Πορτοκαλί Μέρες

γράφει ο Απόστολος θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Στ΄Ανόι φθάνουν καθημερινά χιλιάδες απ΄αυτούς. Μερικοί δηλώνουν για καταγωγή τους την παλιά Σαίγκόν. Όμως είναι άρρωστοι πολύ, παραμορφωμένοι ζητούν να πεθάνουν μ΄αξιοπρέπεια. Γυρεύουν μια στεγνή γωνιά τ΄απογεύματα, κάτω απ΄αφίσες εταιρειών πολυεθνικών μ΄ωραία κορίτσια που επιδεικνύουν με σφρίγος την οικιακή χημεία. Οι ώρες της κοινής ησυχίας κρατούν εδώ μέρες ολόκληρες, σαν μουσώνες.

Ο πόλεμος είναι υπόθεση σκληρή. Στη διάρκειά του καταργείται κάθε ηθική. Η ανάγκη, βλέπεις είναι μεγαλύτερη. Σ΄εκείνα τα ίδια μέρη που προσεγγίζει ο φωτογραφικός φακός, υπάρχουν ολόκληροι λαοί, θύματα παράπλευρα των περιβόητων, πολιτικών επιστημών. Στον αιώνα που εξέπνευσε γίναμε μάρτυρες τρομερών συρράξεων με εκατομύρια θύματα. Πεδίο της μάχης ο τηλεοπτικός δέκτης, η αδιάψευστη επικράτηση του ρεαλισμού, σ΄εκείνο το όριο όπου η έννοια ζει την πλήρη κυριολεξία. Ήδη από τον πρώτο, παγκόσμιο πόλεμο ο φακός και η μαρτυρία διέσωσαν αυτό το τόσο σκοτεινό πρόσωπο. Τίποτε δεν στάθηκε εντούτοις αρκετό για ν΄ασθενήσει αυτή τη φυσική, λανθάνουσα ροπή του είδους μας. Ο επόμενος, μεγάλος πόλεμος, η θηριωδία του φρανκικού καθεστώτος μερικά χρόνια πριν, δικτατορίες του λατινικού κόσμου, πραξικοπήματα, φωτιές στα σύνορά μας, εκκαθαρίσεις στο όνομα του ενός ή του άλλου θεού. Κανένα δράμα δεν μας αρνήθηκε ο εικοστός αιώνας, αναβαθμίζοντας τα πρότυπα για την καινούρια χιλιετία. Ανάμεσα σ΄αυτά τα γεγονότα δεν μπορεί παρά να κατέχει δεσπόζουσα θέση ο πόλεμος του Βιετνάμ. Μια αυθαίρετη και πολύνεκρη σύρραξη ανάμεσα στην ανατολή και τη δύση, με πρόσχημα συστήματα οικονομικά και θεωρητικές ελευθερίες που ποτέ δεν κατορθώθηκαν. Χιλιάδες, νέοι νεκροί απ΄την αμερικανική ενδοχώρα, υπερασπιστές ενός έθνους και μιας ιδέας που σήμερα καταρρέει ασύνδετη, ανυπεράσπιστη από επιχειρήματα, με σαθρές δομές και εξουσίες καθολικές.
