ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ

«…με ή διά την ελευθερία του.»
ανώνυμος, Ελληνική Νομαρχία

ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ
Αριθμός 52, απ΄το Τραγούδι του Εαυτού μου

Απόστολος θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

διαβαστε τα ποηματα του Χιουζ σε μεταφραση Απόστολου Θηβαίου, αποκλειστικά στο 24grammata.com εδώ

Αν τα σύννεφα είναι ένα φαινόμενο οικουμενικό, αν σήμερα παραδεχόμαστε πως αυτά υπήρχαν πριν από εμάς, ένας αρχαίος, ας πούμε θεός με χίλιες όψεις, τότε μπορούμε και εμείς με τη σειρά μας να υποστηρίξουμε πως είμαστε φτιαγμένοι απ΄όλα τα υλικά αυτού του κόσμου. Και έτσι να υπάρχουμε ο ένας μες στον άλλο, σαν φρουροί μιας πολύ παλιάς πίστης, μιας φωτιάς που συντηρείται βαθιά σε πυρήνες. Και ακριβώς εκεί είναι που κάθε αναφορά ή συζήτηση για τον Ουίτμαν ως προοίμιο της μπητ γενιάς γίνεται δευτερεύουσα και υφίσταται λαμπερή, καλύτερα απ΄τη θέση της στα λεξικά η έννοια πανανθρώπινος. Μια κατάσταση εκπληρωμένης φιλοδοξίας, ένα αισθητήριο μοναδικό είναι αυτό που κάνει έξαλλο από ευτυχία τον γέρο κυνηγό Ουώλτ των παλιών αιώνων. Τη γεροντική μορφή, τη γνήσια αμερικάνικη και γήινη. Στα πλαίσια της επίκαιρης εικονολατρίας, ένα σύμβολο θα μπορούσαμε να πούμε, ανακουφίζοντας όσους θ΄αφήσουν για πάντα ανεξιχνίαστα τα τραγούδια για τους εαυτούς. Αυτή η τόσο φρέσκια φωνή, φανερώνοντας κάτι για την αξία της αληθινής ποίησης, έρχεται κάθε τόσο να μας ελευθερώσει στα ίδια εκείνα τοπία που συνθέτουν την ατμόσφαιρα. Τι καλύτερος τρόπος για να αφήσεις ήσυχα το σημάδι σου σε μια εποχή από το να επικεντρωθείς στη φαντασίωση του μέλλοντος και της ελπίδας και της ανθρωπιάς που πηγάζει από πράγματα τόσο φυσικά, όπως η ανάσα. Ό,τι περιέχεται στο φινάλε του τραγουδιού είναι μια αφορμή, μια κατάκτηση πέραν της οποίας η τέχνη της ποίησης κάμπτεται. Και μένει μία αίσθηση πλησιέστερη στο μοτίβο της παύσης μιας ευτυχισμένης ανάσας. Αν υπήρξε ποτέ μια ευκαιρία για να αποτυπωθεί αυτή η στιγμή και η γεύση που αφήνει η μεγάλη, ανθρώπινη ιστορία στις ψυχές, αν όμορφα μέρη που βρίσκονται στη σφαίρα του μύθου όπως οι κήποι των πριγκήπων έπρεπε να ομολογηθούν, τότε θα επέλεγα τον όρο αυτόν. Μιλάμε για πράγματα όπως η αιωνιότητα της εντύπωσης, θαύματα για τα οποία τιμήθηκε, περισσότερο από κάθε άλλη τέχνη, μονάχα η ζωγραφική. Προτού γεννηθούν τα ρεύματα και οι τάσεις αυτό το σύμβολο της ελευθερίας και της εξάντλησης στις κοιτίδες της ανθρώπινης ψυχής τα ξεπερνά. Ίσως η ρήση ενός άλλου, σπουδαίου Αμερικάνου ποιητή απ΄τα μεσημέρια της Πίζα, πως ο λόγος θα γνωρίσει το τέλος μιας ιστορίας ανάλογης με τη βιολογική, να ισοδυναμεί με την παραδοχή μιας αυθεντίας. Όμως τα ποιήματα του αξεπέραστου Ουώλτ Ουίτμαν είναι γεγονός πως επαρκούν για να κρατήσουν άσβηστη τη δυναμική, για τον καιρό που ο λόγος ευθυγραμμίζεται σχεδόν φωτογραφικά, με το μυαλό και την ψυχή.
[…Κληροδοτώ τον εαυτό μου στη βρωμιά για να φυτρώσει από
Τη χλόη που λατρεύω
Αν με θελήσεις πάλι αναζήτα με στης μπότας σου τις
Σόλες από κάτω
Μόλις και θα γνωρίζεις ποιος είμαι και τι εννοώ,
Μα θα΄μαι καλή υγειά σε σένα μολοταύτα
Και θα διηθήσω και θα ενδυναμώσω το αίμα σου.
Λαθεύοντας να μ΄αδράξεις με το πρώτο κράτα θάρρος,
Χάνοντάς με σ΄ένα τόπο ψάξε σε άλλο,
Σταματάω κάπου περιμένοντάς σε…] Ρόη Παπαγγέλου,
Έμμετρες Αποδόσεις, Μονόλογοι

Μ΄όλο το θάρρος του κόσμου ο Ουώλτ δεν μας πρόδωσε ποτέ. Έκανε ότι και ο Πάμπλο αργότερα και ο Χιουζ και η Έμιλυ και η Σύλβια στις στιγμές της αυθάδους διαύγειας. Και οι δικοί μας συγκλονιστικοί ήρωες της μαγικής αυλής και τόσοι στην πορεία του ανθρώπινου δράματος. Αψήφησαν την τέχνη τους, περιφρόνησαν κάθε κανόνα ομορφιάς, ολάκερη η ομορφιά του κόσμου ήταν στα χέρια τους. Συνέλαβαν με το ένστικτο και το μυαλό, σ΄ένα μοναδικό συγχρονισμό, έξω από κάθε κανόνα.