Συγκεντρωτική εργογραφία (2012 – Αυγ. 2013) του Μανώλη Δημελλά στο 24grammata.com

24grammata.com/ άποψη

Διαβάστε όλη την εργογραφία (άρθρα, επιφυλλίδες, διηγήματα, ντοκιμαντερ)  του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

 Όταν το ψέκασμα γίνεται με λέξεις.

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Από καιρό πάλευε με τα σωθικά του, ένας ανθρωποδιώκτης κατάπινε τα μέσα του, σαν να μην ήθελε πια να συναντά φίλους και γνωστούς. Να μην μοιράζεται τη καθημερινότητα, να κρύβει σκέψεις και να ντρέπεται για τις ατέλειωτες στραβοτιμονιές του, όμως δίχως τα λάθη, δε θα λογιζόταν για άνθρωπος.

Όσο για τις σωστές, τις λιγοστές πετυχημένες κινήσεις, αυτές κι αν τις κρατούσε σφιχτά, στη χούφτα της ψυχής του, μην τυχόν τις ματιάσει ο αδελφός, η πρώην γκόμενα, ακόμα και τα άγνωστα τρίτα του ξαδέρφια.

Τον συναντώ τελευταία, τριγυρνά κι αυτός, στο παράνομο ανοιχτό γιουσουρούμ του Πειραιά, ο Δήμος κάνει τα Αυγουστιάτικα στραβά, αλλήθωρα μάτια, μπας και πουλήσουν το σκουπιδαριό, που μαζεύουν από τους κάδους και χορτάσουν τη πείνα τους.

Εδώ δεν ξεχωρίζεις χρώματα και σημαίες στα διαβατήρια, ενώ ο υποψήφιος πελάτης, που δεν ψάχνει για αντίκες, κουδουνίζει κάτι πενταροδεκάρες και σιγοτρώει τον ήλιο, που ακόμη δεν του κόψαν εισιτήριο.

Όσο περπατώ μέσα στη κρίση τόσο πιο πολύ με τρομάζει η αναγνώριση τέτοιων περίεργων συνηθειών, ένα σωρό αληθινά φαντάσματα ξεπηδούν τριγύρω μου.

Δε θέλουν να βγαίνουν και να κουβεντιάζουν, για την κατάντια τους, ντρέπονται και συνάμα πνίγονται, έτσι, μοιραία, η πόλη καταλήγει να μοιάζει με ένα ζωντανό νεκροταφείο, ξεχνάς εκείνο το πολύβουο μελίσσι ανθρώπων, που πάνε κι έρχονται με κάποιο στόχο.

Οι κινήσεις μοιάζουν περισσότερο με ένα ξεκούρδιστο μηχανικό ρολόϊ. Και δεν είναι η ραστώνη του καλοκαιριού.

Έναν άλλο κόσμο, πιο χορτάτο, τρακάρω μέσα στο διαδίκτυο.

Μια αφορμή και γίνεται σπίθα να ανάψει φωτιά, και να ξεκινήσουν ατέλειωτα χοροδράματα, ένα σωρό από κούφιες κουβέντες.

Από την  ασφάλεια μιας μάλλον σταθερής καρέκλας και με όπλο το  πληκτρολόγιο κρίνουμε κάθε βήμα, που δεν ταιριάζει με το χρώμα της παντιέρα μας ή προσπαθούμε να στριμώξουμε το όνομα μας στη μαρκίζα της μέρας.

Τρομάζουμε μόνο με ό,τι μας μοιάζει, με τη μικρή πιθανότητα να είμαστε εμείς ή τα παιδιά μας, όλα τα άλλα περνούν, φεύγουν και χάνονται, μα δεν έγιναν ποτέ. Σαν ένα μικρό σκατζοχοιράκι, είναι τόσο ανάξιο και το πατάμε αδιάφορα αν τύχει και βρεθεί στο διάβα μας, μα όταν κάποιος βρεθεί και το φωτογραφίσει, δούμε πως κάτω από τη σκληρή γούνα του μοιάζει λίγο με ανθρώπινο μωρό, φέρνει λίγο στα μούτρα μας, εκεί πέρνουμε θέση, χωράνε όλα τα αγκάθια μέσα στην αγκαλιά μας.

Βιαστές και δολοφόνοι ζώων και μια στάση παρακάτω ένα παλικαράκι, που σκοτώνεται επειδή δεν έκοψε εισιτήριο!

Από την άλλη με τα λόγια σαρώνουν τα αλληλομαχαιρώματα.

Άδικο και δίκιο κάνουν στη μπάντα, βγαίνουν στιλέτα λέξεων και βάζουν σημάδι το νερουλό μυαλό μας.

Μοιάζει όλο αυτό με μια εσωτερική αιμορραγία, σαν να φωνάζει από τα σωθικά του ένας κόσμος και να μη θέλουμε να δούμε.

Πόσα άλλαξαν τα τελευταία χρόνια και δεν πήραμε μυρωδιά, πόσα γινήκαν και εμείς ακόμη δεν το μάθαμε, ψάχνοντας στα σκουπίδια της μνήμης..