Το παζάρι SoWa στη Βοστώνη.

24grammata.com- επικαιρότητα

γράφει ο Αλέξανδρος Δημελλάς

Εκείνες οι τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη, οι μέρες αυτές που ο ήλιος τραγουδάει τις ψυχρές, φθινοπωρινές του μελωδίες και η Βοστόνη βγαίνει στους ακόμα ζεστούς δρόμους της για να τον αποχαιρετήσει – και μαζί του και κάθε καλοκαιρινή ανάμνηση, είναι οι μέρες εκείνες που οι τοίχοι γίνονται σφιχτοί, αρχίζουν και στενεύουν, και πια τους είναι αδύνατον να σε κρατήσουν μέσα τους.

Το τραίνο, γνωστό απλά ως ‘Τι’, με πήρε ακριβώς έξω απ’ το διαμέρισμα μου και με άφησε στη στάση Broadway, στην περιοχή της Νότιας Βοστόνης με το περίεργο όνομα ‘SoWa’. Μετά από λίγα λεπτά περπάτημα σε γεμάτες κίνηση, μα και ταυτόχρονα τελείως ερημωμένες λεωφόρους βρέθηκα σ’ ένα πλακόστρωτο στενό που έσφυζε από άντρες με κυριακάτικα μπλουζάκια και γυναίκες με λεπτές, ανοιχτόχρωμες ζακέτες και κοντά, φθινοπωριάτικα φορέματα, ανθρώπους μεγάλους και μικρούς, γέρους, γριές και πιτσιρίκια, μαύρους, άσπρους, κίτρινους, χοντρούς, κοντούς, ψηλούς, λιγνούς, κι ακόμα μερικούς με τέλειες επιδερμίδες κι άλλους με πρόσωπα γεμάτα ακμή, με μάτια καστανά και κόκκινα μαλλιά, με ακριβά παπούτσια και χίπικα φουλάρια, με σαρκώδη χείλη και χέρια κουρασμένα, φάτσες παράξενες, φάτσες που χωρίς να λένε τίποτα ακούγονταν τόσο δυνατά.

Στο τέλος του πεζόδρομου, σε μια αλάνα πάρκινγκ, εμφανίστηκε μια οργανωμένη και στοιχισμένη μάζα άσπρων ομοιόμορφων πάγκων – που περισσότερο έμοιαζαν με σκηνές τσίρκου, κι ένας σωρός από ανθρώπους να περπατάει αργά και να χαζεύει ανέκφραστα τα διάφορα αντικείμενα προς πώληση. Χάντρες, κοσμήματα, μπιχλιμπίδια, κεραμικά, φουλάρια, τσάντες, “σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,” σκατολοϊδια γενικώς παντώς τύπου, μα και δίσκοι βινυλίου, σιντίς, ταινίες, βιβλία – αν και λιγότερα βιβλία απ’ ότι θα περίμενα. Λίγο πιο δίπλα στέκονταν στη σειρά ένα προς ένα τα παλιατζίδικα, γεμάτα χρήσιμες και άχρηστες σαβούρες του παρελθόντος. Φαντάζομαι θα ενθουσιαζόμουν περισσότερο αν εκτιμούσα παραπάνω το vintage, αλλά πέραν μιας γραφομηχανής δεν είδα κάτι να μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Βγήκα πάλι έξω στην αλάνα κι έστριψα τσιγάρο. Στην άλλη μεριά του παζαριού, πίσω απ’ τον πεζόδρομο, απλώνονταν οι ίδιοι πάγκοι, μα με τελείως διαφορετικά περιεχόμενα. Φρούτα, λαχανικά, βιολογικά προϊόντα, μαρμελάδες, τυριά, κάθε λογής τρόφιμα μετατρέπουν το παζάρι σε λαϊκή! Οι τιμές βέβαια παραμένουν τιμές. Βοστόνης. Αγόρασα μια μπαγκέτα ‘βιολογικό’ ψωμί για πέντε δολάρια και ένα μικρό βαζάκι ‘βιολογική’ μαρμελάδα βερίκοκο για τέσσερα!  Για τους πολύ πεινασμένους, υπάρχουν και αρκετά φορτηγά που πουλάνε έτοιμες μερίδες.

