(Προεκ)λογικό ”θεώρημα”…

24grammata.com-άποψη

γράφει ο  Νάσος Κατσώχης.

Διαβάστε όλη την αρθρογραφία του Νάσου Κατσώχη στο 24grammata.com κλικ εδώ

(Προεκ)λογικό ”θεώρημα”…

Υπάρχει ένα θεώρημα της Λογικής σύμφωνα με το οποίο ”από μια αντίφαση προκύπτει λογικά οτιδήποτε” (ex contradictio omnia sequitur). Χωρίς να χρειάζεται εδώ, γιατί κάτι τέτοιο θα μας εκτρέψει από το κύριο θέμα του άρθρου, να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες εξηγητικές του θεωρήματος, ας το εκλογικεύσω, μεταφέροντάς το κάπως πιο ελεύθερα στη βιωματική ανθρώπινη σφαίρα: αν δηλαδή η ”αντίφαση” σε μία πιο ελεύθερη μετάφραση εκληφθεί ως ”παραλογισμός”, η διατύπωση μοιάζει να μας λέει πως ”από μια (παρατηρούμενη) κατάσταση που χαρακτηρίζεται από παραλογισμό, δεν αποκλείεται -ως συνέπεια- να προκύπτει οτιδήποτε, εξίσου παράλογο”.

Ποια όμως η σχέση των παραπάνω με τις επικείμενες ελληνικές εκλογές; Εξηγούμαι. Αν δεχτούμε πως τα τελευταία ειδικά χρόνια βιώνουμε στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας έναν γενικότερο παραλογισμό (κάτι που η πλειονότητα των παρατηρητών αποδέχεται), από τούτο τον παραλογισμό δεν είναι παράξενο -κάθε άλλο- να προκύπτει ως συνέπεια οποιαδήποτε αποκλίνουσα ή δυσεξήγητη συμπεριφορά των πολιτών (ως αποδεκτών κυρίως της πολιτικής παρακμής).

Ας μπω όμως στο προκείμενο. Ποια -μεταξύ άλλων- η δυσεξήγητη συμπεριφορά που τελικά ωστόσο είναι ευεξήγητη, ακριβώς στη βάση της παρατηρούμενης ”εκτροπής” των πολιτικών πραγμάτων; Μα το γεγονός πως ο κόσμος για πρώτη ίσως φορά, έτσι μου φαίνεται- δεν επηρεάζεται από το κόμμα που διακινεί τον φοβικό λόγο, αλλά κατευθύνεται σε ένα κόμμα που, ενώ επιφανειακά διακινεί την ελπίδα -ως αντίβαρο στον φόβο και την καθολική οργή που επισείουν οι κυβερνώντες- στην ουσία οι θέσεις του δεν στοιχειοθετούν σε μία προσεκτική ανάγνωσή τους επαρκείς λόγους για να ελπίζει κανείς. Προσέξτε: αν πράγματι η ελπίδα ήταν βάσιμη, οι τάσεις του εκλογικού σώματος δεν θα ήταν καθόλου παράξενες. Γιατί έτσι στράφηκε κάποτε μαζικά ο κόσμος στο ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής, καθώς οι συνθήκες σχετικής ευημερίας που είχαν διαμορφωθεί στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, καθιστούσαν εφικτή την Αλλαγή τουλάχιστον στο κοινωνικό πεδίο -και άρα δικαιολογήσιμο το αίτημά της-. Όπως και αποδείχτηκε με τα μέτρα της πρώτης τετραετίας Ανδρέα Παπανδρέου στην υγεία, στο οικογενειακό δίκαιο, στην Παιδεία, με την ανάδειξη των ”μη προνομιούχων” κτλ. (ενώ αντίθετα ουδέποτε υλοποιήθηκαν οι ”πατριωτικές” εξαγγελίες του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ περί κατάργησης των Βάσεων, περί εξόδου της χώρας από το ΝΑΤΟ κτλ.) .

