Προλογίζοντας την Ελένη Μούζουρα

μουζουρα το ταξιδι 24 γραμματα24grammata.com/  κριτική
“Το Ταξίδι” Ελένη Μούζουρα διαβάστε το βιβλίο εδώ

γράφει η  Κική Ζήση-Τσάκου, Μέλος Ε.Λ.Β.Ε., Φιλόλογος, Λογοτέχνης

Την πολύτιμη φίλη και συνάδελφο Ελένη Μούζουρα την πρωτοσυνάντησα στο σαλονάκι της Ε.Λ.Β.Ε. στις εκλογές του 2008. Με την πρώτη ματιά αντιλήφθηκα και διαισθάνθηκα σ’ αυτήν πράγματα που επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω κατόπιν, όπως η ευγένειά της, η καλοσύνη της, η διάκρισή της, η πολυπραγμοσύνη της και γενικά η στάση ζωής της που είναι παράδειγμα για μίμηση. Το φως που εξέπεμπε τότε και τώρα με εντυπωσίασε. Όταν μου εμπιστεύθηκε πρόσφατα το βιβλίο της για να προλογίσω, αισθάνθηκα ιδιαίτερη χαρά και τιμή.
Ακροδιαβαίνοντας λοιπόν την ποίηση της Ελένης ήταν σαν να εισήλθα σε «μια αυλή θαυμάτων». Έτσι στο πρώτο ποίημα της συλλογής «Το ταξίδι» θα συναντήσει ο αναγνώστης το άγνωρο του αύριο και υπάρχει η παρότρυνση για αέναο κίνηση και δημιουργία. «Κάθε αύριο μια νέα αρχή…» μας λέει η ποιήτρια, «Να ψάχνεις για το καινούριο σου καράβι, που κρυφά τα πανιά του υφαίνεις, και να μην ξέρεις για που, και τι μ’ αυτό; Άρπαξε πάλι τα κουπιά και καλό σου ταξίδι…».
Οι δυσκολίες της ζωής δεν έτρωσαν την Ελένη, αντίθετα υπάρχει πηγαία χαρά και δυναμική προς τα εμπρός. Θεωρεί ότι ο πόνος είναι το τίμημά μας για ωρίμανση. «Ο θάνατος παραμονεύει φορώνας χιλιάδες προσωπεία…», γράφει αλλού όμως «Η Άνοιξη δεν επιτρέπει το θάνατο και υμνείς τη μέρα που ξημερώνει…».
Στα θέματα του γραπτού λόγου της συνάντησα ιδέες πανανθρώπινες όπως ανθρωπισμός, ειρήνη, αγάπη, έννοια επαναλαμβανόμενη «που δίνει χρώμα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες μας…».
Ποιητικά τραγουδά τον έρωτα που τον προσεγγίζει γλυκά, τη φθαρτή μας φύση, τη μητρότητα και έτσι υποβλητικά προχωράμε ελπίζοντας πάντα. «Φύτεψα στην καρδιά μου τη λεύκα και άνθισε και πάλι η άνοιξη, μια άνοιξη που τρέφεται από την ελπίδα».
Το πρωτόγνωρο στο λόγο της Ελένης είναι ότι αγγίζει έννοιες ψυχαναλυτικές όπως αδράνεια, δειλία, θυμός, μοναξιά που είναι πάθη για την ψυχή και ποιητικά τοποθετείται. Τα προσεγγίζει με την πένα της ώριμα και όχι ψυχρά και τυπικά. Δεν φορτίζει τον αναγνώστη, αλλά προβληματίζει ήπια και αφήνει να διαφανεί παντού η ελπίδα, με την αλλαγή τρόπου σκέψης και ζωής. «Το δικό σου κόσμο εσύ τον πλάθεις…».
Στην ποίησή της οι αναγνώστες θα αποδεχτούν καταστάσεις και ιδέες που οι ίδιοι έχουν βιώσει και θα βρουν λύσεις. Αναφέρει ποιο είναι το χρέος του ποιητή και η μοίρα του. «Ανέβα ποιητή, τέτοια σου ‘ταξε αξιοπρέπεια η τέχνη σου, για το ανέβασμα τάχτηκες ιερομόναχος, προχώρα ποιητή…».
Υπάρχει επίσης στο λόγο της φιλοσοφική διάθεση, ανακαλύπτει κανείς χιούμορ και λεπτή ειρωνική διάθεση για τα κακώς κείμενα στην πολιτική και για τα πρόσωπα που την εκφράζουν. Στη γραφή της όλα είναι ξεκάθαρα, τίποτα υπαινικτικό, και υπάρχει καλλιέπεια. «Είναι η λησμονιά μια σύμβαση παρηγοριάς;» αναρωτιέται αλλού η ποιήτρια.
Επίσης ο λόγος της είναι αδιάσπαστος, καίριος και τρυφερός και έτσι μας οδηγεί σε ένα ταξίδι εμπειριών διαμέσου της ποίησής της που καταλήγει στο «άνω θρώσκω». Οι λέξεις που χρησιμοποιεί έχουν χρωστήρα, και το ανέφικτο γίνεται εφικτό στην ποίησή της, «Χρωμάτισε την ψυχή σου κατά βούληση…». Το γράψιμό της έχει πρωτοτυπία και ατομική σφραγίδα. Μας παρακινεί να συμφιλιώσουμε τον εαυτό μας με το είναι.
Επίσης, είναι ιδιαίτερος ο τρόπος προσέγγισης για τη φύση στη γραφή της Ελένης. Αποκηρύσσει ό,τι την πονά. Γενικά το βιβλίο της είναι ένας ύμνος στην Αγάπη και στη Ζωή. Σαν επιμύθιο στο βιβλίο της βρίσκει κανείς την πεμπτουσία της Αγάπης «Εδώ κρεμάται επί ξύλου η Αλήθεια, κράτα αδερφέ γερά, τέτοιο στεφάνι τάχθηκε για σένα, Να το τιμήσεις» και καταλήγει η ποιήτρια «Με τα χέρια ανοιχτά στο σταυρό της Αγάπης, για την Αγάπη».
Συγκεφαλαιωτικά η Ελένη είναι μια άγρυπνη πνευματική και ηθική συνείδηση και μια ώριμη ποιητική φωνή των ημερών μας. Εύχομαι εκ βάθους ψυχής στη φίλη Ελένη καλοτάξιδη η νέα πνευματική της σοδειά, να λάμπει πάντα και να συνεχίσει με νέες αναζητήσεις και πνευματικά πετάγματα στη σφαίρα της διανόησης και της ηθικής καλλιέργειας. Να είναι γερή και ευτυχισμένη.