Το πτυχίο του Υπουργού Ν. Φίλη και η ξιπασμένη κοινωνία μας (Γ)

διαβάστε για το ίδιο θέμα το σχόλιο του Γ. Πρίμπα κλικ εδώ

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Κύριε Επίκουρε εξηγήστε μου

Η αφορμή για το σημερινό κείμενο του Γιώργου Δαμιανού διαθέτει μια αξία, ας πούμε επαναληπτική μα τελείως ασυνείδητη. Διότι αν υφίστατο και το παραμικρό ανάχωμα στην περί δικαίου αίσθησή μας τότε η υπόθεση του υπουργού Νίκου Φίλη και η απουσία τίτλων πτυχιακών θα περνούσε απαρατήρητη απ΄την εμβρόντητη κοινή γνώμη. Την ίδια που παραμένει προσηλωμένη στους τύπους και το γράμμα, συντάσσοντας την έννοια της αξιοσύνης με τον μονό αριθμό των μεταπτυχιακών τίτλων σ΄όλους τους άξονες της οικονομίας. Κάτι επαληθεύει τη μονομέρεια της εποχής μας. Την ακαμψία της κοινής γνώμης που εντελώς αψυχολόγητα δικάζει συλλήβδην την ατομικότητα με βάση συγκεκριμένους, αξιακούς κανόνες. Τα μέσα ενημέρωσης θα πέσουν λυσσαλέα στον πιο επίκαιρο απ΄τους Ορέστηδες Νίκο Φίλη απαιτώντας παραιτήσεις, εξηγήσεις, αποκλεισμό απ΄την ιδιάζουσα, πολιτική ζωή των τελευταίων ετών. Οι επισημάνσεις του Γ. Δαμιανού αναφορικά με τις υπουργικές συνήθειες του ως άνω τιμώμενου δίνουν ένα ευδιάκριτο στίγμα στον αμύητο προκειμένου να καταστεί αντιληπτοί οι όροι κάτω απ΄τους οποίους ασκούνται οι πολιτικές επιστήμες σε τούτη τη χώρα.
Ο Νίκος Φίλης αποιτελεί το κόκκινο πανί των μέσων ενημέρωσης για τις αρχές του μηνός Οκτωβρίου του έτους 2015. Παρακαλείσθε οι υποταγμένοι στη χίμαιρα να εγκαταλείψουν ευθύς αμέσως τον αγώνα. Η υπόθεση αυτή φέρνει στην επιφάνεια δυο απ΄τις αρχές της επικούρειας φιλοσοφίας, λαμβάνοντας πάντα υπόψη πως ο δάσκαλος του τελευταίου κήπου έθεσε τους πιο αντιπροσωπευτικούς και λαϊκού αφορισμούς της σκέψης καθώς ανελίσσεται μαζί και όχι έξω απ΄την τάξη της. Η έννοια του δικαίου κατέχει στον Επίκουρο μια θεμελιώδη σημασία. Επιβάλλει με άλλα λόγια την πολεμική εναντίον της αδικίας αλλά κυρίως εναντίον εκείνων των ίδιων που εποφθαλμιούν την άσκηση της τιμωρίας. Ο Νίκος Φίλης βιώνει το μοιραίο, αντανακλαστικό σπάραγμα της εντύπωσης καθώς η ίδια η αδικία παραχωρεί τη θέση της σ΄όσους την υπερασπίζονται, υπομονεύοντας την όποια αξία της.
Η δεύτερη τοποθέτηση, καταγόμενη και εκέινη απ΄τις θέσεις του Επίκουρου προβλέπει τη θέσπιση του γενικού δικαίου με ορισμένους κανόνες και όρους. Η εναλλαγή και η παρέκλιση σύμφωνα με τον φιλόσοφο δικαιολογείται και αναιρείται ακόμη αν τούτο επιβάλλουν, το άδικο δηλαδή οι συνθήκες της ζωής, οι τόποι και η ποικιλία των περιστάσεων. Εξαιτίας τούτου και μόνο θα έπρεπε η ενασχόλησή μας με το ακαδημαϊκό παρελθόν να διεξάγεται συντόμως, επισημαίνοντας την ανεπάρκεια που έρχεται σ΄αντίθεση με τους παραδεγμένους κανόνες. Η περίπτωση του Νίκου Φίλη αφορά εκείνες τις συνθήκες κατά τις οποίες μια κοινωνία υποχρεούται να ελαστικοποιήσει την απώλεια απ΄την εφαρμογή του άδικου, στοχεύοντας ταυτόχρονα σ΄απτές αποδείξεις.
Ο κύριος Φίλης ίσως ταράζει ακόμη περισσότερο τα ελληνικά νερά προκαλώντας μας να βεβαιώσουμε την δευτερεύουσα φύση παρόμοιων πολιτικών αναγνωρίσεων. Παράλληλα έρχεται ως παράδειγμα να επαληθεύσει την επαρχιακή μας θέση και την αδυναμία της κριτικής να διακρίνει τα επουσιώδη απ΄τα πρωτεύοντα. Το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό, γεμάτη καταστροφές η εποχή μας με φωνές διαρκώς παρούσες , τους εκτιμητές, τους τοποεπιτηρητές ανεξάντλητους πάντα παρόντες, πάντα. Ο Νίκος Φίλης θα πρέπει να κριθεί ως υπουργός και κοινωνός του λαϊκού αισθήματος. Η καταλληλότητά του για την εν λόγω θέση επιβάλλει τη δοκιμή, τη συνεχή κριτική επί κάποιου θέματος ενώ ταυτόχρονα αφήνει εκτός κάθε αναγωγή που προσδιορίζει άλλες ιδιότητες των δημόσιων προσώπων και των εκκωφαντικών φορτίων τους.