Σχόλιο για των έκδοση των τριών ποιητικών συλλογών του Δημήτρη Ναλμπάντη

24grammata.com- σύγχρονοι λογοτέχνες

διαβάστε και τις τρεις ποιητικές συλλογές εδώ

γράφει ο Γιώργος Πρίμπας.

Διαβάστε όλη την εργογραφία (άρθρα, επιφυλλίδες, επιμέλεια ebook) του Γιώργου Πρίμπα στο 24grammata.com κλικ εδώ

«Ο άνθρωπος οφείλει να φυτέψει τουλάχιστον ένα δέντρο, να γεννήσει τουλάχιστον ένα παιδί, να γράψει τουλάχιστον ένα βιβλίο». Το απόφθεγμα αυτό είναι της μεγάλης λογοτέχνιδας Έλλης Αλεξίου (υπάρχει στη συλλογή ανεκδότων της με τίτλο: Υπό εχεμύθειαν) και θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι πολύ περισσότερο γνωστό από όσο είναι.
Σε αντίθεση αφενός με τις μηδενιστικές, και άσχετες με τον άνθρωπο ως είδος, θεωρήσεις ότι πέραν της ατομικής φυσικής δύναμης του καθενός ό,τι άλλο δεσμεύει τον άνθρωπο είναι αφύσικο και καταπιεστικό αφετέρου με τους υπέρμαχους των ταξικά δομημένων κοινωνιών όπου οι θεσμοί εκπορεύονται και λειτουργούν υπέρ των λίγων εκμεταλλευτών, επειδή ο άνθρωπος είναι ένα (και όχι το μόνο) κοινωνικό ζώο, αλλά το μόνο έλλογο, η μη εκμετάλλευση δεν μπορεί παρά να επιτευχθεί σε μια κοινωνία όπου οι θεσμοί ουσιαστικά, και όχι στους τύπους, θα εκπορεύονται από το σύνολο και θα υπηρετούν το σύνολο.
Σε μια τέτοια κοινωνία ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος – και αυτό δεν συνιστά προς τα κάτω ισοπέδωση αλλά προς τα πάνω εξύψωση προς την πραγματική ισότητα (δηλαδή την ισονομία) όλων που μόνη αυτή βαδίζει αντάμα με τη μη εκμετάλλευση – ως επί ίσοις όροις συμμέτοχος και απαλλαγμένος από κάθε είδους ρατσιστικές ιδεοληψίες θα έχει
-δύο δικαιώματα:
την χωρίς να τον εκμεταλλεύονται εργασία του από την οποία θα βιοπορίζεται και
την με βάση τα θέλω του διαχείριση των σώματός του και πνεύματός του και
-τρεις οφειλές:
να φυτέψει τουλάχιστον ένα δέντρο (αποτίοντας φόρο τιμής στη μητέρα όλων μας, τη μητέρα φύση, και στον φυτικό κόσμο που κυρίως αυτός συντηρεί την ατμόσφαιρα μες στην οποία μπορούμε να υπάρξουμε),
να κάνει τουλάχιστον ένα παιδί (εξασφαλίζοντας τη διαιώνιση του ανθρώπου) και
να γράψει τουλάχιστον ένα βιβλίο (τιμώντας το έλλογο ζώο που είναι και καταθέτοντας έτσι στους συνανθρώπους του τη δική του μοναδική εμπειρία ζωής).
Αυτή η κοινωνία δεν υπάρχει και ούτε καν βλέπουμε να υπάρχει άμεσα αλλά κάποτε θα έρθει και μας οφείλουμε τον αγώνα. Έναν αγώνα δύσκολο που θα κρατήσει πολύ, αλλά όχι μάταιο.
Ο Δημήτρης Ναλμπάντης, σε μια από τις εξαιρετικές ποιητικές του στιγμές, στο «Δεν θα είμαι παρόν», το λέει ξεκάθαρα:

Δεν θα είμαι παρών
όταν δεν θα υπάρχουν προκαταλήψεις
όταν τα πάθη κατασιγάσουν
όταν θα γνωρίσουμε την φύση και την φύση μας
όταν η δύναμη και η εξουσία χάσουν την γοητεία τους
όταν ο πλούτος θα ορίζεται σε σχέση με τον έρωτα
όταν μεγαλώνοντας θα εκτιμούμε την αθωότητα της νιότης
όταν δεν θα αντέχουμε την αδικία
όταν ο φόβος δεν θα καθορίζει τις πράξεις μας
όταν ο θάνατος θάναι τόσο χαρμόσυνος όσο και η γέννα
όταν ο «άλλος» θα αποτελεί πρόκληση γνωριμίας
και όχι πρόσκληση σε αντιπαράθεση.

Τώρα είμαι παρών,
Βιώνοντας τον αγώνα.

Οι τρεις ποιητικές συλλογές του Δημήτρη Ναλμπάντη καλύπτουν μια περίοδο δεκαεφτά χρόνων και η εξέλιξη της γραφής του, ως αποτέλεσμα αφενός της καλλιέργειας της αφετέρου της εμπειρίας που απόκτησε στο μεσοδιάστημα ο δημιουργός, είναι προφανής.
Χαρακτηριστικό της γραφής του η χρήση γήινων υλικών, που απευθύνονται σε όλους χωρίς έκπτωση ποιότητας στο τελικό αποτέλεσμα, χωρίς επιτηδευμένους λεκτικούς ακροβατισμούς που τελικά δεν συνιστούν τίποτα άλλο από βερμπαλισμούς και με πλήρη συνείδηση πως το καινό δεν μπορεί να είναι κάποιο «μετά-μετά-μετά μοντέρνο» προς ικανοποίηση κάποιας δήθεν πνευματικής ή / ή και καθόλου δήθεν οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά μια τίμια καταγραφή του κόσμου σήμερα και με χαρά μας στο εν-καινώ τη χαιρετίζουμε.