Το τέλος του αντιαμερικανισμού

24grammata.com/Αμερική (αφιέρωμα  εν προόδω)

Εξερευνώντας την “Ωραία Αμερική” (22η στάση, αφιέρωμα εν προόδω)

 έχουν  προηγηθεί κλικ εδώ

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ο Απόστολος Θηβαίος θα είναι ο οδηγός και ο ξεναγός μας σε αυτό το πανέμορφο ταξίδι στην Αμερική του ωραίου, του έρωτα και της φαντασίας.

Εικοστή δεύτερη  στάση του οδοιπορικού

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ
Ένας Γάλλος ταξιδιώτης και η Αμερική των αυτοκινητόδρομων που ενώνουν τη δύση με την ευρωπαϊκή ανατολή. Αυτή η Αμερική έχει χιλιάδες Θεούς, έχει ξοδέψει χρόνια στ΄όνειρο και τη θηριωδία, πιστεύει στην αισθητική του εκκωφαντικού και του πλαστού και έτσι πορεύεται. Και καθώς οι θρησκείες ταυτότητες ανθούν στις λησμονημένες πόλεις και καθώς πολιτείες όπως το Ντιτρόιτ περνούν στην ιστορία με τους πυγμάχους, τ΄αυτοκίνητα και τα ερειπωμένα σιλό τους συλλογιέται κανείς πως αυτή η εποχή είναι μεταίχμιο. Τ΄οδοιπορικό του Γάλλου Μπερνάρντ Λεβύ εξελίσσεται υπό τους ήχους των σκορπισμένων στον άνεμο στίχων του αιώνιου έφηβου Μπομπ Ντύλαν και μια τρυφερή νοσταλγία υψώνεται για εκείνα τα χρόνια που το ακατόρθωτο έτρεφε το αμερικανικό όνειρο. Σ΄αντίθεση μ΄αυτήν την ατμόσφαιρα συντέλειας του κόσμου που επικρατεί σήμερα απ΄άκρη σ΄άκρη στην Αμερική της νέας χιλιετίας μπορεί να θυμηθεί κανείς τα εκκωφαντικά οράματα και την ακμή ενός πολιτισμού ο οποίος υπερέβη τα όρια των παραλλήλων για να κοινωνηθεί ως νέα πίστη μέχρι τις ακραίες, ανατολικές συνοικίες του κόσμου. Και ακριβώς εμπρός σε τούτη τη νοσταλγία φαντάζει ακόμη πιο βασανιστικό το ερώτημα γι΄αυτήν την κατάρρευση του πήλινου γίγαντα, ακόμη και όταν όλοι πόνταραν στην αναμόρφωση του ευλογημένου αφροαμερικάνικου τέκνου με τις εξαίσιες σπουδές. Η Αμερική κρατά την καρδιά της αφοσιωμένη στο δοξαστικό κοιμητήριο του Άρλιγκτον, όπου ένστολοι προσεύχονται εδώ και δεκαετίες με τα μάτια καρφωμένα στον ουρανό, προφέροντας αλφαριθμητικά ονόματα λόφων του Ανόι με φόντο τον ουρανό να καίγεται. Η Αμερική έχει πάψει εδώ και καιρό Τζον να στέκει στο κέντρο της κοινωνικής ιστορίας, αποδεκατισμένη, χαμένη μες στα σπίτια του κρακ, ατενίζοντας με μνήμη θολή τ΄αγαπημένα αστέρια στο κόκκινο φόντο. Αυτή η χώρα γυρνά και πάλι στην πιο παρθενική της έκφανση, αποζητώντας ξανά μια εξερεύνηση. Τα καφέ της νύχτας με τις φωσφορικές επιγραφές στ΄αδιάφορα χιλιόμετρα, τ΄απολιθωμένο ντεκόρ στα προάστια της Νέας Υόρκης με τις γέφυρες δίχως όνομα και τους ναούς των ακούραστων ευαγγελιστών. Μια χώρα δίχως δημοκρατία πια, αφού μόνο η σημαία έχει απομείνει, με τους χιλιάδες ξεκληρισμένους και τις χιλιάδες των θυμάτων σε σχολεία και κέντρα εμπορίου, τα ευφάνταστα, τρομοκρατικά χτυπήματα που συμβαίνουν καταμεσίς της καρδιάς της, την αιωνιότητα μιας εντύπωσης που φθείρεται στις πόλεις φαντάσματα των πάλαι ποτέ αστικών οικογενειών με τις ρίζες απ΄τις κάτω χώρες.Η Αμερική πενθεί τ΄όνειρό της εδώ και χρόνια, θρηνεί για την Τζάνις, ανακηρύσσει επιτέλους φιλόσοφο τον Τζιμ Ντούγκλας Μόρισον, εισάγοντάς τον στα πανεπιστήμια, διατρέχει ξανά την Καλιφόρνια ως τα σύνορά της φωτογραφίζοντας τα πλαστικά κορίτσια απ΄το Λος Άντζελες που κάνουν τα τραγούδια να μοιάζουν αληθινά. Τ΄όνομά τους είναι πάντα Γκλόρια.
