Μασιμιλιάνο Νταμάτζιο (Massimiliano Damaggio): ένας Ιταλός ποιητής στους δρόμους της Αθήνας

24grammata.com/ λογοτεχνία/ αλλοδαποί ελληνόφωνοι

Είναι χαρά για τα 24grammata.com να δίνουν το βήμα σε αλλοδαπούς ελληνόφωνους καλλιτέχνες. Με αυτή τη σκέψη πλησιάσαμε το Μασιμιλιάνο Νταμάτζιο,Massimiliano Damaggio, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Γνωρίζαμε το πάθος του Νταμάτζιο για τη Βραζιλιάνικη ποίηση, για την Ελλάδα και την ασυμβίβαστη ζωή. Γνωρίζαμε ότι το έργο του έχει αναγνωριστεί και βραβευτεί  στην Ιταλία, αλλά δε φανταζόμασταν να συναντήσουμε μια τόσο ζεστή και πληθωρική γραφή στην Ιταλική και Ελληνική γλώσσα (τα ποιήματα του τα μετέφρασε  ο ίδιος).Γράφει για τους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, λατρεύει τον ήλιο, αγαπά τη ζωή, τη Βραζιλία και τους ποιητές της και οραματίζεται τη μέρα που η ποίηση θα σώσει τον Κόσμο (la poesia salvera il mondo). O Νταμάτζιο ανήκει στους “ωραίους Έλληνες”, που  υμνεί τούτο τον τόπο και τους ανθρώπους του. Οι Έλληνες θα γνωρίσουν για πρώτη φορά τον Νταμάτζιο μέσα απ αυτές τις σελίδες και ας ελπίσουμε ότι θα είναι μόνο η αρχή μιας μακράς και γόνιμης γνωριμίας

Λίγα λόγια για τον ποιητή Νταμάτζιο (Massimiliano Damaggio)

Ο Damaggio Massimiliano, γεννήθηκε στο Desio (Λομβαρδία), Ιταλία, στις 19.10.69, και μένει στην Αθήνα.
Το 1994 ο ποιητής Giancarlo Majorino τον επέλεξε ως εκπρόσωπο για την πόλη του Μιλάνου στην VII Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου που πραγματοποιήθηκε στη Λισαβόνα.
Το 1996 συμμετείχε στην έκθεση Ο Κόσμος της Νεανικής Ποίησης, επιμέλεια Majorino που πραγματοποιήθηκε στο πολιτιστικό σύλλογο του Μιλάνου Μπέρτολντ Μπρεχτ.
Το 1998 προσκλήθηκε από την παραπάνω Μπιενάλε στο 6ο  Workshop για το Σεράγεβο, πολυπολιτισμική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη βοσνιακή πρωτεύουσα. Ο συντάκτης ήταν ο συγγραφέας Tahar Ben Jelloun και δάσκαλος ο συγγραφέας Giulio Mozzi.
Το 1999, στην εκδήλωση Από Κοντά Κανένας δεν Είναι Ομαλός, που έχει προγραμματιστεί στην πρώην ψυχιατρικό νοσοκομείο Paolo Pini του Μιλάνου, συμμετείχε στο Στίχοι Τέλους Καλοκαιριού, ένα άλλο φεστιβάλ ποίησης της νεολαίας.
Το 1999 συμμετείχε στην Μπιενάλε ΙΧ Νέων Καλλιτεχνών από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο στη Ρώμη.
Από το 1999 και μετά σταμάτησε να συμμετέχει σε οποιαδήποτε εκδήλωση.

Η ψευδαίσθηση ενός διπόδου

Κάποια ποιήματα από έναν συνάνθρωπο

RITORNO AD ATENE (2010)E’ la mia notte di dolore.
Per favore, siate educati.
Fate silenzio.E’ la mia notte per le strade
cioè l’ennesima
cioè una delle tante.Ma la notte e non il giorno.E’ la notte delle sue piccole mani
scomparse dentro una porta
la sua ombra sotto l’ombra
dei soliti alberelli frondosi.

E’ anche la sua notte di dolore
in questa notte colma di lampioni bruciati.

Insomma
la nostra notte
ognuno supino nel proprio letto
nella propria casa
nella propria via
della propria notte.

L’amore arriva
poi parte
poi ritorna
poi riparte.

In mezzo, ci sono dieci anni.

I piccioni immobili sui fili.
I drogati immobili sui pali.
I semafori immobili nel suolo.

E’ anche la notte di tanti uomini
affacciati alle finestre mentre urlano.

Ma in silenzio, per favore.

Perché questa
lo ripeto
è la mia notte
la mia notte di Atene
l’unica
che non poteva non tornare
e riportarmi la sua bocca
come un frutto maturo.

Ma io non ho più i denti.

La notte
della fine
dell’inizio
della fine.

E così
a questo punto
vorrei rompere il silenzio
della nostra notte.
Magari urlare.
Ma non educatamente.

E’ davvero notte.
In qualsiasi cosa.

SCARPE (2009)

Un callo, duro, sotto il piede.
Perché la strada è stata molta.

E’ stata molta in aereo
è stata molta in macchina
è stata molta in nave
ma soprattutto
è stata molta a piedi.

Mondo, mondo, vasto mondo
sono 40 anni che ti guardo
e nell’abbruttimento
nella pedofilia
nello sterminio
nel delirio dei numeri
intravvedo ancora qualcosa
tutto sommato
ancora
non s’è spenta una luce negli occhi.

Arrivare
partire
tornare
ripartire.

