για τη νέα ποιητική συλλογή, “εκτός θέματος”, του Γιώργου Πρίμπα

“εκτός θέματος”
Γιώργος Πρίμπας

Free ebook- 24grammata.com
[κατέβασέτο]

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Εντός του ο ποιητής
Ορίζοντες προσδοκίας γυρεύει η ποίηση μονάχα. Τις προοπτικές θηρεύει, ό,τι περιέχεται εντός του λόγου και εντός του προσώπου που δεν παύουν ένα ολόκληρο να αποτελούν. Σε τούτους τους ορίζοντες ο δημιουργός θα επιδιώξει μια ορισμένη διαφοροποίηση του ποιητικού «γίγνεσθαι», μιας ουσίας απόλυτα ταυτισμένης με όρους αισθητικούς, καθώς και τις όποιες αποκλίσεις τους. Ο Βένεγκεμ στο βαθιά ανθρώπινο «Εγκώμιο της τεμπελιάς», ανασύρει τη διατύπωση του Γιάκομπ Μπέμε. Η πραγματική υγεία δεν είναι ένα ον, είναι η επιθυμία, το πνεύμα του όντος. Λαμβάνοντας την επισήμανση αυτή υπόψη, θα μπορούσαμε να προβούμε σε μια αναγωγή τόσο αυθαίρετη όσο και λυτρωτική. Βρίσκεται λοιπόν, στο ίδιο το ποιητικό σώμα η πεποίθηση, ο στόχος και η αδιόρατη ουσία της δημιουργίας. Η έννοια του όντος δεν μπορεί παρά να προσδίδει σημασία όχι μόνο στην ποιητική επιθυμία, αλλά και στο βαθμό της απόκλισης του λόγου από τα ήδη ειπωμένα και τα ύφη τους.
Η ποιητική ενασχόληση του Γιώργου Πρίμπα θα μπορούσε να αποτελεί μια σαφή ρεαλιστικοποίηση των παραπάνω αξιωμάτων. Πάει να πει πως στρέφοντας κανείς το ενδιαφέρον του στην Εκτός Θέματος, συλλογή του μπορεί να ανιχνεύσει με διαύγεια τόσο το σφρίγος των στίχων, όσο και τον σαφή αντικατοπτρισμό της επίκαιρης αισθητικής, εμπλουτισμένη η τελευταία με μια δύναμη λόγου, ικανή να ξεπεράσει την ένταση του μύθου ή της προσωπικής μυθιστορίας. Ο προτεινόμενος ρεαλισμός του Γιώργου Αριστηνού βρίσκει στη συλλογή του Πρίμπα ένα λόγο γόνιμο, το έδαφος που απαιτεί η ποίηση για να εκτιμήσει μια εποχή και ουσιαστικά να τεθεί εκτός αυτής, στο μέλλον της,  παραφράζοντας τον τίτλο της συλλογής του ποιητή. Η αγωνία της παρατήρησης, όπως διατυπώθηκε από τον Γιώργο Μακρή και εντοπίζεται στις εξαίρετες, φωτογραφικές λήψεις του Γιώργου Πρίμπα, η ομορφιά της ζωής ιδωμένη με το λόγο και με τις μεταφορές της σιωπής της, όλα ετούτα συμβαίνουν ως γεγονότα μες στο πεδίο της ποιητικής ασκήσεως. Ο Γιώργος Πρίμπας πορεύεται και δημιουργεί εντός του ρεύματος μιας ελλειπτικής ποίησης. Η εμπλοκή του με τα «χαϊκού» δεν μπορούν παρά να συνεπάγονται ένα σαφές ενδιαφέρον προς την παράδοση, έξω και πέρα από κάθε εντοπιότητα και κάθε ολοκληρωτισμό. ‘Ενα υπόδειγμα ολότελα απαλλαγμένο από τα φορτία του παρελθόντος. Κομμένες ανάσες, επικίνδυνες παύσεις, σαν ανοιχτά στόματα πηγαδιού ανάμεσα στις φωτογραφικές αποτυπώσεις του αρχαίου Λεχαίου.
Στην τέχνη μια ιδέα κρίνεται επαναστατική, όταν η μορφή της υιοθετεί τούτη την ψυχολογία. Όταν δηλαδή η όψη υπακούει στην επανάσταση, επιφέροντας τις αισθητικές αποκλίσεις των παραπάνω παρατηρήσεων. Έτσι μπορούν να ερμηνευθούν οι ακροτελεύτιοι στίχοι του Πρίμπα, με τους οποίους ολοκληρώνονται τα χαϊκού του. Η ερωτηματική διατύπωση ακριβώς τούτο υπαγορεύει. Τη διάθεση δηλαδή, ενός ανθρώπου γνώστη του είδους να επιφέρει μια τομή, μια καινοτομία στους τεχνικούς όρους του είδους. Ίσως πάλι να πρόκειται για μια στάση ζωής η οποία πάντα αποζητά την εναλλαγή και τη διαφορετικότητα. Όπως και να ιδωθεί η συλλογή του Γιώργου Πρίμπα, αξίζει κανείς να σταθεί με σεβασμό και σοβαρότητα εμπρός σε μια εξαίρετη, σύγχρονη ποίηση, απόσταγμα μιας ειλικρινούς και αδιάλειπτης ενασχόλησης του ίδιου του δημιουργού. Ο Ιταλός Ουνγκαρέτι επισημαίνει πως ο νεωτερισμός στην ποίηση δεν μπορεί παρά να εκφραστεί ως αίσθημα, δίχως να υφίσταται η δυνατότητα και η ανάγκη, θα συμπληρώσουμε, να οριστεί ή να περιγραφεί. Άλλωστε ένας νεκρός φοίνικας, η θάλασσα πέρα από την μαρίνα, μια καθίζηση, ένα χέρι που στάζει ολίγο μέλι, μια γοερά κραυγή αρκούν για να ξυπνήσει ή να χαθεί ένας λαός. Αρκούν για να πάψει το βήμα του ένας ποιητής. Όπως ο Γιώργος Πρίμπας, που επιβεβαιώνει πως τέτοιος μπορεί κανείς να είναι αλλά δεν μπορεί ποτέ να γίνει.