Φωτογραφίες από το Μπάρι Ερβίν Xατίμπι (Ervin Hatibi)

Φωτογραφίες από το Μπάρι
Ερβίν Xατίμπι (Ervin Hatibi)

Διάστε όλη την ποιητική συλλογή εδώ (για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, από τις ηλ. εκδόσεις 24grammata.com)

γράφει ο Απόστολος θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Στις 7 Αυγούστου του 1991 ολόκληρο το Δυρράχιο ταξιδεύει. Στο Μπάρι δέκα χιλιάδες Αλβανοί, σπρωγμένοι από απελπισία, συντρίβοντας τα κλεισμένα σύνορα βγαίνουν στο φως. Το πλοίο “Βλόρα” κατάμεστο από νέους, οικογένειες και κυνηγημένους πλέει στ΄ανοιχτά της Ιταλίας. Δεκάδες νεκροί, χιλιάδες στο γήπεδο του Μπάρι να παρακαλούν για τη δροσιά της νύχτας και για το ψωμί και η αρχή της ιστορίας που γράφεται ως τις μέρες μας.
Και όμως ελάχιστοι σήμερα μπορούν ν΄ανακαλέσουν εκείνο το πλοίο, το λαό που ερχόταν απ΄τη θάλασσα, στους καινούριους διωγμούς που μας επιφυλάσσει η ιστορία, μες στο μεσημβρινό μυστήριο και τους κάθετους ήλιους.
Πίσω στην πατρίδα, την ίδια στιγμή οι ποιητές χωνεύουν την ιστορία. Τα Τίρανα είναι μια μεγάλη πολιτεία, κατάφωτη και ο ποταμός Λόνα που πλέει ήσυχα εμπρός απ΄τα παραπήγματα. Τα πολύχρωμα κτίρια και οι κατάφωτες πλατείες της νύχτας. Όλα αυτά είναι τα Τίρανα που τραγουδούν οι ποιητές. Παιδιά που έχουν ζήσει τόσες επαναστάσεις και φέρουν ακέραιο τον πικραμένο οπλισμό τους. Λίγους στίχους και τη συνείδηση του ξεριζωμού στην Αθήνα, τη Ρώμη, το Μόναχο. Ο Ερβίν Χατίμπι τρέφεται απ΄τη μεγάλη μοναξιά της πένας του. Μες στην ησυχία της ρημαγμένης πόλης ο ποιητής διδάσκεται τις αρχές του Ίταλο Καλβίνο όταν μας αποκαλύπτει παράδοξα μυστικά. Όπως οι παραμορφώσεις του βυθού και εκείνες τις αιτίες που εξαπατούν τα μάτια στο βυθό. Τα Τίρανα του Χατίμπι δεν είναι εικόνα, είναι μια ολόκληρη ατμόσφαιρα από το τέλος μιας επανάστασης ως τις αρχές της καινούριας χιλιετίας. Οι οπλίτες, τα σκοτεινά σπίτια, ο υδράργυρος που μας ορίζει, ακολουθώντας μια αντίρροπη κατεύθυνση, ώσπου το καινούριο φεγγάρι ν΄ανάψει σ΄όλες τις μικρές γειτονιές αυτού του κόσμου. Η πόλη είναι ένα ψηφιδωτό από σκόρπιες εικόνες, είναι η πίκρα και το διαμπερές πορνείο του Ζενέ, όταν περιγράφει αυτόν τον κόσμο. Τις πόλεις μας πια κατοικούν νεκροί, χαμένοι φίλοι, ο καιρός φθάνει με τους δούρρειους ίππους της επανάστασης και της προόδου.Αυτές οι γυναίκες του Ερβίν Χατίμπι που είναι ολόκληρες από στόματα και χέρια ζητούν απεγνωσμένα τα καινούρια χρόνια. Είναι γυναίκες στέρφες. Τα ποιήματα αυτά δεν μπορούν παρά να είναι νεκρές φύσεις, απόψεις μιας γειτονιάς, σπουδές σκοτωμένων κοριτσιών, πλοία στον ορίζοντα, αναμνήσεις γλυπτές από μια χώρα που καίγεται. Οι νύχτες του και οι καημοί του διπλοί, ανεπανάληπτοι και η ποίηση που δεν είναι παρηγοριά και δεν μας ξεθυμαίνει ποτέ απ΄αυτόν τον κόσμο. Ο λόγος του κρυπτικός μα ακέραιη και γνήσια η διαύγεια ενός συναισθήματος, απόλυτα συνυφασμένου με την ακυρωμένη ελπίδα.
Η δεύτερη συλλογή του Έρβιν Χατίμπι που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα στη σειρά Εν Καινώ του 24grammata.com, σε μετάφραση του Γκεντ συνιστά πρωτίστως ένα ντοκουμέντο. Μια σπουδή στην ακυρωμένη προοπτική ενός ολόκληρου λαού. Η πατρίδα του ποιητή είναι ένας σκισμένος χάρτης, είναι άνεμος, ανάμνηση και τίποτε. Πέρα απ΄το μεγαλείο και την ποιητική επάρκεια, πέρα ακόμη και απ΄αυτήν την εξαντλητική εποχή αποτελεί ένα δείγμα του νεκρού μέλλοντος. Ακόμη και αν καμιά στράτευση δεν οπλίζει το χέρι του ποιητή, τα Τίρανα στα ποιήματά του βυθίζονται, η έξοδος μαίνεται δίχως ποτέ μα ποτέ να φανούν οι ακτές. Ο Χατίμπι τραγουδά κάτω απ΄τη σκιά της ιστορίας.