Tutta la mia poesia
tutta la mia vita
è stata un verbo di moto.

Un callo, duro, sopra il cuore.
Perché la fatica è stata molta.

E’ stata molta
amando disamando
nella moltitudine nella solitudine
nelle facili rime
negli opposti banali.

I giorni sono scomparsi
nei tombini del tempo.

Oggi è uguale a ieri
tutto è diverso dall’altro ieri.

Contro l’orizzonte liquido
enormi punti di domanda
brillano inquieti nel tramonto.

Nella girandola isterica delle ore
resiste ancora la poesia
stanza piena di sole e di vento.

Oramai scrivo poco
ma oggi ho comprato un quaderno
e una penna
con tutta la mia storia dentro.

Ancora una volta
seduto in un bar davanti al mare
alle 18 e 50 in punto
c’è qualcosa che intravvedo
il tutto il già visto.

Qualcosa è rimasto
nonostante tutta questa strada.

Un callo, duro, sotto al piede.
Eppure continuo a mettermi le stesse scarpe.

AUTORITRATTO (2009)

Massimiliano
cammini
tu e ‘ste mani monche
tu e ‘ste labbra stitiche
quando si tratta d’amore.

Incomprensibilmente
c’è gente che ti ama.

Massimiliano
prosegui
tu e ‘sto petto aperto in due
quando si tratta d’amicizia.

Incomprensibilmente
uomini e donne e pale cattive
t’hanno riempito di terra malata.

A migliaia, nel tuo campo
sono sbocciati i fiori paralitici.

Massimiliano
insisti
nella penombra quotidiana
tu e ‘ste parole scritte
quando si tratta di vita.

Vivere
verbo transitivo
per chi transita nella vita.

Verbo intransitivo
per te che stai immobile.

LA POESIA SALVERA’ IL MONDO (2008)

La poesia salverà il mondo.

Un giorno
schiere di analfabeti malvagi
finalmente
declameranno versi
e i boia
pentiti
ricuciranno le teste mozzate.

Luca
magari ti ricordi:
passavamo il tempo
versando nei bicchieri
birra e poesia
sotto il porticato
davanti al lago liquido
fluido come un dolore sordo.

Il tempo è passato
il porticato non c’è più
né io
né te

essiccati
tutt’e due
nel vento violento
dei mulini della quotidianità.

Camminando per il tempo
lungo i suoi canali di scolo
dove affogano le persone fragili
ho imparato solo molto dolore.

La poesia
sul margine dell’argine inquinato
sboccia in piccoli fiori stitici
e innocui.

Nel giorno notturno
rischiarato dai fievoli pali altissimi
non c’è più tempo per passatempi giovanili come la poesia.

E’ rimasta la birra
ad annacquare gli ultimi pensieri
e a stendermi a terra insieme ai porci
marchiati con i codici a barre.

Probabilmente
un giorno più scuro del solito
la poesia salverà anche me

me
che guardo
le lunghe colonne d’infelici
impegnati a salire le scale
senza gradini
della vita.

GIUDIZIO FINALE (2002)

L’acqua scivola
sugli asfalti consunti
e io mi specchio.
Mi guardo
e non capisco cosa vedo.
Vedo Atene.

L’acqua scivola
e scioglie l’immondizia
e impasta i ricordi
che gocciolano, muti
sui vetri dei semafori.

E’ incredibile: piove
da una settimana.

I fanali rilasciano
cristalli nell’aria.
Arabeschi liquidi
sui palazzi invernali.
L’acqua lava Atene
ma Atene rimane nera
ma il suo alito è cariato
ma la sua faccia è incomprensibile.

In via Kallidromìou
mi riparo sotto gli alberi
che d’estate non suonano.
Un animale latra come un morto:
sarà un cane che ne mangia un altro?

Raggiungo la cabina telefonica
e mi vedo che chiamavo lontano.
Passo dalla chiesa di San Nikòlaos
e mi vedo seduto su una panchina
quando facevo le parole crociate
e parlavo sempre da solo.

Davanti all’Accademia deserta
mi lascio trivellare dalla pioggia
mentre le case marciscono
e i condòmìni guardano la partita.

L’acqua scivola
e allaga la notte.

Atene si moltiplica
nello specchio del marciapiede
generando altro caos.
Là, affondo anch’io.
Anch’io somiglio a questo palazzo
scartavetrato dal tempo
e dalle piogge corrosive,
obliquo come un palo andato a male,
malsano come un prodotto arrugginito.

Una donna mi guarda
da un caffè notturno e remoto.
Ma io, che potrei darle?
Le donne hanno le mani molto prensili
e un notevole appetito economico.

E’ meglio tornare a perdersi
lungo le strade unte
con cui Atene nutre i suoi scarafaggi
– queste bestiole innocue e proteiche.

Perché rientrare a casa?
Là non sentirei le parole
che la città secerne.
Nessun dizionario le contiene.
Sono parole infette
che sorgono dai tombini
– mi piacciono mi piacciono mi piacciono.

Atene non possiede lingua
né grammatica
né sintassi.
Possiede solo alcune zampe
con cui s’aggrappa alla terra.

Dai palazzi giunge
il mormorìo
che precede l’estinzione
e l’acqua scivola
sulle cascate di cemento
sul corpo deforme di Atene
sulle mie menomazioni
come una benedizione definitiva.

In fin dei conti
andiamo d’accordo
io e questa città.

Requiem aeternum
dona eis, Domine
et lux perpetua
luceat eisssssssssssss.

