Το τηλεφώνημα του υπουργού για την Αμφίπολη

Ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Κωνσταντίνος Τασούλας τηλεφώνησε στον Γιώργο  Δαμιανό για να τον συγχαρεί για το άρθρο του στην “Ελευθεροτυπία”  και στο 24grammata.com

24grammata.com/  αφιέρωμα στην Αμφίπολη εδώ / Τribute to Amphipolis here
Γιώργος Δαμιανός, το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην έντυπη Ελευθεροτυπία, σελ.32, 28/08/2014

Πάντα ήθελα να γράψω ένα άρθρο για τη σχέση των Υπουργών Πολιτισμού με τον Πολιτισμό. Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς: Πάγκαλος, Κούβελας, Βενιζέλος, Καραμανλής, Λιάπης, Σαμαράς, Βουλγαράκης, Παναγιωτόπουλος κ.ά, είναι μερικά ονόματα των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, που ανέλαβαν τη διοίκηση του Υπουργείου και επειδή η σχέση τους με τον πολιτισμό είναι ανύπαρκτη, είναι αυτονόητο ότι ανύπαρκτο είναι και το έργο τους. Το μόνο που χρησιμευαν οι εν λόγω υπουργοί ήταν να διαιωνίζουν την αντίληψη ότι αφού μπορεί ένας Λιάπης ή ένας Βουλγαράκης να δώσει νέα ώθηση στον Πολιτισμό, γιατί να μην μπορεί και ο καθένας από μας να γίνει Υπουργός των Οικονομικών;

Εχθές, όμως, απρόσμενα και απρόκλητα έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Υπουργό κ. Κωνσταντίνο Τασούλα, που με έβαλε σε περισυλλογή και επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πόσο άδικη είναι η λογική των γενικεύσεων. Αφορμή στάθηκε το χθεσινό άρθρο μου στη Ελευθεροτυπία “Τι μας εμπόδιζε, μέχρι τώρα, να γνωρίσουμε την Αμφίπολη;”, σελ. 10, όπου εκτός από κάποια δηκτικά σχόλια για τον Σαμαρά και την Κυβέρνηση του, αναφερόμουν σε σημαντικούς (αλλά άγνωστους σήμερα) Αμφιπολίτες, όπως ο Ζωίλος, ο Ερμαγόρας, ο Πάμφιλος, ο Φίλιππος, ο ιστορικός, και κατέληγα: “Και ξαφνικά αδημονούμε να δούμε πως είναι ο τάφος αυτών που αδιαφορήσαμε, επιδεικτικά, να μάθουμε πως ήταν η ζωή τους” (για περισσότερα δες στην enet.gr και 24grammata.com)
Τα παραπάνω, λοιπόν, στάθηκαν η αφορμή να χτυπήσει το τηλέφωνο μου, κατά την ώρα που παρέδιδα το φροντιστηριακό μάθημα. Η γραμματέας του με ρώτησε αν θέλω να μιλήσω με τον Υπουργό και εκείνος αμέσως πήρε το λόγο. Τελικά, οι υπουργοί δε βγαίνουν μόνο στα τηλεοπτικά παράθυρα, σκέφτηκα και ενώ περίμενα κριτική για τα πολιτικά σχόλια, άρχισε να επαινεί το άρθρο αλλά το εντυπωσιακό ήταν ότι άρχισε να απαγγέλει φράσεις του Ζωίλου, ελάχιστοι φιλόλογοι γνωρίζουν ακόμα και το όνομα του, να μιλά με δέος και αγάπη για την αρχαιότητα, να μνημονεύει με άνεση αρχαίους και σύγχρονους φιλοσόφους, να μου αναφέρει την επιμελημένη φιλολογική παιδεία, που έλαβε από τον φιλόλογο πατέρα του. Ήταν από τις λίγες φορές που δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω γνώσεις ανθρώπου γύρω από την αρχαιότητα. Στο τέλος, εξέφρασε το παράπονο του ότι “η πλειονότητα αυτών που φωνάζουν για την Αμφίπολη, δεν πέρασαν ποτέ από το μουσείο της Ακρόπολης, για παράδειγμα, ή από οποιοδήποτε αρχαιολογικό χώρο”. Κατάλαβε ότι μιλούσε με άνθρωπο, που δεν τον συμπαθεί πολιτικά, άφησε κάποια πικρία για τη σκληρή κριτική της Ελευθεροτυπίας, αλλά ήταν ενθουσιασμένος, γιατί άκουγε και έλεγε ιστορίες, που πραγματικά αγαπούσε
Οι μόνοι που απογοητεύτηκαν ήταν οι μαθητές μου, που είχαν “στήσει αυτί”. “Δε θα ήταν καλύτερο να μας πει κανένα θέμα για τις εξετάσεις”, μονολογούσαν, ζώντας στον δικό τους άχαρο κόσμο των πανελλήνιων εξετάσεων
Ας τονίσουμε, λοιπόν, εκείνες τις λίγες ανθρώπινες εκδηλώσεις σαν και αυτή του κ. Τασούλα με την ελπίδα να βρουν συνεχιστές