Τώρα όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση 1981: γιατί, αν χαράξουμε μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ελπίδα ως ανθρώπινη νοητική κατάσταση που δικαιολογείται από εξωτερικές συνθήκες, και στην ελπίδα ως αμυντικό ή εκτονωτικό απλώς μηχανισμό απέναντι στην επαπειλούμενη κατάρρευση των ανθρώπων ή της κοινωνίας, χωρίς ωστόσο στη δεύτερη αυτή περίπτωση (η ελπίδα) να στοιχειοθετείται βάσιμα από κάτι, στην παρούσα αναμέτρηση έχω την εντύπωση πως αναφερόμαστε σε μία ελπίδα-”τυφλοσούρτη”. Μία πορεία στα…τυφλά δηλαδή του κόσμου. Που μπορεί να μην ελπίζει ουσιαστικά σε τίποτε, αλλά έχει φτάσει στα όριά του και αποφασίζει πλέον ίσως και να …παίξει στη ρουλέτα. Είναι ίσως το οριακό σημείο όπου -έστω και υποσυνείδητα- διαμορφώνεται μία συλλογική απόπειρα να βιώσει ο κόσμος την ”αδρεναλίνη” του Άλλου (επαναλαμβάνω, κάτι που, χωρίς βάσιμες ελπίδες, ως τώρα δεν το έχει πράξει). Και όπου φτάσει. Ίσως να φτάσει πιο κάτω, ίσως όχι. Όμως οι πολίτες μάλλον αισθάνονται πως δεν έχει πιο κάτω. Ή τουλάχιστον πως με τους ως τώρα κυβερνήσαντες δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Ναι, θα πει κανείς, μπορεί με τους Άλλους τα πράγματα να χειροτερέψουν. Είπαμε, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Ο κόσμος όμως δεν θέλει πια τους ”μέχρι τώρα”.

Και, για να κλείσω αλλά να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ με τα παραπάνω ότι μία κυβέρνηση (με κορμό τον) ΣΥΡΙΖΑ είναι απευκταία (ή όχι). Αυτό εξάλλου θα είναι και το μέγα λάθος, που σίγουρα θα κάνουν πολλοί: να αντιμετωπίσουν ευθύς εξαρχής, από την Κυριακή το βράδυ κιόλας, με απόλυτα αρνητική προκατάληψη, και με χαιρέκακες διαθέσεις ασφαλώς, μία κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι κακό, αλλά ανθρώπινο και παρατηρούμενο: πολλοί θα χαρούν να (αν) τα κάνει …μαντάρα ο ΣΥΡΙΖΑ, για να επιβεβαιωθούν οι φόβοι τους και να χλευάσουν -με αποδείξεις πλέον- το κόμμα της Κουμουνδούρου. Δεν πρέπει όμως: σε μία τόσο κρίσιμη για τη χώρα στιγμή, συντεταγμένα ας υποδεχτούμε με αντικειμενικότητα και νηφαλιότητα οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει (ακόμη και μία -παρά τη δημοσκοπική προσδοκία- κυβέρνηση της ΝΔ). Κι αν στην πορεία, ΑΝ, τα πράγματα στραβώσουν, μπορούμε -χωρίς ”κανιβαλισμούς” οπωσδήποτε- να βοηθήσουμε.
Στο παρόν κείμενο δεν πήρα θέση ως προς το τί είναι καλό για τη χώρα (αν θεωρηθεί το αντίθετο, θα πρόκειται για παρερμηνεία των απόψεών μου). Απλώς προσπάθησα να ”εκλογικεύσω”, σε πιο θεωρητικό επίπεδο, τις παρατηρούμενες δημοσκοπικές τάσεις της κοινής γνώμης, ως απότοκες της οργής του κόσμου από τον ”παραλογισμό” ακριβώς που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Εκκοσμικεύοντας μάλλον ένα λογικό θεώρημα ως ”προεκ-λογικό”…

Νάσος Κατσώχης

[email protected]