DICEMBRE 2001

Amare
verbo transitivo
che diventa intransitivo

Questa sera prenderò
la tua mano senza più dita
e staremo abbracciati
senza più braccia
e i lampioni illumineranno
le nostre ombre
senza più corpi

AL PIREO, DOPO IL TERREMOTO DEL 7 SETTEMBRE 1999

Il mare è liquido
l’atmosfera è umida
e la vita evapora
lentamente veloce.

Dentro l’acqua salata
distinguo i pesci
che questa sera
mangerò al ristorante.
Poi i camerieri getteranno gli avanzi
nei bidoni o nei gatti
e io andrò avanti
aspettando la parola fine
come si aspetta un autobus
un treno
un amore
un appuntamento.

Ma gli orologi girano.

Ci saranno ancora
notti luminose
come una giornata oscura
e altre notti
naturali
con il canto degli insetti
e ci saranno minuti infantili
pieni di delicatezza
e ci saranno giorni enormi
come quando non hai nessuno
e vai in una stazione abbandonata
in mezzo a un viale deserto
davanti a una casa disabitata
fingendo d’aspettare qualcuno.

Metalli, gas, nuvole, sismi, vegetali
: tutto questo continuerà
sempre uguale.

I nomi, i cognomi, i documenti
: tutto questo si dissolve
e torna a circolare nel ciclo dell’azoto

senza nome
senza cognome
senza documento.

Immobile
sotto l’ombrellone d’un caffè
col caffè gelato nello stomaco
mentre il sole si coniuga al passato
guardo l’orizzonte liquido
e ho paura.

Perché all’orizzonte non c’è niente.
Solo incomprensibili quantità di silenzio.

E’ oramai sicuro che anch’io
un giorno
o una notte
raggiungerò lo stato gassoso
e poggerò la mia mano assente
sulla spalla assente
dei miei morti.

Nel frattempo
potrò sperimentare
il fallimento di tutte le speranze
la società disumana
la donna che scompare nel buio
l’inutilità d’un uomo che scrive poesie.

Ancora mi chiederò
: perché sfasciare un aratro dopo l’altro

tentando di coltivare i campi umani?

Ma
anche questo
(soprattutto questo)
indica che il sangue
circola nel corpo
e che il corpo non ha un senso
ma è piacevole indossarlo.

E’ vero
: i capelli sono caduti
l’amore era pubblicitario
la carne ricorda molte amarezze
e pochi sorrisi
ma io
in questo momento
adesso
alle 20:15:31
mi sto coniugando nel verbo esistere.

Esistere soltanto.

LA PIETRA (1998)

Ecco una pietra sarajievska.
Ma non la raccolgo.
E’ un calcare famoso
e forse per lei c’è pure un mercato.
Ma mi osserva, ferma
e forse spera che non la prenda a calci.

Perché allungare un braccio
e farne un simbolo da scrivania?

Per dire: sapete
che sono stato a Sarajevo
subito dopo la guerra?

Ecco Sarajvo
come una pietra.
Una pietra e un nucleo
umano.

I turisti
i giornalisti
gli statisti
tastano la superficie esterna
fredda e scheggiata
cercando una serratura.

Ma serratura non s’apre più.

All’interno
un uomo attende
lento
che capiscano
e se ne vadano.

Rajvosa
non ti preoccupare
non ti farò nessuna domanda.

Il ventre della pietra
è pieno di luce.

Altre pietre
sparse in tutta la piazza
illuminano il giorno notturno.

Mi siedo fra loro
e so che capire resterà un verbo della terza (coniugazione
ma non raccoglierò la pietra.

Poi m’addormentai.

Il tempo cambiò dieci volte in venti minuti

i minuti diventarono dati di fatto
le pietre si evolsero in casa e furono dipinte di (giallo.

COSTRUZIONE DELLA PAROLA UOMO (1996)

Con il tempo, si stratifica
la parola uomo.
In un vapore denso di significati
emergono, piano piano
tutti i suoi aggettivi:
alto, basso, bello, nero.

Con il tempo si fabbrica
timidamente
la parola uomo:

in principio è un individuo
con un ombrello
o un completo blu
incorporato al caos

poi ci appare una bocca
e dalla bocca appaiono segnali
che possiamo riconoscere e interpretare.

Con il tempo
si sostantiva
la parola uomo
con cui componiamo
passo passo
l’uomo.

Con il tempo
scopriamo che la parola uomo
non è una parola:

i nostri corpi s’incontrano
nudi e uguali
siedono e conversano
gli uni accanto agli altri
e si comprendono.

E tutto è semplice.

Ma capita, a volte
che nel tempo
non ci sia più tempo
e che la mano del nulla
si prenda tutto quanto:

parola, individuo, corpo, ombrello, tempo.

PACIFICAZIONE (1996)

Ascolta, si fa sera.
Dopo la sera, la notte.
Non sopravvivrai alla notte.

Ascolta, sei rinchiuso
nel bidone della notte.
Vieni risucchiato dal materasso.
Il futuro evapora.

Stai sognando tuo padre
stai perdendo i capelli
cessi d’inspirare aria
e vieni respinto dalla vita.

Ora sei morto e pacificato.
Rimangono, immobili nelle vene
immobili, le tue imperfezioni.

Ascolta, si fa morte.
Ma non puoi più ascoltare.

Penetri nel nulla
sotto forma di niente.

PRODOTTO SOCIALE

La coscienza è, pertanto, fin da subito
un prodotto sociale
Marx & Engels

Sì, le mie suole impietose
umiliano questa retta gialla
distesa in mezzo alla corsia come un suicida

ma io, sapete, trasporto l’intrasportabilità
del mio scadente prodotto sociale.

