Τζιμ Μόρισον (James “Jim” Douglas Morrison)

24grammata.com/Αμερική (αφιέρωμα  εν προόδω)

Εξερευνώντας την “Ωραία Αμερική” (8η στάση, αφιέρωμα εν προόδω)

 έχουν  προηγηθεί κλικ εδώ

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ο Απόστολος Θηβαίος θα είναι ο οδηγός και ο ξεναγός μας σε αυτό το πανέμορφο ταξίδι στην Αμερική του ωραίου, του έρωτα και της φαντασίας.

όγδοη στάση του οδοιπορικού

ΕΦΗΒΙΚΟΣ
Τζιμ Μόρισον

ΠΟΤΑΜΙΣΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ (BLUE SYNDAY)
Βρήκα τον έρωτα κάποια ποταμίσια Κυριακή,
Με κοίταξε και μου΄πε πως είμαι ο μοναδικός
Μες στα σπλάχνα του κόσμου.
Τώρα πια έχω βρει το κορίτσι μου
Το κορίτσι μου με προσμένει στο φροντισμένο χρόνο,
Το κορίτσι μου είναι ολόδικό μου,
Είναι το κορίτσι μου, ο κόσμος είναι ολόκληρος,
Είναι το δικό μου κορίτσι.
Με προσμένει στο φροντισμένο χρόνο
Το κορίτσι μου είναι ολόδικό μου.
Είναι ο κόσμος ολόκληρος,
Είναι το κορίτσι μου.
Λοιπόν, ο Τζιμ Ντάγκλας Μόρισον αγαπά πολύ τα κορίτσια. Συνήθως είναι θλιμμένα ή έχουν πρόσωπα σαν μέσα από βροχή. Είναι αδύναμα τα κορίτσια του Τζίμι, αδύναμα εμπρός στον Βασιλιά Σαύρα, που κρατά ξεκάθαρα από την ιθαγενή Αμερική. Την ωραία ενδοχώρα με τον μυστικό παλμό και τον Θεό που πλησιάζει μέσα από τα χώματα. Εκεί θερίζουν ακονισμένες πεταλούδες και γεννιούνται ποιητές, κάτι παραπάνω από καινούριοι νεκροί. Ο Τζέημς κάποτε θα γίνει ακόμη και μεταφυσικός, πρώτος μες στη θύελλα του σπανιόλικου καραβανιού. Ο Τζέημς που αισθάνεται χαμηλούς τους ψιθύρους μέσα από τα λατομεία, τις φωνές των μεταλωρύχων, τη χάρη του ισπανικού χρυσού. Χιλιάδες πορτογαλικοί ήλιοι σβήνουν το πορτραίτο του Τζέημς και εκείνος ακέραιος  καίγεται. Τέλος, τα μοιραία συμπτώματα του πυρεττού. Ο Τζέημς βαθαίνει πια μες στις ιερές συνοικίες, δεν θυμάται τίποτε απ΄τους γαλλικούς χειμώνες και τους ηρωισμούς. Αργότερα, θα πουν ήταν απο κερί, θα δείξουν στον ορίζοντα το τέλος του απογεύματος. Μια ολόκληρη εποχή.
Συχνά έχει οράματα. Με ξέφρενες ψυχές και άλλα παράξενα, γεγονότα σε μεγάλη αμφιβολία. Όμως το λατινικό καραβάνι τραβά προς τη δύση. Ο Τζέημς έχει δυο πατρίδες. Μια κατοικημένη απ΄ανθρώπους της θάλασσας, σπουδαίους τυχοδιώκτες και χαράκτες και μια που γνωρίζει τους ανέμους με τ΄ονόματά τους, είναι σκέψεις από τίποτε, ανεμοδαρμένες και ελεύθερες. Ο Τζιμ είναι ικανός να σκοτώσει. Να δείξει τι πράγμα αλλόκοτο και ηλεκτρικό είναι η ζωή. Ο Τζιμ λέει, η τέχνη μας παραπλανά και υπάρχει πέρα απ΄τα μάτια μας.

ΣΠΑΝΙΟΛΙΚΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ (SPANISH CARAVAN)
Σήκωσέ με καραβάνι, πάρε με μακριά.
Πάρε με στην Πορτογαλία, την Ισπανία,
Ανδαλουσία από στάρι
Πρέπει να σε δω, ξανά και ξανά,
Πάρε με σπανιόλικο Καραβάνι,
Το ξέρω πως το μπορείς.
Των συναλλαγών οι άνεμοι βρίσκουν γαλέρες χαμένες στη θάλασσα
Ξέρω τον τόπο που με  προσμένει ο θησαυρός
Ασήμι και χρυσός στα ισπανικά βουνά,
Πρέπει  να σας αντικρίσω, ξανά και ξανά,
Πάρε με σπανιόλικο καραβάνι,
Το ξέρω πως  μπορείς.
Το σπανιόλικο καραβάνι κουβαλά λογής αξίες εμπορικές. Χώμα σκαμμένο στην Ισπανία, μυρωδιές από στάρι και οι φτερωτές των ανεμόμυλων που με λύσα τους πολέμησε. Ο Τζέημς βυθισμένος μες στην αμερικανική καταγωγή του, συλλογίζεται το θίασο ή ας πούμε, το πλοίο των τρελών, μια παρουσία έξω από την ιστορία, οράματα από κόσμο παλιότερο φτιάχνει ο Τζέημς, καθώς κρατεί στα χέρια του νεαρές παρθένες με ρουμπίνια μάτια και ασημένιο σώμα, πολύ χλωμό μες στην αρχαιολογία του. Εκείνες οι εποχές είναι ιερές. Φθάνουν οι γαλέρες, το στάρι και ο Θεός. Απ΄τη θάλασσα Τζίμ, μόνο οι άνεμοι κατορθώνουν να δείξουν την ξηρά. Και τα πουλιά που προαυλίζονται στο βαθύ γαλάζιο που αγαπάς. Ποταμίσια ησυχία ή καινούριος, ουρανός από καθαρή ανάσα, από έφηβο φως. ΄Η απλά Κυριακές θλιμμένες, με τις ήμερες, τις απέραστες ώρες του αμερικανικού νότου, ώσπου περνά ο φονιάς, κάποιος που γνωρίζει τι πράγματα εξωφρενικά μπορεί ο άνθρωπος να πράξει. Τα πρώτα παιδιά εκείνου του νέου κόσμου ήταν απ΄ασήμι και χρυσό. Και έφευγαν με ποντοπόρα πλοία για την Λισσαβώνα ή το υπερυψωμένο παλάτι της Μαδρίτης, όλο και κοντύτερα στις προσευχές, θεοί επιβλητικοί. Η οργή και το μεγαλείο του αυτοκράτορα Γκόγια, μ΄ανθρώπους χοντροκομμένους, τερατώδεις, κεκαλυμμένους, καθώς ο αρνητής ετούτου του κόσμου Ισίδωρος Ντυκάς. Ηδονοθήρες και άλλοι ασελγούν εκεί που κάποτε ονειρεύτηκε η Αλίκη. Η πηγή του κακού είναι μες στους ανθρώπους, τα ωραία, αρχαία μυστικά της Αμερικής και οι μνήμες απ΄τις σκληρές εποχές, δοσμένες λυρικά, χαρμόσυνα. Ο Τζαίημς άμα τελειώνει το κήρυγμά του, κάνει έρωτα με τη μητέρα του, εγκώμια από ίδιο αίμα. Στην Αργεντινή τραγουδάνε το αίμα και τα λόγια που χύνονται, καθώς Τζαίημς, εσύ, αρνείσαι να σταθείς μυστικό θεού ή ανθρώπου χέρι. Οι σαμάνοι περνούν μ΄αρμαθιές ψυχές από την έρημο, γυρεύουν τα πηγάδια, τα σταυροδρόμια, τις αγορές. Ο Τζέημς μες στην ανθρώπινη εξαλλοσύνη, φρενήρης, σπάζοντας τ΄όργανο. Ο Διόνυσος, νεότατος, από θειάφι, στ΄αρνητικά από το Σαν Φρανσίσκο. Διόνυσος, ή Τζέημς ή ακόμη Μάλντορορ, πάντα κοντά σ΄εκείνο που φεύγει, που τρέχει, που κλαίει που μιλάει. Όλα είναι θαμμένα στη ρίζα του ανθρώπου. Τα εγκλήματα, οι γιορτές, οι περιπέτειες, οι λιωμένες ακόμη κούκλες του Έβρου. Οι πράξεις, οι πιο σωματικές.
Ο Τζιμ παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στ΄αμερικανικό πανεπιστήμιο. Μια μεταφυσική ροπή προς την εικόνα. Ο Τζιμ ως τέτοια θ΄αποτυπωθεί στις εντυπώσεις εκατομμυρίων νέων. Και όμως, μες στη σύλληψη του κόσμου, στα πολυφωνικά καρέ της νέας εποχής, διακρίνει ήδη τις τρομερές απελπισίες. Ο καθρέφτης το έμβλημα, το παράθυρο η λεία του, διακήρυξε ο Τζιμ και χύθηκε σε πομπούς και δέκτες. Τίποτε δεν θυμάσαι πια από την εποχή του Τζιμ Μόρισον.

