι διασώζεται στα χωριά της Ημέρας, σ’ αυτόν τον πολυφωνικό, τον μέγα, ελληνικό κόσμο που άγγιξε κάποτε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Σημαίνει πως υπάρχουν σπαράγματα χρυσού και ανθρωπιάς, όπως ποτέ δεν θα συναντήσεις. Σ’ όλες τις πτυχές αυτής της πλάσης ασκείται η απαράμιλλη γοητεία του ελληνικού, ως τάση και πνεύμα. Μες απ’ τα σπλάχνα της εξαθλιωμένης μας ζωής, φθάνουν απόφωνα από μεγαλειώδεις, βυζαντινές εποχές, φωνές τρυγονιών και αύρες σκοτεινής και ολόδροσης στέρνας. Εδώ κοιμούνται όλες οι εποχές, τ’ όνειρο που θρέφει την τωρινή μας ζωή, κορίτσια όπως η Ανδρομάχη, η Λητώ, η Αλκμήνη με τα ρόδα στα κλεισμένα τους στόματα. Απ’ εδώ περνούν τα καράβια του Φοίβου με τις αναρριχώμενες κληματίδες τους και τους ωραίους ως Έλληνες του Νίκου Εγγονόπουλου στην πρύμνη να διασχίζουν τους αιώνες, να ξεχύνονται απ’ τ’ αρχαία αναβρυτήρια, εκφέροντας εκείνη τη συμφωνία των άνθεων που για πάντα θα στιγματίζει τις ζωές μας. Εκεί οι Ελπήνωρες και τα κορίτσια των ποιητών, όπως ο Στέλιος Λύτρας, εκεί οι γιγάντιες πίστες και οι κτηνώδεις επιβήτορες του επίκαιρου βίου μας.
Λέει ένας μύθος πως ο Αλκίνοος αγάπησε παράφορα τη φεύγουσα κόρη. Πως της αφιέρωσε τιμαλφή, βασίλεια ολόκληρα, τους πολύτιμους καρπούς των κρεμαστών κήπων και όλα τ’ ανεξιχνίαστα απ’ τα θαύματα του κόσμου. Λένε ακόμη πως όταν εκείνη για πάντα χάθηκε ο Αλκίνοος πήρε να γεμίζει χαρτιά με παράξενα σήματα, φθόγγους που ποτέ ως τότε δεν είχαν ειπωθεί, αποσπάσματα ενός έρωτα που δεν θα εκπνεύσει ποτέ. Μες στην τόση του μοναξιά πάλεψε μ’ ανδρείκελα, με βρώμικες εποχές, έχοντας νιώσει για τη ζωή την ιερή λατρεία. Στο μέσον της καρδιάς μας, στο ερειπωμένο εδώλιο, μ’ ένα εγκαταλειμμένο ρόδο την αποχαιρέτησε για πάντα. Και όταν ακόμη η εποχή του τέλειωσε και με τα’ αδειανό του βλέμμα αποχαιρετούσε αυτόν τον κόσμο, βαδίζοντας όπως οι ήρωες της τραγωδίας υποσχέθηκε ποτέ να μην τελειώσει τούτο το φεγγάρι.
Απ’ τις αγορές της ανατολής, όπως τις διδάχτηκε απ’ την έντεχνη, μουσική σκηνή του 1960 ως τη μικρή του βαλίτσα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μεταδίδει την ίδια εκείνη κίνηση του εσωτερικού ρυθμού που σημαίνει πάθος και αυθεντικότητα.