Sì, la vetrina mi specchia
e non mi distingue dalla massa
e sembro =
ma io so di non possedere forma
senso
dimensione.

Sì, questa sera paludosa
si dissolve nel futuro prossimo
dentro cui si proiettano, piene di speranza
le fragili ombre bipedi dei miei simili

e m’impegno e non riesco a capire
la loro complessa geometria interiore.

Sì, incolonno parole
ora ho incolonnato parole
sono un coso
che incolonna parole
prodotti sociali
detriti verbali
e questa è la mia definizione.

Sì, c’è soltanto
l’enorme

U

di questo vento
che si stampa sulla mia fronte stempiata.

POESIA SEMPRE ATTUALE (1996)

Dio è un essere sanguinario
che merita la morte.

Il pianeta ruota intorno a un asse
e tu, da solo, non puoi fermarlo.

La macelleria è molta
gli antropofagi si moltiplicano
i filantropi cadono dentro i tombini.

Aspettavamo l’amore
il famoso sentimento…

E’ passato un uomo senza due gambe.

SERATA TURCA (1995)

…sarebbe più semplice dire:
vorrei essere felice
e non ricorrere a giustificazioni metafisiche
del perché, del percome (ininfluenti
sul resto dell’esistenza da subire).

Ma vedi, la mia vita è così incerta
che non so nemmeno se, come tutti, anch’io
(morirò.

Qui, ora, immerso nelle zanzare
seduto su una panchina
davanti alla moschea di Selim
penso che sarà probabile.

E guardo i peperoncini verdi appesi alla
(bancarella
sorseggiando assentemente la mia madem
(suyu.

AVVERTENZE PER L’USO (1994)

Nel ringraziare per la fiducia accordata a questo
(prodotto
ritengo necessario avvertire il consumatore
che la poesia
non è più quel che diceva tizio
né quel che diceva caio:
la poesia non è più

Non è mai stata?
E’ un’ipotesi da prendere seriamente in
(considerazione

E’ stata?
certuni sostengono di sì
certaltri sostengono di no
certerzi si mantengono su un generico: dipende

Non cominciamo poi a discutere su cosa sia o
(potrebbe essere

Oggi, eventualmente, è x

I matematici diranno

NEON (1993)

Verrà il neon e avrà i tuoi occhi
i tuoi occhi così sepolti
a volte inquadrati negli schermi

E’ la metropolitana che urla
o sono uomini bianchi, scomparsi
che chiamano te
seduto o in piedi
nello scompartimento impietoso?

Che posizione assumere per cessare d’esistere
e non sperimentare più le protesi artificiali?

Gli architetti, pulitissimi
sorridono lineari sotto i tubi luminosi
– e noi camminiamo contenti di vedere meglio

Il futuro è molto chiaro:
la vita va avanti perché non può andare indietro

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (2010)Είναι η νύχτα μου της θλίψης,
Παρακαλώ να είστε ευγενικοί.
Να κάνετε σιωπή.Είναι η νύχτα μου στους δρόμους
δηλαδή η νιοστή
δηλαδή μια από τις πολλές.Όμως, νύχτα και όχι μέρα.Είναι η νύχτα των μικρών χεριών της
που εξαφανίστηκαν σε μια πόρτα
η σκιά της στη σκιά
των συνήθων φυλλωδών δενδρυλλίων.

Είναι, επίσης, τη νύχτα της θλίψης της
σ’ αυτή τη νύχτα γεμάτη καμένους φανούς.

Λοιπόν
η δική μας νύχτα
ο καθένας ύπτιος στο δικό του κρεβάτι
στο δικό του σπίτι
στο δικό του δρόμο
στη δική του νύχτα.

Η αγάπη έρχεται
μετά φεύγει
μετά επιστρέφει
μετά ξαναφεύγει.

Στο μεταξύ, υπάρχουν δέκα χρόνια.

Περιστέρια ακίνητα στα καλώδια.
Τοξικομανείς ακίνητοι στους πόλους.
Φανάρια ακίνητα στο εδάφος.

Επίσης είν’ η νύχτα πολλών ανθρώπων
που ουρλιάζουν απ’ τα παράθυρα.

Αλλά σιωπηλά, παρακαλώ.

Επειδή αυτή
το επαναλαμβάνω
είναι η νύχτα μου
η νύχτα μου στην Αθήνα
η μόνη
που δεν μπορούσε να μην επιστρέψει
και να μου φέρει το στόμα της
σαν ώριμο φρούτο.

Αλλά εγώ δεν έχω δόντια πια.

Η νύχτα
του τέλους
της αρχής
του τέλους.

Έτσι
σ’ αυτό το σημείο
θα ‘θελα να σπάσω τη σιωπή
της νύχτα μας.
Ίσως να ουρλιάξω.
Αλλά μην ευγενικά.

Όντως νύχτα είναι.
Σε οποιοδήποτε πράγμα.

ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ (2009)

Ένας κάλος, σκληρός, κάτω απ’ το πόδι.
Επειδή ο δρόμος ήταν πολύς.

Ήταν πολύς με τ’ αεροπλάνο
ήταν πολύς με τ΄αυτοκίνητο
ήταν πολύς με το πλοίο
αλλά πάνω απ’ όλα
ήταν πολύς με τα πόδια.

