ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΘΥΜΗΜΑ, Τ. Λειβαδίτης, Μικρό Βιβλίο για μεγάλα όνειρα, 1987

24grammata.com/ αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη κλικ εδώ 
γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΘΥΜΗΜΑ
Τ. Λειβαδίτης,
Μικρό Βιβλίο για μεγάλα όνειρα, 1987

Ποτέ ξανά στην οδό Κεραμέων. Ώστε εκείνο το κορίτσι με τον καρπό του έρωτα να μην πεθαίνει ποτέ, να μην αιμοραγεί. Και τ΄αθώα παιδιά στις εξόδους της εφηβείας ποτέ να μην χάνονται. Σ΄αυτό το δρόμο ποτέ τα βήματα του ποιητή. Γιατί το πατρικό σπίτι έπεσε. Στη θέση του υψώνονται οι εργατικές κατοικίες, τα μπλοκ της σοσιαλιστικής εποχής, κάτι σύρματα από λεπτή, μαύρη βαφή, παντού στον αέρα. Σαν να ΄γιναν απόψε οι γάμοι όλων των κοριτσιών της ιστορίας. Ποτέ ξανά στην οδό Κεραμέων. Γιατί ακόμη και εκείνα τα κορίτσια που λησμόνησαν να γεράσουν τελικά νικήθηκαν απ΄αρρώστιες, πολέμους. Τα κορίτσια σκοτώθηκαν, ένα προς ένα όταν τα ξενοδοχεία του έρωτα υπέπεσαν στη μοίρα της κατάρρευσης. Μαζί και οι εραστές και οι στεναγμοί και οι έρωτες υπό τους ήχους της ρομβίας. Και όμως εκείνος επέμενε.
Σε κάποιο φιλμ ακουμπούν τη νεκρή γυναίκα εμπρός στους συγγενείς. Είναι ένα τοπίο λατινικό, μια τέταρτη ηλικία αυτή που διανύουν τα πρόσωπα της σκηνής. Έτσι ώστε ν΄αποκαλύπτονται μ ΄όλες τις λεπτομέρειές τους πράγματα όπως η ακριβής οδός και η διαφάνεια των ονομάτων. Ήχοι και μέσα ξεχασμένα. Όπως κάτι στο κλειστό σπίτι έπειτα από μια μεγάλη παύση.
Αυτό, λοιπόν δεν είναι ενθύμημα. Είναι μια αναπαράσταση ολόκληρης της ζωής, με τους σταθμούς τους πιο αδιάφορους που όμως στέκουν στο ύψος μιας ολόκληρης διήγησης. Δεν πρόκειται για εντυπωσιακές ομολογίες, μα γι΄απλές ιδιαιτερότητες που αποκτήθηκαν καθώς μακραίνει ο χρόνος απ΄τα γεγονότα και εκείνα καθίστανται πια αντιληπτά μ΄έναν τρόπο περισσότερο αισθητικό, κάπως καλλιτεχνικό. Η πατίνα του παρελθόντος θέτει τις βάσεις για την αναμνηστική αξία. Και όμως η τελευταία τώρα εκτινάσσεται σ΄ένα επίπεδο προσωπικό και ίσως γι΄αυτό αληθινά συγκλονιστικό. Όπως κάθετι που εκτείνεται ως τη φυσική του ρίζα εκείνος αγγίζει τον εαυτό του και μας καθηλώνει.
Η οδός Κεραμέων είναι τώρα μια ήπειρος χαμένη. Έχει λάβει την κατάταξή της ανάμεσα σ΄άλλες μεγάλες πόλεις που σου άφησαν σημάδια. Μιλώ γι΄ανθρώπους, αφού ο ποιητής, όποιο και αν είναι το εφαλτήριό του καταλήγει χειμαρρώδης. Έτσι που να γίνεται γρήγορα ο αυθεντικότερος. Μιλώ για εξομολογήσεις, μια όψη του φορτίου που σέρνεται απ΄τα πόδια σου καθημερινά, πιστά, αθόρυβα. Σ΄αυτούς τους ρυθμούς φθάνει ο νέος της οδού Κεραμέων. Πάντα ονειρικός, με τη βαθιά συνείδηση ηλεκτρισμένη, ένας που παραδέχεται πως υπήρξε αδύναμος.
Ο λαϊκός κόσμος πιστεύει περισσότερο στη συγχώρεση παρά στο Θεό. Γι΄αυτό και τα πρόσωπα των σκηνών υπήρξαν εξαρχής οι απλές μορφές ενός εκρηκτικού μυθιστορήματος. Ενός γεγονότος που συμβαίνει λίγο πιο πέρα απ΄την πραγματική ζωή. Και την περιέχει.