Η Ανοιχτή Αγορά της SoWa, που ξεκίνησε το 1993 και θεωρείται η μεγαλύτερη υπαίθρια αγορά στην περιοχή της Νέας Αγγλίας, λειτουργεί κάθε Κυριακή από τις δέκα το πρωί μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα, από την αρχή του Μάη μέχρι το τέλος του Οκτώβρη. Εκτός από το παζάρι, τα παλιατζίδικα και τη λαϊκή, στα αναγεννησιακού τύπου κτίρια πάνω στον πεζόδρομο μπορεί κάποιος να ανακαλύψει και μια τεράστια ποικιλία καλλιτεχνικών χώρων, μαγαζιών και γκαλερί με δουλείες αγνώστων και ‘άντεργκραουντ’ καλλιτεχνών από τη Βοστόνη και την ευρύτερη περιοχή. Αξίζει ένα βλέφαρο.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα παρατηρήσει κάποιος αν επισκεφθεί την Αμερική είναι αυτό το ρεύμα καταναλωτολατρίας που φυσάει μέσα στα κεφάλια των κατοίκων της, μια αγάπη για το ψεύτικο και το πλαστικό, ένα σχιζοειδές πάθος, πάθος που εκδηλώνεται μέσα στους τεράστιους τσιμεντένιους ναούς των νέων θεών τους: τα εμπορικά κέντρα, τα περίφημα malls. Γκρίζα κουτιά με αλουμινένια τζάμια και φανταχτερές πινακίδες απλώνονται άπληστα το ένα δίπλα στο άλλο, και βιαστικοί καταναλωτές τριγυρνάνε σαν υπνωτισμένοι από κτίριο σε κτίριο. Τα τεράστια πάρκινγκς γεμάτα. Τζιπς και μερσεντές. Καρότσια και πλαστικές σακούλες και ο κρότος από τακούνια σε άσπρους διαδρόμους γεμάτους ράφια και προϊόντα. Μα αν κάποιος προσπαθήσει να διεισδύσει λίγο πιο βαθιά στην αμερικάνικη ‘κουλτούρα’, έκπληκτος θα διαπιστώσει πως μέσα σ’ αυτήν την παράνοια και το ομοιόμορφο χάος αμαξιών, κτιρίων και προσώπων, η Αμερική παραμένει γεμάτη αντιθέσεις. Και η αγορά της SoWa είναι εκεί για να θυμίσει αυτό ακριβώς το πράγμα, πως ακόμα κι αν όλα πάνε να συνθλιφτούνε κάτω από το βάρος του ‘πολιτισμού του πλαστικού’, θα υπάρχουν πάντα και παντού άνθρωποι και καταστάσεις που θα πηγαίνουν ενάντια σ’ αυτό, που με τον πιο εύκολο κι ανώδυνο τρόπο θα αντιστέκονται. Και ποιοι θα μπορούσαν να είναι καλύτερο παράδειγμα τέτοιων ανθρώπων αν όχι οι αγρότες/ πωλητές απ’ τη Μασαχουσέτη, οι μισότρελοι συλλέκτες παλιών τευχών και βινυλίων και οι κρυμμένοι καλλιτέχνες της Βοστόνης;

Γι’ αυτό κι αν κάποια Κυριακή πρωί κάποιο φθινόπωρο βρεθείτε στη Βοστόνη, περάστε μια βόλτα κι απ’ τη νότια μεριά της, πάρτε έναν καφέ στο χέρι και πηγαίντε να χαζέψετε τον ήλιο στον πεζόδρομο της SoWa. Κι ακόμα κι αν τα σύννεφα τον κρύψουν, εσείς ακούστε τον να σιγοτραγουδάει.