24grammata.com/Αμερική (αφιέρωμα εν προόδω)
Εξερευνώντας την “Ωραία Αμερική” (19η στάση, αφιέρωμα εν προόδω)
γράφει ο Απόστολος Θηβαίος.
Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ
Ο Απόστολος Θηβαίος θα είναι ο οδηγός και ο ξεναγός μας σε αυτό το πανέμορφο ταξίδι στην Αμερική του ωραίου, του έρωτα και της φαντασίας.
δέκατη ένατη στάση του οδοιπορικού
IWW
Οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου συνιστούν μια ξεχασμένη ιστορία. Η θυσία τους, οι συγκρούσεις, ο Ηλίας Σπαντιδάκης νεκρός στο λόφο του Κολοράντο. Όλες αυτές είναι λησμονημένες υποθέσεις, καθώς το νέο δόγμα οδηγεί τους νέους στ΄ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας, στα νησιά των Φιλιππίνων, στη Δήλο και όπου αλλού μπορεί να φλέγεται ατόφια η καινούρια ψυχή. Οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου ξεχύνονται πάλι απ΄τα γκαράζ και τα σιδηρουργεία κραδαίνοντας τα τεύχη του περιοδικού Μάζες. Ξεχύνονται σαν τα νερά οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου, φρενήρεις ακολουθώντας τίμια και αντρίκια τις διατυπώσεις του Μαξ Ίστμαν και εκείνης της Έμμα Γκόλντμαν που με τόση προσήλωση υπερασπίζονται τα εργατικά δικαιώματα.Οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου γερασμένοι, στις άκρες των μόλων με τις φόρμες και τη συνδικαλιστική ταυτότητα της πάλαι ποτέ θρυλικής Αμερικής. Κοιτούν τα πουλιά και τα παιδιά με τα γρήγορα σπορ αυτοκίνητα που εκτινάσσονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα στις προκυμαίες. Με φανταχτερά ρούχα και όλη τους την ψυχή δοσμένη σ΄έρωτες και κορίτσια από λευκή άργιλο που κάποτε θα γεράσουν, όπως η Αμερική. Οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου βρίσκονται πια σ΄όλους τους τόπους. Στην Αλεξάνδρεια, στη Φλωρεντία, στο ερειπωμένο Ντιτρόιτ των πυγμάχων και της εταιρείας Φορντ, στην Αθήνα της οδού Ιουλιανού, στις γειτονιές γύρω απ΄το εμπορικό λιμάνι της Κορίνθου. Οι βιομηχανικοί εργάτες δεν ξεχωρίζουν πια στο χρώμα και τα όνειρα. Δίχως ελπίδα κρατούν στα χέρια τους τη συνδικαλιστική ταυτότητα, συμμετέχουν σ΄απεργίες και συγκρούσεις, αγαπούν τόσο τα κορίτσια των λεωφόρων που μ΄ένα αθεράπευτα μικρό αντίτιμο σε συντροφεύουν ολόκληρες, φλεγόμενες νύχτες. Αγαπούν τη Ρόζα, τον αγνωστικισμό και το δίκαιο της φυλής τους. Αγαπούν τόσο τ΄αγόρια τους και ας έχουν τόσους αιώνες να τ΄αντικρίσουν. Οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου είναι περισσότερο πατριώτες απ΄εκείνα τα παιδιά που έτσι απλόχερα θυσιάζονται στις εθνικές, πατριωτικές εξάρσεις και τα ιδεολογικά δόγματα και αφήνουν μονάχα χρώματα όταν κάνουν συντρίμια τις προκυμαίες με τα κορίτσια τους αγκαλιά, όταν ζουν στα φθηνά ξενοδοχεία της Υόρκης με τις φωσφορικές αστερόεσσες που ανάβουν τα πρόσωπά τους, καθώς οι άνθρωποι του Ντος Πάσος που προβαίνουν σε προδοσίες, ιδρύοντας γραφεία δημοσίων σχέσεων, αναλαμβάνοντας προπαγάνδες, σκοτώνοντας τις ερωμένες τους με σκληρά αντίο μες στο χιονισμένο Σικάγο.Οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου ονειρεύτηκαν κάποτε την Αμερική με το σκισμένο φουστάνι της Μασσαλιώτιδας, φαντάστηκαν τον καιρό, ύστερα από χρόνια που θα παρελαύνουν με τις καθαρές, εργατικές φόρμες τους ανάμεσα στα δικαιωμένα πλήθη και την ιστορία. Φαντάστηκαν τον καιρό που οι οδοί θ΄αλλάξουν όνομα και ίσως ν΄ανακηρρυχτούν οδοί της ελπίδας και του ονείρου, λεωφόρος των βημάτων του πνεύματος και των νόμων. Φαντάστηκαν αγάλματα και ομοιώματα από κερί ή τερακότα που θα αναπαριστούν τα πρόσωπα των βιομηχανικών εργατών του κόσμου όμοια με τεθλασμένους κεραυνούς, πελώρια σώματα από μπρούτζο ή γυαλί σαν δρομείς ή τους απόγονους του κόμητος Οργκάθ κάτω από τον ήλιο της Κόρδοβα. Οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν μύθο. Η υγεία του χάνεται στα γερασμένα πρόσωπα, την ησυχία των λιμανιών, τα έρημα ντεπώ, τους συρμούς που ακινητούν σήμερα στο μέσον ενός κάμπου, τ΄ατμόπλοια της Νέας Ορλεάνης που ταξίδεψαν ατέλειωτα ποταμίσια μίλια το μήνυμα μιας επανάστασης. Αν ποτέ γυρέψεις τους τελευταίους από τους βιομηχανικούς εργάτες του κόσμου, θα τους αναγνωρίσεις με σιγουριά. Δεν πρόκειται για κάποιο σημάδι ή εκείνη τη συνδικαλιστική ταυτότητα του χθες. Είναι που όταν μιλούν θυμούνται το ανέγγιχτο ακόμη πανέρι των θαυμάτων της νέας εποχής. Είναι που όταν μιλούν μοιάζουν ν΄αγαπούν το δίκαιο και τα λαϊκά κορίτσια μ΄έναν τρόπο σχεδόν ακόλαστο, ρομαντικό. Προεπαναστατικό. Οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου είναι μνημεία αμερικανικής ιστορίας. Μνημεία μες στις ξέφρενες, πολύπτυχες σκηνές του κόσμου.