Η ήττα των Αμερικάνων στις ζούγκλες του Βιετνάμ αποτέλεσε ένα κομβικό γεγονός για τον δυτικό πολιτισμό. Γιατί εκεί στις ζούγκλες σκορπίσανε ένα προς τα ένα τ΄αστέρια μιας σημαίας. Στα υγρά μονοπάτια κοιμούνται τώρα οπλίτες, ελεύθεροι σκοπευτές, αγόρια στην ακμή της εφηβείας τους. Σ΄αυτά τα ίδια μονοπάτια σέρνονται τώρα μικρά παιδιά δίχως μάτια και χέρια, διανύοντας το τέλος των πορτοκαλί ημερών. Έτσι θα πρέπει να ονομάζονται οι εποχές μετά τον πόλεμο και την αθρόα χρήση χημικών όπλων μαζικής καταστροφής. Ο πορτοκαλί παράγοντας φτιαγμένος για την πυκνή βλάστηση που κρύβει τον εχθρό αφήνει σημάδια ως τις μέρες μας. Η επίκαιρη συμμαχία των δύο παλαιών αντιμαχόμενων προύποθέτει τη λήθη. Τέτοια πράγματα χαλούν το ρυθμό στην πολιτική, κλονίζουν την πίστη των λαών. Εδώ πρόκειται για την άχρηστη και επικίνδυνη λειτουργία της ιστορίας. Είναι γραμμένη στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, στις αγκαλιές των μητέρων τους που υπομένουν τ΄αποδεκατισμένα παιδιά τους. Είναι γραμμένη στ΄άρρωστα χωριά της ενδοχώρας που θάβουν κάθε νύχτα τους νεκρούς, καθώς τα πορτοκαλί απογεύματα δεν έπαψαν ποτέ. Στο ρυθμό του καινούριου κόσμου τέτοιες υποθέσεις κρατιούνται μυστικές, σαν να μην συνέβησαν ποτέ. Τώρα ο ανθρωπισμός έγινε σχολή πανεπιστημιακή, τα ηνωμένα έθνη στέλνουν διάσημους αστέρες του κινηματογράφου και του αθλητισμού για να σβήσουν τα ίχνη. Ο δυτικός, απαστράπτων κόσμος εισβάλλει στα σπίτια με τον γνώριμο, το μεγαλειώδη τρόπο του. Πελώριες διαφημιστικές εκστρατείες στολίζουν τον ορίζοντα στις μικρές και τις μεγάλες λεωφόρους. Κανείς δεν θυμάται πια τα πορτοκαλί απογεύματα, τα θύματα με τ΄αδύναμα, τα ταραγμένα προσωπεία. Αυτά είναι τα πιο εκφραστικά απ΄τα προϊόντα του δυτικού κόσμου, που ποτέ δεν έπαψε να επεμβαίνει, δικαιώνοντας τα συμφέροντα και τους αρχαίους νόμους του συμφέροντος. Ο πορτοκαλί παράγοντας, για να ξέρεις είναι μια ουσία που χρησιμοποιήθηκε για την αποψίλωση της τοπικής ζούγκλας απ΄τους Αμερικάνους. Η έκθεση των κατοίκων υπήρξε καταστροφική. Ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών που γεννήθηκαν εκείνη την εποχή σήμερα κείτονται στις αυλές χωμάτινων σπιτιών, απόφωνα δύσκολων θανάτων. Ας είναι. Σημασία έχει που ο κομμουνισμός, που τα συστήματα απέκτησαν μια ισορροπία, έτσι που κανείς να μην είναι χαμένος γέρο σύντροφε Ουώλτ.
Μετά τον πόλεμο όλες μας οι μέρες έχουν το χρώμα του θειαφιού. Μια βαθιά, πορτοκαλί συχνότητα μας καθηλώνει, χάνουμε τον εαυτό μας, ζητούμε απ΄τον θεό να πάρει για πάντα κοντά του τα παιδιά μας. Στην καρδιά του δάσους κοιμούνται ασύρματοι, έφηβοι απ΄την Καλιφόρνια, συνηθισμένοι σ΄ευτυχισμένους ήλιους. Στην καρδιά του δάσους παραμονεύουν πορτοκαλί μέρες που μυρίζουν ακόμη θάνατο. Τέτοιες πληγές δεν ιατρεύονται. Κοίτα στις φωτογραφίες τα παιδιά που εκφυλλίζονται. Είναι μακριά, πολύ μακριά απ΄τα μνημεία. Είναι χάρτες βαθιά μες στην ενδοχώρα.Σημασία έχει που ο κομμουνισμός νικήθηκε,, που τα συστήματα απέκτησαν μια ισορροπία. Σε μερικά χρόνια θα με πιστέψεις, θα δεις. Σε μερικά χρόνια τίποτε δεν θα θυμάσαι.