Κόσμε, κόσμε, μεγάλε κόσμε
40 χρόνια που σε κοιτάζω
και στην αποκτήνωση
στην παιδοφιλία
στην εξόντωση
στο παραλήρημα των αριθμών
ακόμη κάτι ψηλοβλέπω
τέλος πάντων
ακόμη
δεν έχει σβήσει ένα φως στα μάτια μου.

Να ‘ρθω
να φύγω
να γυρίσω
να ξαναφύγω.

Όλη η ποίηση μου
όλη η ζωή μου
είν’ ένα ρήμα κίνησης.

Ένας κάλος, σκληρός, στην καρδιά.
Επειδή η προσπάθεια ήταν πολλή.

Ήταν πολλή
αγαπώντας αναγαπώντας
στο πλήθος στη μοναξιά
στις απλές ομοιοκαταληξίες
στο τετριμμένο αντίθετο.

Οι μέρες έχουν φύγει
στα φρεάτια του χρόνου.

Σήμερα είναι η ίδια όπως χθες
όλα είναι διαφορετικά από προχθές.

Κατά στον υγρό ορίζοντα
τεράστια ερωτηματικά
ανήσυχα λάμπουν στο ηλιοβασίλεμα.

Στον ανεμοδείκτη των υστερικών ωρών
ακόμη αντιστέκεται η ποίηση
δωμάτιο γεμάτο ήλιο και άνεμο.

Γράφω λίγο τώρα πια
αλλά σήμερα αγόρασα ένα τετράδιο
και ένα στυλό
με όλη την ιστορία μου σ’ αυτά.

Και πάλι
κάθομαι σ’ ένα μπαρ δίπλα στη θάλασσα
στις 18:50 ακριβώς
υπάρχει κάτι που ψηλοβλέπω
σ’ όλα που ήδη έχω δει.

Κάτι έμεινε
παρ ‘όλο αυτό τον δρόμο.

Ένας κάλος, σκληρός, κάτω από το πόδι.
Κι όμως επιμένω να βάλω τα ίδια παπούτσια.

ΑΥΤΟΠΟΡΤΡΕΤΟ (2009)

Μαξιμιλιανέ
περπατάς
εσύ και τα χέρια σου τα χωλά
εσύ και τα χείλη σου τα δυσκοίλια
όταν πρόκειται γι’ αγάπη.

Ακατανόητα
υπάρχει κόσμος που σ’ αγαπάει.

Μαξιμιλιανέ
συνεχίσεις
εσύ και το στήθος σου στα δύο ανοιχτό
όταν πρόκειται για φιλία.

Ακατανόητα
άνδρες και γυναίκες και λεπίδες κακές
σου έχουν γεμίσει μ’ άρρωστο χώμα.

Χιλιάδες στο χωράφι σου
έχουν ανθίσει παραλυτικά λουλούδια.

Μαξιμιλιανέ
επιμένεις
στο καθημερινό μισοσκόταδο
εσύ και τις λέξεις σου τις γραπτές
όταν πρόκειται για ζωή.

Ζω
μεταβατικό ρήμα
για όσους μεταβαίνουν στη ζωή.

Αμετάβατο ρήμα
για σένα που μένεις ακίνητος.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (2008)

Η ποίηση θα σώσει τον κόσμο.

Μια μέρα
λεγεώνες κακοί αναλφάβητοι
τελικά
θα απαγγείλουν στίχους
και οι δήμιοι
μετανιωμένοι
θα ράβουν τα κομμένα κεφάλια.

Λούκα
μήπως θυμάσαι:
ο χρόνος περνούσε
χύνοντας στα ποτήρια
μπύρα και ποίηση
στην βεράντα
μπροστά στην υγρή λίμνη
ρευστή σαν θαμπό πόνο.

Ο χρόνος έχει περάσει
η βεράντα έχει φύγει
κι εσύ
κι εγώ

αποξηραμένοι
και οι δυο
στον βίαιο άνεμο
των καθημερινών μύλων.

Περπατώντας στον χρόνο
κατά μήκος της απορροής του
όπου ευάλωτα άτομα πνίγονται
έμαθα μόνο πολύ πόνο.

Η ποίηση
στην άκρη της βρόμικης όχθης
ανθίζει με μικρά δυσκοίλια αβλαβείς
λουλούδια

Στην νυχτερινή μέρα
που αμυδροί ψηλοί στύλοι φωτίζουν
δεν υπάρχει πια χρόνος για νεανικά χόμπι
όπως τη ποίηση.

Παρέμεινε η μπίρα
που νερώνει τις τελευταίες σκέψεις
για να λασπώνομαι με τα γουρούνια
σημειωμένα με τα barcode.

Πιθανώς
μία ημέρα σκοτεινότερη από το συνήθως
η ποίηση θα σώσει κι εμένα

εμένα
που κοιτάζω
τις μακρές σειρές δυστυχισμένους
ν’ ανεβαίνουν τις σκάλες
χωρίς σκαλιά
της ζωής.

ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ (2002)

Το νερό ρέει
στους ασφάλτους τους φθαρμένους
και εγώ καθρεφτίζομαι.
Κοιτάζομαι
και δεν καταλαβαίνω τι βλέπω.
Βλέπω την Αθήνα.

Το νερό ρέει
και διαλύει τα σκουπίδια
και ζυμώνει τις μνήμες
που στάζουν, άλαλες
στα γυαλιά των φαναριών.

Απίστευτο: μια εβδομάδα
που βρέχει.