Η Αμερική ανακάλυψε όλους τους τρόπους για να σκοτώσει τ΄όνειρό της. Ο Λεβύ σημειώνει πως η Αμερική ξαναγράφει με χέρι τρεμάμενο όλες τις μικρές και μεγάλες γενεαλογίες της, ζώντας τις ακραίες νευρώσεις της ξανά και ξανά ώσπου ν΄ανοίξουν και πάλι οι παλαιοί δρόμοι του ωκεανού.
Λοιπόν τώρα μπορεί κανείς να χορεύει με πάθος πάνω στην αμερικανική σωρό. Ολόκληρη η Ευρώπη με τις προηγμένες μητροπόλεις της μπορεί να διαγράψει διά παντός όλες τις καταγωγές. Και ακόμα μπορεί να αποστρέψει το πρόσωπό της για πάντα απ΄τα δυτικά, θεμελιώνοντας την πιο ακμαία περίοδο μιας ηπείρου γηραιάς ήδη απ΄τη γέννησή της. Μπορεί ν΄αποφασίζει για τις τύχες των μικρών χωρών δίχως γραμμές κατευθυντήριες, αφού τώρα η Αμερική εξαντλεί τ΄αστέρια της σ΄ευχές χαμένες από χέρι. Και άλλες πόλεις πνιγμένες μες σε πυκνή βλάστηση και τ΄άδεια μητροπολιτικά μουσεία,μ΄έναν δυο ζωγράφους στις προθήκες τους ανένδοτους να εγκαταλείψουν τις γλυκές, καλές πατρίδες.
Εκεί μες στην τελειωμένη της ιστορία θα γυρέψουν ξανά την Αμερική οι νέες εποχές. Θα την βρουν με τ΄αραχνιασμένο βλέμμα της αγρότισας του Μπερνσόν στις ταλαιπωρημένες απ΄τις αμμοθύελλες πολίχνες του Βορρά, θα την βρουν να παρελαύνει κοντά στα σύνορα μ΄εμβλήματα αιλουροειδών και αναμνήσεις πολλών μικρών επαναστάσεων. Θα την βρουν μ΄αποκαταστημένη την ψυχολογία της ισότητας, θα την ανακαλύψουν στους επίκαιρους λόγους νεαρών παστόρων, στα θαύματα των παιδιών του Χριστού που δεν εγκατέλειψαν τη συνήθεια να φτιάχνουν προσιτούς αγίους, όπως εκείνος των μοτοσυκλετιστών ή μια τυφλή στις όχθες του Μισσισιπή που διαβάζει τις γραμμές των χεριών και μιμείται μ΄ακρίβεια τον πάταγο των ατμόπλοιων και το πάθος των μπλουζ. Θα την βρουν με τα παλιομοδίτικα ρούχα της και τη μνήμη ενός ακατόρθωτου επιπέδου, έτοιμη να συνδράμει στην παγκόσμια ειρήνη. Πάντα μ΄εμπόρους όπλων και στρατιώτες που μετρούν δυο δεκαετίες ζωής και γνωρίζουν όλες τις απαγορεύσεις για τη σημαία ή τον τρόπο με τον οποίο εκείνη πεθαίνει στο τέλος ενός αιώνα.
Για εκείνη τη στιγμή που ήδη φτάνει, για την τελευταία φωτογραφία της Μέσης Ανατολής όπως την γνωρίσαμε πριν σκιστούν για πάντα οι χάρτες η Αμερική, μ΄όλο το μεγαλείο της θα σταθεί στο ύψος των παλαιών περιστάσεων, καταθέτοντας το σφρίγος και τον πατριωτισμό που τόσο έλειψε απ΄την Ευρώπη των ενοποιήσεων και των πολλαπλών, οικονομικών ταχυτήτων. Είπαν πως πλησιάζει ο καιρός που όλοι οι αφορισμοί θ΄ακυρωθούν και ο αντιαμερικανισμός θα καταχωρηθεί επιτέλους στις παμπάλαιες τάσεις, στα ρεύματα που εξαντλήθηκαν. Άλλα έθνη θα κυνηγηθούν και άλλες σημαίες θα παραδοθούν στην πυρρά, καθώς η Αμερική θα εκθέτει ξανά, σε μια δεύτερη, ανεπανάληπτη ευκαιρία τον ακέραιο, παρθενικό της υμένα, ξυπνώντας και πάλι την αυτοπεποίθηση και την αγριότητά της.