Μοναστηράκι, Θησείο, Τρώων, Χαμοστέρνας: ανάμεσα στην εικόνα και την ποίηση

Ένα πανέμορφο νυχτερινό ταξίδι στην Αθήνα, όπως δεν την είχατε δει ποτέ. Ο Γιώργος Πρίμπας, για άλλη μια φορά μας οδηγεί, με τον πιο απλό τρόπο στο μεγαλείο της Φωτογραφίας, μια φωτογραφία που βαλθηκε να μας φανερώσει τη μαγεία που βρίσκεται γύρω μας. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι το έργο της Τέχνης; (ΓΔ)

 Δείτε το φωτογραφικό οδοιπορικό σε μορφή pdf

Η ΑΛΙΚΗ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΖΕΤΑΙ

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Η Αλίκη τέτοια ώρα πηγαίνει για δουλειά. Έχει φορτωμένο όλο τον καιρό και τ’ απόγευμα στους ώμους της. Αγοράζει τσιγάρα κοντά στον ηλεκτρικό και φεύγει πιο εκτυφλωτική από ποτέ. Τέτοια νεαρή Αλίκη που να μην έχει ανάγκη τα θαύματα θα βρείτε τέτοιες ώρες στο κέντρο της πόλης. Αυτά τα κορίτσια κατηφορίζουν σαν νερό και τ’ αναγνωρίζεις απ’ την περιφρόνηση που σου αξίζει, που προκύπτει ολόκληρη στα μάτια τους. Μετά η Αλίκη, πρόστυχη, βρίσκοντας το φύλο και τον παλμό της, αποτίει τιμή στους θεούς που σώθηκαν. Η Αλίκη παιδί φαντάζεται με μια κατεστραμμένη καρδιά πως αυτά δεν είναι συντρίμια και πως οι ρυθμοί κρατούν τον ουρανό. Μετά εξαγοράζεται στις στοές, επαναλαμβάνοντας τ’ όνομά της μες στην τελευταία ησυχία. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάται τα ομιλούντα παιχνίδια, τους εμπόρους και τους θεούς. Τους πυργίσκους που σχίζουν τις εποχές στις γωνιές των δρόμων και νομίζεις πως είναι ζωντανές ιστορίες, όπως τα σημάδια στο σώμα σου Αλίκη, απ’ τις θαυμάσιες πόλεις. Κανέναν δεν πιστεύεις εσύ Αλίκη. Ο μικρός πρίγκιπας, ο Μπέρτολντ, οι αξέχαστοι θαμώνες του καφενείου Άστερ με τα γεωμετρικά τραπέζια είναι όλα ψέματα, όλα Αλίκη. Τα παλιά τραγούδια της Τροίας, οι απαγορευμένοι καρποί, οι θυσίες, τα έρμαια αίματα των πιο θρυλικών λεωφόρων. Όλα Αλίκη είναι ψέματα και εσύ απολύτως δικαιολογημένη όταν διασχίζεις τους υγρούς δρόμους μιας πολιτείας, πουλώντας τα είκοσι καλοκαίρια σου ως το χάραμα. Ως το χάραμα.
Αυτές οι ιστορίες απαιτούν κοφτές ανάσες, δίχως παύσεις.