«Πράξις»

Γράφει η Ντόρα Βλάσση.

[…]ενώ λοιπόν είμαι άρχοντας
και είμαι φτιαγμένος για διασκέδαση
η φύση με βάρυνε με τη μοίρα
να σκέφτομαι δραματικά
να μην απελευθερώνομαι ποτέ από κάτι που κάνω
και αιώνια να δίνω λόγο για τις πράξεις μου
στην ανάγκη και μόνο αυτό
κάνει έναν άνθρωπο άνθρωπο
και μονάχα αυτές οι μαύρες σκέψεις
κάνουν αυτήν την τάξη που ανήκω
αθάνατη
Απ’ το έργο “Ο εχθρός του ποιητή” του Γιώργου Χειμωνά

Αγαπημένες, είμαστε το απόλυτο κακό. Τώρα αποδιωγμένοι και με όλη την δραματικότητα μας, έχει μια τέτοια γοητεία να είναι τ’ ωραίο αδιαπραγμάτευτο κι εσύ να το υπερασπίζεσαι, τολμώντας να επανεφεύρεις τις σχέσεις, να συνοδεύσεις την βλακεία στην τελευταία της κατοικία*.
Δηλαδή όταν λέω τ’ αδιαπραγμάτευτο ωραίο, εννοώ τα πάντα. Συμφορές κι ασχήμιες και ευτυχίες και χάη.
Η φυσική μας παρουσία ήταν ο ακρογωνιαίος κήπος, που γινόταν παρανάλωμα του πυρός κάθε που θέλαμε. Οι δικοί μας, μας αγαπούσαν γι’ αυτό. Δεν ήμασταν άλλοι, ήμασταν εμείς! Πριν αίφνης (!) χαρακτηριστούμε “το απόλυτο κακό”.
Η αγάπη τους, τι εύκολη υπόθεση αριθμών. Τι καλά, να ήταν η αγάπη εύκολο πράγμα και για εμάς που την έχουμε για οδύνη και σφαγή και κήπο του Μοντεζούμα! Μα τα πετράδια που μας χαρίσατε Κυρίες και τα νομίσαμε πολύτιμα, ήταν τα πιο φτηνά φο μπιζού που φορέσαμε ποτέ, καθώς βλέπουμε. Συντριβή. Και να το δράμα μας, εμάς των αρνητών: Η αγάπη είναι τελικά πράγμα εύκολο, αδίκως δουλέψαμε σαν σιδεράδες πάνω απ’ αυτήν, σκληροτράχηλοι ως ορίζουν οι βαριές υποθέσεις της αιωνιότητας και ιδρώσαμε να την μοιράζουμε σ’ εκλεκτούς. Η αγάπη είναι για την Σάρα και την Μάρα. Η αγάπη είναι για την Σάρα και την Μάρα και το κακό συναπάντημα! Ένα σπουδαίο λάχανο του σωρού.
Τ’ αδιαπραγμάτευτα ωραίο! Σ’ είδα να φεύγεις, να χορεύεις, θυμήθηκα τον Βύρωνα Λεοντάρη “Έλα λοιπόν κι απόψε, ας πάμε/ να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε.”**, πού το θυμήθηκα αυτό δεν σου λέει τίποτα και εμένα δεν με πειράζει! Λιποθυμώ μέσα στο κεφάλι μου, όταν περιμένω το λεωφορείο κάτω απ’ αυτόν τον χλωρό θόλο, την ζέστη, την πανούκλα μιας φιλίας, την πανούκλα μιας αγάπης. Α! Τι χαρά εσχάτως! Η βλακεία στην τελευταία της κατοικία, μας βάπτισε απόλυτο κακό. Τι χαρά! Μόλις χθες μας γνώρισαν, γι’ αυτό μας συζητούν! Δεν μας υποψιάστηκαν τι καθάρματα είμαστε!
Προέχει η επανεφεύρεση των σχέσεων και τι χαρά κι αυτή! να διασώζονται δικαιωμένες οι ωραιότητες μερικών ανθρώπων όμως, των αγαπημένων κεφαλών με το σπουδαίο τους περιεχόμενο, το ακριβό αίσθημα που σπαταλιέται μεταξύ μας χωρίς κανόνα. Αυτό είναι που φτιάχνει αγαπημένους! Αυτό είναι που μας κάνει εκλεκτούς! Η μεταξύ μας σπατάλη!
Αγαπημένες, ήμασταν αυτό που λέτε τώρα “απόλυτο κακό” πάντα. Αργήσατε να το δείτε. Η τραγωδία μας, η πίστα που διασκεδάζετε κακολογώντας! Αλλά εμείς! Ήμασταν το απόλυτο κακό πάντα. Φωλιάζαμε σαν τους σκορπιούς στις πέτρες κατακρυμμένοι σχεδιάζοντας την συνοδεία της βλακείας στην τελευταία της κατοικία. Δείτε μας, πόσο πράοι σας συνοδεύουμε στην θήκη σας, τι σεμνή τελετή φθαρτού κάλλους σας οργανώσαμε για τα φθαρτά σας αισθήματα! Πώς υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της ράχης σας!
Σπεύδουμε με κάθε εντιμότητα. Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα σας. Κλείνουμε πίσω σας την πόρτα.

*Από το ποίημα Ελλαδογραφία του Ν.Γκάτσου
Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα `ρθούνε καινούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;
** Απο το ποίημα “Ζωή χωρίς να ζούμε” του Β.Λεοντάρη