Τα φώτα αφήνουν
κρυστάλλους στον αέρα.
Υγρά αραβουργήματα
στα χειμερινά κτήρια.
Το νερό πλένει την Αθήνα
αλλά η Αθήνα παραμένει μαύρη
αλλά η αναπνοή της είναι σάπια
αλλά το πρόσωπό της είναι ακατανόητο.

Στην οδό Καλλιδρομίου
φυλάσσομαι κάτω από τα δέντρα
που δεν παίζουν το καλοκαίρι.
Ένα ζώο γαβγίζει όπως έναν νεκρό:
θα είναι ένα σκυλί που τρώει ένα άλλο;

Φτάνω στο τηλεφωνικό θάλαμο
και βλέπομαι όταν τηλεφωνούσα μακριά.
Περνάω απ’ την εκκλησία του Αγίου Νικολάου
και βλέπομαι καθισμένος σ’ ένα παγκάκι
όταν έκανα τα σταυρόλεξα
και πάντα μίλαγα μόνος μου.

Μπροστά απ’ την έρημη Ακαδημία
αφήνω τη βροχή να μου τρυπήσει
ενώ σαπίζουν τα σπίτια
και οι πολυκατοικίες παρακολουθούν το ματς.

Το νερό ρέει
και πλημμυρίζει τη νύχτα.

Η Αθήνα πολλαπλασιάζεται
στον καθρέφτη του πεζοδρομίου
δημιουργώντας μεγαλύτερο χάος.
Εκεί, βυθίζω κι εγώ.
Κι εγώ μοιάζω μ’ αυτό το κτήριο
γυαλοχαρτιμμένο από το χρόνο
κι από τις διαβρωτικές βροχές,
πλάγιο σαν ένα σάπιο πόλο,
νοσηρό σαν ένα σκουριασμένο προϊόν.

Μια γυναίκα με κοιτάζει
από ένα νυχτερινό και μακρυνό καφέ.
Αλλά εγώ, τι θα μπορούσα να της δώσω;
Οι γυναίκες έχουν πολύ συλλήψιμα χέρια
και μια μεγάλη οικονομική όρεξη.

Καλύτερα να επιστρέψω να χαθώ
στους λαδωμένους δρόμους
με τους οποίους η Αθήνα τροφοδοτεί τις κατσαρίδες της
– αυτά τα αβλαβείς και πρωτεϊνικά τα πλασματάκια.

Γιατί να πάω σπίτι;
Εκεί δεν θα άκουγα τις λέξεις
που η πόλη εκκρίνει.
Κανένα λεξικό τις περιέχει.
Αυτές είναι σηπτικές λέξεις
που ανατέλλουν από τα φρεάτια
– μ’ αρέσουν μ’ αρέσουν μ’ αρέσουν.

Η Αθήνα δεν έχει καμία γλώσσα
ούτε γραμματική
ούτε σύνταξη.
Έχει μόνο κάτι πόδια
μα τα οποία προσκολλάται στη γη.

Έρχεται από τα κτήρια
το μουρμούρισμα
πριν από την εξαφάνιση
και το νερό ρέει
στους καταρράκτες του τσιμέντου
στο παραμορφωμένο σώμα της Αθήνας
στις αναπηρίες μου
σαν τελική ευλογία.

Στο κάτω κάτω
τα πηγαίνω καλά
μ’ αυτή την πόλη.

Requiem aeternum
dona eis, Domine
et lux Perpetua
Luceat eisssssssssssss.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΤΟΥ 2001

Αγαπάω
μεταβατικό ρήμα
που γίνεται αμετάβατο

Αυτό το βράδυ θα πάρω
το χέρι σου χωρίς δάχτυλα
και θα αγκαλιαστούμε
χωρίς χέρια
και οι φανοί θα φωτίζουν
τις σκιές μας
χωρίς σώματαVisualizza dizionario dettagliato

ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ ΤΗΣ 7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1999

Η θάλασσα είναι υγρή
η ατμόσφαιρα είναι υγρή
και η ζωή εξατμίζεται
αργά γρήγορα.

Στο αλμυρό νερό
διακρίνω τα ψάρια
που το βράδυ αυτό
θα φάω στην ταβέρνα.
Μετά ι σερβιτόροι θα ρίξουν τα κόκκαλα
σε κάδους ή σε γάτες
και θα προχωρήσω
περιμένοντας τη λέξη τέλος
σαν να περίμενα ένα λεωφορείο
ένα τρένο
μια αγάπη
ένα ραντεβού.

Αλλά τρέχουν τα ρολόγια.

Θα υπάρχουν ακόμη
φωτεινές νύχτες
ως μια σκοτεινή ημέρα
και άλλες βραδιές
φυσικές
με το τραγούδι των εντόμων
και θα υπάρχουν παιδιάστικα λεπτά
γεμάτα λεπτότητα
και θα υπάρχουν τεράστιες ημέρες
όπως όταν δεν έχεις κανένα
και πηγαίνεις σε εγκαταλελειμμένο σταθμό
στη μέση μιας έρημης λεωφόρου
μπροστά σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι
σαν να έκανες ότι περιμένεις κάποιον.

Μέταλλα, αέρια, σύννεφα, σεισμοί, φυτά
: όλα αυτά θα συνεχίζουν
πάντα τα ίδια.

Ονόματα, επώνυμα, έγγραφα
: όλα αυτά διαλύονται
και επιστρέφουν να κυκλοφορούν στο κύκλο του
(αζώτου
χωρίς όνομα
χωρίς επώνυμο
χωρίς έγγραφο.