MY WILD LOVE (Η ΑΓΡΙΑ ΑΓΑΠΗ)
Η άγρια αγάπη μου βγήκε με τ΄άλογα,
Ίππευσε ολόκληρη μέρα, ίππευσε ως τον διάβολο,
Του ‘γραψε να καταβάλλει εκείνος το αντίτιμο.
Όμως ο διάβολος είναι σοφότερος.
Ήρθε ο καιρός να μεταννοήσουμε.
Της ζήτησε να του επιστρέψει τα χρήματα
Που εκείνη είχει ξοδέψει.
Η άγρια αγάπη μου βγήκε με τ΄άλογα
Καβάλησε τις θάλασσες
Μάζεψε κοχύλια για τα μαλλιά της,
Ίππευσε και ίππευσε,
Ίππευσε για μια στιγμή
Και έπειτα σταμάτησε για μια βραδιά
Και άκουσε απ΄τα υπόγεια χώματα.
Ίππευσε ως τα χριστούγεννα,
Τη φάρμα, την Ιαπωνία.
Φθάσαμε σε μια πόλη.
Την ώρα
Που το ποτάμι ξεπερνούσε μια ολόκληρη βαθμίδα.
Ζήτησε ακόμη από τον κόσμο να την ελευθερώσουν.
Η άγρια αγάπη μου είναι παλαβή.
Ουρλιάζει με φωνή πουλίσια,
Και άλλοτε σαν γάτα,
Που θέλει ωστόσο ν΄ακουστεί.
Η άγρια αγάπη μου πήγε για ιππασία.
Ίππευσε για μια ώρα, ίππευσε
Και ξαπόστασε για να ιππεύσει κάποτε και πάλι.

