Είναι αμέτοχοι οι γονείς για τα προβλήματα της Παιδείας;

24grammata.com-εκπαίδευση

Είναι αμέτοχοι οι γονείς για τα προβλήματα της Παιδείας;
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός, το άρθρο πρωτοδημοσιευτηκε στην έντυπη Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. 07/09/2014 εδώ

Το να γράψει ή να πει κάποιος ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί, δε νομίζω ότι θα καινοτομήσει. Είναι γνωστό σε όλους ότι βαρύτατες ευθύνες φέρουν, πρωτίστως, οι αναποτελεσματικές κυβερνήσεις των τελευταίων σαράντα χρόνων, μιας και δεν κατάφεραν να εκπονήσουν ένα σχέδιο που θα βοηθήσει τη μαθητιώσα νεολαία να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής της.
Δεν κατάφεραν, δηλαδή, να να δημιουργήσουν προϋποθέσεις επαγγελματικής σταθερότητας (το υπουργείο καμαρώνει, αντί να ντρέπεται για το γεγονός ότι πρόκειται να προσλάβει χιλιάδες ωρομίσθιους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, που θα καλύψουν μόνιμες ελλείψεις των σχολείων). Δεν κατάφεραν να εμφυσήσουν στον εκπαιδευτικό το μεγαλείο της δύναμης του. Δεν κατάφεραν να εξοπλίσουν κατάλληλα τα σχολεία (γίνεται έρανος ακόμα και για το χαρτί φωτοτυπίας). Δεν κατάφεραν να προσφέρουν τη γνώση με δελεαστικό τρόπο, χρησιμοποιούνται, περίπου, τριάντα χρόνια τα ίδια σχολικά εγχειρίδια (π.χ. Έκθεση – Έκφραση Λυκείου, Λατινικά κ.λπ.)
Οι παραπάνω αιτίες είναι υπαρκτές αλλά φωτίζουν μόνο τη μία, από τις πολλές πλευρές του προβλήματος. Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να αποδώσει δίχως την ουσιαστική υποστήριξη των γονέων και κηδεμόνων των μαθητών. Καμία βαθμίδα εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το πανεπιστήμιο, δεν μπορεί να πείσει τους μαθητές, αν δεν υποστηριχτεί, άμεσα και έμμεσα από το οικογενειακό περιβάλλον. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να συντελεστεί, αν δεν αναλογιστούμε και τις δικές μας ευθύνες ως γονείς.
Γιατί το οικογενειακό περιβάλλον, πρωτίστως, μπορεί να μεταλαμπαδεύσει στο παιδί το μεγαλείο της γνώσης και τη δύναμη των Γραμμάτων πολύ πριν περάσει, ο μαθητής, το κατώφλι του νηπιαγωγείου. Λείπει από τα παιδιά μας το οικογενειακό πρότυπο του φιλαναγνώστη ή του ανθρώπου που στέκεται με δέος εμπρός τον εκπαιδευτικό, τον άνθρωπο που θα βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν τον κόσμο που τα περιβάλλει. Για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ο Λειτουργός της Εκπαίδευσης είναι ο “καθηγητάκος” ή η “δασκαλίτσα”. Το έργο του κρίνεται με αυστηρότητα απ όλους, μιας και όλοι θεωρούν εαυτούς ικανούς να αξιολογήσουν την πορεία του μαθήματος. Δυσπιστούν για την ικανότητα των δημόσιων λειτουργών να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους, γι αυτό και αναλαμβάνουν να τα διδάξουν ξένες γλώσσες ή τα “βασικά μαθήματα” πολύ πριν αναλάβει ο εκπαιδευτικός του σχολείου. Κανένας γονιός δεν περίμενε τον εκπαιδευτικό του σχολείου, για να διδαχθεί το παιδί του τις ξένες γλώσσες. Υποτίμησαν τον δάσκαλο με αποτέλεσμα αυτή η σπουδή να καταστήσει ως γραφική φιγούρα τον εκπαιδευτικό για τα όλα τα μαθητικά χρόνια. και όσο και αν φαίνεται ποιητικό για τους περισσότερους εκπαιδευτικούς η μοναδική ουσιαστική αμοιβή είναι να δουν στα μάτια των μαθητών τους το θαυμασμό και την ικανοποίηση από την κατάκτησης της γνώσης.
Το χειρότερο απ όλα είναι ότι αξιολογούν, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, με το χειρότερο τρόπο τον εκπαιδευτικό μπροστά στα παιδιά, με αποτέλεσμα να σπείρουν την υποτίμηση και την αμφιβολία στην, ακόμα, άσπιλη σχέση εκπαιδευτικού – μαθητή. Τέλος, οι γονείς μεταφέρουν τη χρησιμοθηρική αντίληψη στις επιλογές των μαθητών. Ο γονιός ανησυχεί ιδιαίτερα για την επίδοση στα μαθηματικά, τη φυσική, την ελληνική γλώσσα και την ξένη γλώσσα του φροντιστηρίου). Όλο το άλλο εκπαιδευτικό είναι “ανούσιο”, στα μάτια των περισσότερων γονιών, και “περιττό” για τη μελλοντική σταδιοδρομία του νεαρού μαθητή.
Τελικά, στη συνείδηση των περισσότερων γονέων η παραπαιδεία είναι αυτή που δίνεται στο δημόσιο σχολείο και όχι στο φροντιστήριο. Δε διαμαρτύρονται για τις αυθαιρεσίες του δημόσιου εκπαιδευτικού (οι οποίες υπάρχουν και είναι πολλές) και προτιμούν, ασθμαίνοντας, να πληρώσουν αδρά για τη “δωρεάν” εκπαίδευση των τέκνων τους. Ευχαριστημένοι, τέλος, επειδή το φροντιστήριο προετοίμασε το παιδί του στις απαιτήσεις των εξετάσεων και αδιαφορώντας, παντελώς, για το αν έλαβε Παιδεία στη διάρκεια της δωδεκάχρονης  αλλά και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης
Σε καμιά περίπτωση το πρόβλημα της εκπαίδευσης δεν περιορίζεται, μόνο, στους γονείς, και ενδεχομένως να έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης. Πρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσουμε ότι καμιά αλλαγή δε θα συντελεστεί στην Παιδεία και την εκπαίδευση, αν δε γίνει με τη συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων φορέων (πολιτείας – εκπαιδευτικών – μαθητών – γονέων)