Ακίνητος
κάτω από την ομπρέλα του καφέ
με παγωμένο καφέ στο στομάχι
ενώ ο ήλιος κλίνεται στο παρελθόν
κοιτάζω το υγρό ορίζοντα
και φοβάμαι.

Eπειδή στον ορίζοντα δεν υπάρχει τίποτα.
Μόνο ακατανόητες ποσότητες σιωπής.

Βέβαια κι εγώ
μία ημέρα
ή νύχτα
θα καταλήξω την αέρια κατάσταση
και θα ακουμπήσω τ’ ανύπαρκτο χέρι μου
στον ανύπαρκτο ώμο
των νεκρών μου.

Εν τω μεταξύ,
θα δοκιμάσω
την αποτυχία οπιαςδήποτε ελπίδας
την απάνθρωπη κοινωνία
τη γυναίκα που χάνεται στο σκοτάδι
τη ματαιότητα ενός ανθρώπου που γράφει
(ποίηματα.

Και πάλι θα αναρωτιέμαι
: γιατί να σμπαραλιάσω ένα άροτρο μετά το
(άλλο
προσπαθόντας να καλλιεργήσω τ’ ανθρώπινα
(χωράφια;

Αλλά
κι αυτό
(ειδικά αυτό)
υποδηλώνει ότι το αίμα
κυκλοφορεί στο σώμα
και ότι ο οργανισμός δεν έχει νόημα
αλλά είναι ωραίο να το φορέσεις.

Αλήθεια
: τα μαλλιά έπεσαν
η αγάπη ήταν διαφημισηκή
το κρέας θυμάται πολλές απογοητεύσεις
και λίγα χαμόγελα
αλλά εγώ
αυτή τη στιγμή
τώρα
στις 20:15:31
κλίνομαι στο ρήμα υπάρχω.

Μόνο υπάρχω.

Η ΠΕΤΡΑ (1998)

Εδώ είναι μια sarajievska πέτρα.
Αλλά δεν θα την μαζέψω.
Είναι ένα διάσημο ασβεστόλιθο
και ίσως έχει επίσης αγορά.
Όμως με παρατηρεί, ακίνητη
και ίσως ελπίζει να μην την κλοτσήσω.

Γιατί να τεντώσω το χέρι μου
για να την κάνω ένα σύμβολο για το γραφείο;

Για να πω: ξέρετε
έχω πάει στο Σεράγεβο
αμέσως μετά τον πόλεμο;

Εδώ Sarajvo
σαν πέτρα.
Μια πέτρα και ένας πυρήνας
ανθρώπινος.

Οι τουρίστες
οι δημοσιογράφοι
οι πολιτικοί
πασπατεύουν την εξωτερική επιφάνεια
κρύα και πελεκητή
ψάχνοντας για μια κλειδαριά.

Όμως, η κλειδαριά δεν ανοίγει πια.

Εντός
ένας άνδρας περιμένει
αργός
να καταλάβουν
και να φύγουν.

Rajvosa
μην ανησυχείς
δεν θα σου κάνω καμία ερωτήση.

Η κοιλιά της πέτρας
είναι γεμάτη φως.

Άλλες πέτρες
διάσπαρτα σε όλη την πλατεία
φωτίζουν την νυχτερινή μέρα.

Κάθομαι ανάμεσά τις
και ξέρω ότι καταλαβαίνω θα μείνει ένα ρήμα (της τρίτης συζυγίας
αλλά δεν θα μαζέψω την πέτρα.

Τότε αποκοιμήθηκα.

Ο καιρός άλλαξε δέκα φορές μέσα σε είκοσι (λεπτά
τα λεπτά έγιναν γεγονότα
οι πέτρες εξελίχθηκαν σε σπίτι και βάφτηκαν σε (κίτρινο.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (1996)

Με τον χρόνο, στρωματίζεται
η λέξη άνθρωπος.
Σ’ έναν ατμό γεμάτο νοήματα
εμφανίζονται, σιγά σιγά
όλα τα επίθετα του:
υψηλός, χαμηλός, όμορφος, μαύρος.

Με τον χρόνο χτίζεται
δειλά
η λέξη άνθρωπος:

κατ ‘αρχήν είναι ένα άτομο
με μια ομπρέλα
ή ένα μπλε κουστούμι
ενσωματωμένο στο χάος

τότε εμφανίζεται ένα στόμα
κι από το στόμα εμφανίζονται σήματα
που μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να
(ερμηνεύσουμε.

Με τον χρόνο
ουσιαστικοποιείται
η λέξη άνθρωπος
με την οποία διαμορφώνουμε
βήμα βήμα
τον άνθρωπο.

Με τον χρόνο
ανακαλύπτουμε ότι η λέξη άνθρωπος
δεν είναι μια λέξη:

το σώματά μας συναντιούνται
γυμνά και ίσια
κάθονται και συνομιλούν
πλάι-πλάι
και συνεννοηθούν.

Και όλα είναι απλά.

Όμως συμβαίνει, μερικές φορές
ότι στον χρόνο
να μην υπάρχει περισσότερος χρόνος
και ότι το χέρι του τίποτα
να πάρει τα πάντα:

λέξη, άτομο, σώμα, ομπρέλα, χρόνο.

ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΗΣΗ (1996)

Άκουσε, έρχεται το βράδυ.
Μετά από το βράδυ, τη νύχτα.
Δεν θα επιζήσεις από τη νύχτα.

Άκουσε, είσαι κλειδωμένος
στον ντενεκές της νύχτας.
Απομύζεσαι από το στρώμα.
Το μέλλον εξατμίζεται.