Ο Τζιμ αγαπά την Παμ. Φωτογραφίζονται μαζί, ανάμεσα σε πράγματα μεταφυσικά, το αρχαίο και το σύγχρονο θέατρο, τη διαπασών της θρησκείας και τα φροϋδικά τοπία. Ο Τζιμ είναι από κερί, σαν πρώτα, ο Τζιμ, ένα ναρκωμένο κάθαρμα, πάντα μες στα νερά, πάντα. Ο Τζιμ είναι η Αμερική ολόκληρη. ‘Υστερα απ΄τα λιβάδεια και τ΄άλλα, τα ναρκωμένα, φυσικά παιδιά ο Τζιμ που αμφισβητεί ακέραια την εποχή του. Οι μέρες του είναι κραυγαλέες. Τέτοιες περιστάσεις μπορεί να θυμάται,  την Μαρία, την Παμ, τα μέτρια κορίτσια που προστέθηκαν στο σώμα του. Ο Τζιμ ενταφιάστηκε ενώπιον της Γαλλίδος μαντάμ Κολινέτ. Τέτοιο θάνατοι συμβαίνουν σπάνια. Η Παμ, μόνον η Παμ τον αγαπά. Και έτσι τρία χρόνια ύστερα από το χαμό του ακολουθεί, Θα προηγηθούν η αλκοόλη και τα ναρκωτικά βράδια. Η Παμ ζει τα τελευταία της χρόνια με καταχρήσεις. Μες σε τέτοιους καιρούς, κάθε ανάγκη είναι μεγαλύτερη και υψηλότερη από την όποια ηθικότητα. Ένα κομμάτι της Αμερικής εκοιμήθη οριστικά και αμετάκλητα με τους στίχους του. Η νέα εποχή θα’ρθει άρρωστη, τυφλή. Στο διάβολο η εσωτερική μας ζωή, οι προτιμήσεις της μνήμης, οι συγκινήσεις που στέκουν ως αφορμές. Έτσι, ήσυχα μακραίνει ο Τζιμ, νεαρός μονάχα λίγων Μαίων. Τ’αυθεντικά  τραγούδια γράφονται μ΄αίμα. Στο πρόσωπό του θα λάμπουν ξεκάθαρη η μητέρα και το πρόσωπό της π΄ανοίγεται σε δυο χαρτετούς και τινάζεται εύκολα, πετά πίσω  στα υπέροχα κορίτσια του Λος Άντζελες που κάνουν έρωτα. Άκου Τζιμ, η αστική, αμερικανική ιστορία, θα σε τιμά, γιατί κατέδειξες τον άρρωστο μύθο που τη γεωμετρεί, όταν πάψουν τα τραγούδια από τ΄αγροτικά παιδιά, αγόρια και κορίτσια που αγαπούν τόσο το χώμα. Η πατρίδα σου  Τζιμ είναι στ΄αλήθεια κάτι το επικίνδυνο.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (END OF THE NIGHT)
Πάρε τον αυτοκινητόδρομο ως το τέλος της νύχτας,
Το τέλος της νύχτας, το τέλος της νύχτας.
Κάνε ένα ταξίδι ως το λαμπρό μεσονύχτι,
Το τέλος της νύχτας, το τέλος της νύχτας.
Αυτοί οι μεταμεσονύκτικοι φωτισμοί, αυτοί οι εξώστες, είναι πάντα η Αμερική.Πριν τελειώσει η νύχτα του αιώνα μας, η ωραία Αμερική θα΄χει ένα ολοκαίνουριο χώμα από λησμονιά και παρακμή.Οι φίλοι του Τζιμ ήσαν φτιαγμένοι για νεκροί. Τα τραγούδια του Τζιμ ψαλίδια στα στόματα της ηθικής Αμερικής. Ο Τζιμ θα΄ναι οι στίχοι και η απόδειξη για το επικίνδυνο παιχνίδι, όταν ζει το σώμα . Ο κυνηγός, η μουσική και οι στίχοι του ένα πράγμα ολόκληρο, συνθετικό. Ο Τζιμ το χρώμα και ο Τζιμ απερίσπαστος. Ο νεκρός Ινδιάνος και οι ξέφρενες ψυχές των αυτοκινητοδρόμων.Ατομικά δράματα, υλικό βιογραφικό, τ΄αφάνταστο όραμα  ενός πρωινού.
THE WASP (TEXAS RADIO AND THE BIG BEAT) {ΠΑΛΙΟΣ ΒΡΕΤΑΝΟΣ (ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΟΥ ΤΕΞΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΡΥΘΜΟΣ)
…Τώρα άκουσε αυτό και εγώ θα σου πω για το Τέξας,
Θα σου πω για τα σήματα του ραδιοφώνου
Για την ανέσπερη νύχτα
Πάντα περιδιαβαίνοντας το δυτικό όνειρο
Για την παρθένα με την ακατέργαστη, τη σιδερένια ψυχή.
Τέλως πάντων, μορφές όπως ο Τζίμ Ντάγκλας Μόρισον, απαντώνται μονάχα λίγες φορές. Γεννημένοι για εκείνο που κάνουν, παράξενοι σφυγμοί πάνω απ΄το θόρυβο του αιώνα. Ο κατά κυριολεξία νέος νεκρός Τζιμ Μόρισον εκτείνεται σ΄ολόκληρη την αγροτική Αμερική και πάλι στις μεγάλες, παραπλανημένες πόλεις της ευτυχίας. Πρόσωπα όπως ο Τζιμ, ελπίδες που στάθηκαν κάποτε για τον κόσμο, ελπίδες όπως η αμερικανική αυγή, συνιστούν εμβλήματα του χρόνου. Στην περίπτωση του νέου από τη Μελβούρνη της Φλόριντα, τος Λος Άλτος, το Αλμπουκέρκι  εκτυλίσσεται ο μύθος της λάγνας Αμερικής, η τοπογραφία της ερήμου. Τον Τζιμ θα τον μνημονεύουμε για τις νύχτες της βακχείας. Τότε που αναρωτιόταν αν μπορείς λιγότερο από τρελά, να την αγαπάς.