Πτυχές της ιστορίας της Μοζαμβίκης (2)

24grammata.com/ οδοιπορικό στη Μοζαμβίκη

Αποκλειστικά στα 24grammata.com

Διαβάστε όλα τα άρθρα του 24grammata.com για το οδοιπορικό στη Μοζαμβίκη εδώ

Η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΗ ΣΦΑΓΗ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΙΕΡΕΙΣ

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Από τον πατέρα Άντριαν Χάστιγνκς
Ο πατέρας Άντριαν, του πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, βασίζει ετούτο το άρθρο σε αναφορές Ισπανών ιεραποστόλων που απασχολούνται στη Μοζαμβίκη.

«Η κεντροδυτική Μοζαμβίκη βιώνει τα τελευταία χρόνια τη συνεχόμενη διαμάχη ανάμεσα στις πορτογαλικές δυνάμεις και το Φρελίμο (Frelimo), το μαχόμενο κίνημα για την απελευθέρωση της Μοζαμβίκης.Πολλοί Αφρικανοί, ανάμεσά τους και κάτοικοι της Μοζαμβίκης, αντιμετωπίζουν με συμπάθεια τους αντάρτες του Φρελίμο, προσφέροντάς τους στέγη και τροφή.
Ο βασικός λόγος για τούτη τη συμπάθεια δεν είναι άλλος από τη βίαιη συμπεριφορά, την οποία εισπράττουν από τις κυβερνητικές δυνάμεις.Ετούτο το στοιχείο είναι στις μέρες μας περισσότερο αληθινό από ποτέ. Αντιμέτωπες με την αυξανόμενη δύναμη των δυνάμεων του Φρελίμο, οι πορτογαλικές δυνάμεις επιδεικνύουν περισσότερη βιαιότητα προβαίνοντας σε συστηματικές γενοκτονίες αγροτικών πληθυσμών, περιοχών οι οποίες εικάζεται πως υποστήριξαν τις δυνάμεις των ανταρτών.
Υπήρξαν πολλές τέτοιες σφαγές στην περιοχή Μουκούμπουρα, μεταξύ του Μαίου και του Νοεμβρίου του 1971, οι οποίες φέρνουν στη μνήμη αντίστοιχες σφαγές στον πόλεμο του Βιετνάμ.Οι δυνάμεις ασφαλείας δρουν ανεξέλεγκτα, καθώς σε απόσταση μιλίων δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι για να καλύψουν τα γεγονότα, ενώ τα θύματα δεν γνωρίζουν καμιά ευρωπαϊκή γλώσσα για να κοινοποιήσουν τις εμπειρίες τους.Εντούτοις, οι Ισπανοί ιεραπόστολοι κατέχουν σημαντικές πληροφορίες για παρόμοια γεγονότα, ενώ οι ίδιοι αναλαμβάνουν να κηδέψουν έναν μεγάλο αριθμό των θυμάτων.
Ως αποτέλεσμα των προσπαθειών τους να αντισταθούν και να φέρουν στη δημοσιότητα ότι έχει συμβεί, οι ιερείς Μάρτιν Χερνάντεζ και Αλφόνσο Βαλβέρδε συνελλήφθησαν και κρατούνται εδώ και 18 μήνες στις φυλακές Λουρένκο Μαρκές. Από τη σύλληψή τους και έπειτα, πολλές και εκτεταμένες σφαγές έχουν πραγματοποιηθεί, ο τελευταίος των οποίων έλαβε χώρα το Δεκέμβριο (1973) στο χωριό Γουριάμου.
Έκτοτε όλες οι αποστολές που φιλοξενούνταν στη χώρα αποκλείστηκαν από την κυβέρνηση, έτσι ώστε σήμερα να καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο να κοινοποιηθούν οι εχθρότητες που λαμβάνουν χώρα.
Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες να καταρτιστεί ένας ολοκληρωμένος κατάλογος με τα ονόματα των θυμάτων αυτών των σφαγών, σχετικές πηγές μας παρέχουν την πληροφόρηση πως περί τα 400 άτομα δοκίμασαν τον άγριο θάνατο στο χωριό Γουριάμου.
Απ΄την έρευνά μας καταλήγουμε στα εξής: Το απόγευμα, της 16ης Δεκεμβρίου του 1972, το χωριό Γουριάμου δέχθηκε την επίθεση ένοπλων δυνάμεων. Έπειτα από τον βομβαρδισμό, οι στρατιώτες που είχαν φθάσει στο χωριό με ελικόπτερα και είχαν περικυκλώσει τον οικισμό, εισέβαλαν με αγριότητα, αυξάνοντας το φόβο των κατοίκων που είχαν ήδη τρομοκρατηθεί από τον βομβαρδισμό.Ακολούθησε η εισβολή στο χωριό, το κάψιμο των παραπηγμάτων και η σφαγή των κατοίκων.
[…]Μια ομάδα στρατιωτών συγκέντρωσαν ένα τμήμα του πληθυσμού σε έναν προαύλιο χώρο.Οι χωρικοί αναγκάστηκαν να διαχωριστούν σε δυο ομάδες, ανδρών και γυναικών, έτσι ώστε να είναι εύκολο να αναγνωριστούν οι μελλοθάνατοι. Κάθε φορά, μ΄ένα ειδικό νεύμα, αποφασιζόταν αν οι στρατιώτες θα εκτελέσουν άνδρα ή γυναίκα.Το πρόσωπο που υποδεικνυόταν σηκωνόταν και διαχωριζόταν από το πλήθος. Ύστερα εκτελείτο. Η διαδικασία αυτή συνεχίστηκε για το μεγαλύτερο αριθμό των θυμάτων. Πολλά παιδιά στο στήθος των μανάδων τους και άλλα πιασμένα στις πλάτες τους εκτελέστηκαν εκείνη τη στιγμή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο εκτελούνταν οι μητέρες.Μία γυναίκα ονόματι Βαίνα στάθηκε όρθια. Είχε στα χέρια το παιδί της, ένα αγόρι εννέα μηνών.Η γυναίκα πυροβολήθηκε και σωριάστηκε νεκρή. Το παιδί έπεσε με τη μητέρα του και στάθηκε δίπλα της. Έκλαιγε απελπισμένα και ένας στρατιώτης προχώρησε για να το κάνει να ησυχάσει.Κλώτσησε το παιδί με βιαιότητα, διαλύοντας το κρανίο του. «Σκάσε σκύλε», είπε. Πολλοί στρατιώτες διασκέδαζαν αρπάζοντας τα παιδιά και χτυπώντας τα με δύναμη στο έδαφος. Έτσι σκοτώθηκαν πολλά παιδιά. Η Ντομίγνκας, κορίτσι ενός μήνα, ο ενός χρόνου Τσανού, ο δίχρονος Μακόντα και η πεντάχρονη Λουίσα.
Τριγυρνώντας στο χωριό, οι στρατιώτες εντόπισαν μια έγκυο, την Ζοστίνα. Την ρώτησαν για το φύλο του παιδιού που κυοφορούσε. «Δεν γνωρίζω», είπε εκείνη. «Σύντομα θα ξέρεις», απάντησαν. Αμέσως ξέσκισαν την κοιλιά της με τα μαχαίρια τους. Δείχνοντάς της το έμβρυο που ανέπνεε με δυσκολία, της είπαν, «τώρα ξέρεις.» Αμέσως μετά τόσο η γυναίκα όσο και το παιδί ρίχτηκαν στη φωτιά[..].
[…]Δίχως αμφιβολία δεν υφίσταται παρόμοιο γεγονός στην ιστορία του αφρικανικού αποικισμού, κατά τον 20ο αιώνα.»