Οι γιατροί ως ασθενείς και τα συστήματα υγείας

24grammata.com/ ιατρική
Οι γιατροί ως ασθενείς και τα συστήματα υγείας

γράφει ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης, Χειρουργός, Διευθυντής ΕΣΥ, Πα.Γ.Ν.Η

Massachusetts General Hospital. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα Νοσοκομεία του κόσμου και δικαιολογημένα! Αυτό τουλάχιστον φανερώνει η ιστορία του, οι ανακαλύψεις που έγιναν εδώ, οι γιατροί που το στελέχωσαν κατά καιρούς, οι  δημοσιεύσεις που βγήκαν σε διάφορα Ιατρικά περιοδικά πρώτης γραμμής και φυσικά οι ασθενείς που νοσηλεύτηκαν και νοσηλεύονται καθημερινά σε αυτό. Έκανε ένα τσουχτερό κρύο εκείνο το πρωινό, η θερμοκρασία είχε πέσει σχεδόν στο μηδέν, αλλά έπρεπε να βρίσκομαι στις επτά ακριβώς εκεί και απόλαυσα έτσι τη διαδρομή με το ταξί. Οι δρόμοι στην πόλη της  Βοστώνης άρχισαν να αυξάνουν την κίνησή τους, τα δέντρα στα πεζοδρόμια  και τα πάρκα έριχναν τα φύλα τους, εκείνα τα υπέροχα κόκκινα φύλα που μόνο στη Νέα Αγγλία μπορείς να βρεις σε τέτοια χρώματα, αποχρώσεις και ποικιλία! Στην είσοδο του Νοσοκομείου καλή περιφρούρηση. Καθαριότητα απερίγραπτη. Το προσωπικό μέσα στο οίκημα αρκετά θα έλεγα εξυπηρετικό. Στους ορόφους των Κλινικών πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Πολλά πορτρέτα γνωστών γιατρών κοσμούν τους τοίχους τους. Γιατρών που άφησαν και έγραψαν ιστορία στην Ιατρική αλλά και τη Χειρουργική ειδικότερα στο τμήμα που κατευθυνόμουνα. Όχι απλώς φωτογραφίες τους, αλλά ζωγραφισμένα πορτραίτα,  πίνακες με λάδι, διακοσμημένες με  υπέροχες βαριές και κλασσικές κορνίζες!  Άλλος κόσμος, διαφορετικές συνήθειες, αλλά και πολιτικές! Το θυμήθηκα ξαφνικά διαβάζοντας το άρθρο ενός ηλικιωμένου αμερικανού γιατρού στο  New York Review of Books που νοσηλεύτηκε εδώ λόγω μιας σοβαρής κάκωσης που υπέστη άθελά του.

‘‘ Είμαι ένας ηλικιωμένος γιατρός με πάνω από έξι δεκαετίες πείρας, ο οποίος έχει παρακολουθήσει πολλούς ασθενείς σε κρίσιμη κατάσταση, αλλά μόνο από την πλευρά του γιατρού. Όλα όμως άλλαξαν ξαφνικά και καταστροφικά στη ζωή μου, όταν το πρωί της 27 Ιουνίου του 2013, δέκα ημέρες μετά τα ενενηκοστά μου γενέθλια,  έπεσα από τις σκάλες του σπιτιού μου,  έσπασα το λαιμό μου και λίγο έλειψε να πεθάνω. Από τότε, ανέκαμψα εκπληκτικά,  κατά τη διάρκεια της οποίας ανάκαμψης έμαθα πώς αισθάνεται κάποιος που βρίσκεται ανήμπορος ασθενής κοντά στο θάνατο. Έμαθα επίσης κάποια πράγματα για το σύστημα ιατρικής περίθαλψης στις ΗΠΑ που δεν είχα ποτέ πλήρως εκτιμήσει,  έστω και αν πρόκειται για ένα θέμα που έχω μελετήσει και γράψει για πολλά χρόνια. Πρέπει όμως αρχικά να πω ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη μου εμπειρία ως ασθενής.  Με τα χρόνια είχα αποκτήσει αναρίθμητες συνηθισμένες ασθένειες για τους ηλικιωμένους, οι περισσότερες εκ των οποίων ήταν ήσσονος σημασίας. Ωστόσο, έχω μερικά σοβαρά προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένης μιας  μακροχρόνιας κολπικής μαρμαρυγής, μια διαταραχή στο ρυθμό της καρδιάς μου, που απαιτεί την καθημερινή χορήγηση βαρφαρίνης, ένα αντιπηκτικό φάρμακο για την πρόληψη του σχηματισμού θρόμβων αίματος μέσα στην καρδιά μου. Πρόσφατα, ανέπτυξα αορτική στένωση, μια αργά προοδευτική στένωση της καρδιακής βαλβίδας που ελέγχει την εκροή του αίματος στην αορτή. Μέχρι στιγμής, δεν μου προκάλεσαν καρδιαγγειακά συμπτώματα, αλλά θα μπορούσαν να το κάνουν ανά πάσα στιγμή. Κάπου τέσσερα χρόνια πριν,  ανέπτυξα μια μυστηριώδη και πολύ οδυνηρή διαταραχή των μυών και των αρθρώσεων, που ονομάζεται ρευματική πολυμυαλγία, από την οποία απαλλάσσεται κάποιος μόνο με  την καθημερινή χορήγηση πρεδνιζόνης. Η διαταραχή αυτή, σε συνδυασμό με την αστάθεια στο βάδισμα που προκλήθηκε από μια ιογενή λοίμωξη του εσωτερικού του αυτιού μου πριν από πολλά χρόνια, είχαν ως αποτέλεσμα να περπατάω με μπαστούνι, και με δυσκολία  να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του πολυεπίπεδου διαμερίσματός μου. Για το λόγο αυτό, εγκατέστησα ένα ανελκυστήρα σκαλοπατιών για να με βοηθάει   να μετακινούμαι στην απότομη σκάλα από χωλ της  εισόδου μας στον πρώτο όροφο.

Παρ’ όλες αυτές τις ασθένειες, ποτέ δεν χρειάστηκα κάτι περισσότερο από μια σύντομη νοσηλεία, μέχρι εκείνο το μοιραίο πρωινό της 27ης Ιουνίου. Βιαζόμουνα να κατεβώ τις σκάλες για να προλάβω το ταξί που περίμενε να πάει το  γιο μου στο αεροδρόμιο. Μας είχε επισκεφτεί από το σπίτι του στην Ουάσιγκτον, ενώ η σύζυγός μου βρισκόταν  σε ένα σύντομο ταξίδι στη Σάντα Φε. Παραμελώντας να χρησιμοποιήσω τον ανελκυστήρα σκάλας, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα προς τα εμπρός,  προσγειώνοντας  σκληρά το κεφάλι μου στο πέτρινο πάτωμα του χωλ.  Άκουσα ένα δυνατό κρακ, μόλις το κεφάλι μου χτύπησε το πάτωμα, και αν και δεν είχα χάσει τις αισθήσεις του και ένιωσα πολύ λίγο πόνο, ήξερα αμέσως ότι πρέπει να είχα υποστεί σοβαρό  τραυματισμό. Ο γιος μου με άκουσε που έπεσα, κι έτρεξε κοντά μου, συνέχεια εδώ

[κατέβασέτο]