Ονειρεύεσαι τον πατέρα σου
χάνεις τα μαλλιά σου
παύεις να αναπνεύεις αέρα
και απορρίπτεσαι από τη ζωή.

Τώρα είσαι νεκρός και σε ειρηνευμένος.
Παραμένουν, ακίνητες στις φλέβες
ακίνητες, οι ατέλειές σου.

Άκουσε, έρχεται ο θάνατος.
Αλλά δεν μπορείς πια ν’ ακούς.

Διαπερνάς στο τίποτα
σε μορφή του τίποτα.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ

Η συνείδηση είναι, επομένως, απ’ την αρχή
ένα κοινωνικό προϊόν
Μαρξ και Ένγκελς

Ναι, οι σόλες μου οι ανελέητες
ταπεινώνουν αυτή τη κίτρινη γραμμή

ξαπλωμένη στη μέση της λωρίδας σαν
(αυτοκτόνος
αλλά εγώ, ξέρετε, μεταφέρω την αμεταφώρτοση
του κατώτερου κοινωνικού προϊόντος μου.

Ναι, η βιτρίνα με καθρεφτίζει
και δεν με ξεχωρίζει από το πλήθος
και μοιάζω =
αλλά εγώ ξέρω ότι δεν έχω μορφή
νόημα
διάσταση.

Ναι, αυτό το βαλτώδες βράδυ
διαλύεται στο εγγύς μέλλον
εκεί που προβάλλονται, γεμάτες ελπίδα
η εύθραυστες δίποδες σκιές των συνανθρώπων
(μου
και δευσμεύομαι και δεν μπορώ να καταλάβω
την σύνθετη εσωτερική γεωμετρία τους.

Ναι, εγώ στηλιτεύω λέξεις
τώρα στηλίτευσα λέξεις
είμαι ένα πράγμα
που στηλιτεύει λέξεις
κοινωνικά προϊόντα
προφορικά συντρίμμια
κι αυτό είναι ο ορισμός μου.

Ναι, υπάρχει μόνο
το τεράστιο

U

αυτού του άνεμος
τυπωμένο στο φαλακρά μέτωπό μου.

ΠΟΙΗΣΗ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ (1996)

Ο Θεός είναι ένα αιμοβόρο πλάσμα
το οποίο αξίζει να πεθάνει.

Η γη γυρίζει γύρω απ’ έναν άξονα
κι εσύ, μόνος σου, δεν μπορείς να το
(σταματήσεις.

Το σφαγείο είναι πολύ
οι ανθρωποφάγοι πολλαπλασιάστηκαν
οι φιλάνθρωποι έπεσαν στα φρεάτια.

Περιμέναμε την αγάπη
το φημισμένο αίσθημα …

Πέρασε ένας άνθρωπος χωρίς τα δύο του
(πόδια.

ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΒΡΑΔΥ (1995)

… θα ήταν πιο εύκολο να πω:
θα ‘θελα να ‘μουνα ευτυχής
και να μην καταφύγω σε μεταφυσικές εξηγήσεις
για το γιατί, για το διατί (άσχετες
να υποστεί το υπόλοιπο της ύπαρξης).

Όμως βλέπεις, η ζωή μου είναι τόσο αβέβαια
που δεν ξέρω καν αν, όπως όλοι οι άλλοι, κι
(εγώ θα πεθάνω.

Εδώ, τώρα, βυθισμένος στα κουνούπια
καθισμένος σ’ ένα παγκάκι
μπροστά από το τζαμί του Σελίμ
νομίζω ότι είναι πιθανό.

Και κοιτάζω τις πράσινες πιπεριές κρεμασμένες
(στο παραγκάκι
ενώ αφηρημένος πίνω το madem suyu μου.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ (1994)

Σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη σας
(σ’ αυτό το προϊόν
και πρέπει να προειδοποιήσω τον καταναλωτή
ότι η ποίηση
δεν είναι πλέον που έλεγα ο Τάδε
ούτε τι έκεγε ο Δείνα:
η ποίηση δεν είναι πλέον

Ποτέ δεν ήταν;
υπόθεση που πρέπει να λάβουμε σοβαρά
(υπόψη

Ήταν;
μερικοί λένε ναι
μερικάλλοι λένε όχι
μεριτρίτοι παραμείνουν σ’ ένα γενικό: εξαρτάται

Και μην αρχίσουμε να πούμε για το τι είναι ή θα
(μπορούσε να είναι

Σήμερα, τυχαίως, είναι x

Οι μαθηματικοί θα λένε

NEON (1993)

Θα ‘ρθει το νέον και θα ‘χει τα μάτια σου
τα μάτια σου τόσο θαμμένα
κάποιες φορές πλασσιωμένα στις οθόνες

Είναι το μετρό που ουρλιάζει
ή είναι άσπροι άνθρωποι, εκλιπόντες
που καλούν εσένα
όρθιος ή καθισμένος
στο ανελέητο βαγόνι;

Ποια θέση να λάβεις για να πάψεις να υπάρχεις
και να μην δοκιμάσεις πια τις τεχνητές
(προσθέσεις;

Οι αρχιτέκτονες, τόσο καθαροί
χαμογελούν γραμμικοί κάτω από τις φωτεινές
(σωλήνες
– κι εμείς περπατάμε πιο ευτυχισμένοι να
(βλέπουμε καλύτερα

Το μέλλον είναι πολύ λαμπρό:
η ζωή πάει μπροστά επειδή δεν μπορεί να πάει
(πίσω