Για πόσο ακόμα;

24grammata.com-πολιτικός Λόγος

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, στην περίπτωση της Μανωλάδας λειτούργησαν με επάρκεια. Υπήρξε δηλαδή η απαιτούμενη αντίδραση, τόσο από πλευράς της ελληνικής κοινωνίας, όσο και από το επίσημο, πολιτικό σώμα. Οι νόμοι, έστω και ετεροχρονισμένα ανακαλούνται και υφίσταται πλέον ορατή η βεβαιότητα της παραδειγματικής τιμωρίας όλων όσων ευθύνονται για το φοβερό συμβάν στα φραουλοχώραφα. Η ελληνική κοινωνία, σύσσωμη, υπερευαίσθητη σε ζητήματα ανθρωπιάς, στέκει ενάντια εμπρός στις αποτρόπαιες πράξεις των επιστατών. Η εκτίμηση του γεγονότος στις πραγματικές διαστάσεις του, καθώς και οι προτάσεις περί εμπορικών αποκλεισμών αποδεικνύουν πως υφίστανται και τα μέσα, αλλά και η διάθεση να μεταβληθεί η ολοκληρωτική ασθένεια που διακατέχει εδώ και μερικά χρόνια, με τόση σφοδρότητα την ελληνική κοινωνία σε μια αποτρόπαια ανάμνηση.
Τα μέσα ενημέρωσης, ακόμα και με σαφή τη μετριοπάθειά τους για ζητήματα χαμηλής τηλεθέασης, έστω και αν κλονισμένα από την εξέλιξη άλλων μέσων επικοινωνίας στερούνται της πολυτέλειας της αποκλειστικότητας, εντούτοις οφείλουν πια, περισσότερο από ποτέ να ασπαστούν την κοινή αίσθηση, διατηρώντας αποδυναμωμένη την επίδρασή τους στην αποφασιστική διαμόρφωση των συνειδήσεων. Αν κάποια πρόοδος έχει άλλωστε συντελεσθεί στην ελληνική κοινωνία, αυτή δεν είναι άλλη από τη σχηματοποίηση ενός υψηλότερου και ασφαλέστερου επιπέδου κριτικής θεώρησης των γεγονότων, τόσο σε εσωτερικό, όσο και διεθνές επίπεδο. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί λοιπόν, πως παρά τα μεμονωμένα προβλήματα και τις καρκινικές εξάρσεις στους κόλπους της κοινωνίας, το μέλλον προδιαγράφεται αισιόδοξο.
Ακόμα και αν η φυσική ροπή μας προς την παράδοση, συνιστά μια στρεβλή προσπάθεια να διασωθεί ο ολότελα, χαμένος, εθνικός χαρακτήρας της φυλής μας, ακόμα και αν η επίσημη πολιτεία ανέχεται στους κόλπους της την ύπαρξη ακραίων φωνών με ανθελληνικές αφετηρίες, ακόμα και αν η παράνομη εργασία ακυρώνει τη διάθεση για μια εν συνόλω και κατ΄επίφαση αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, ακόμα και αν τα γεννήματα της σύγχρονης και κυριολεκτικά, άγριας Δύσης παραμένουν ασύλληπτοι τυχοδιώκτες απολαμβάνοντας την ασυλία ενός ολόκληρου τόπου, ακόμα και αν γνωρίζαμε και ίσως να μπορούσαμε να αντιστρέψουμε τον κίνδυνο ή να προετοιμαστούμε, εντούτοις οφείλουμε να φανούμε αισιόδοξοι. Ακόμα και αν νοσηλεύονται δεκάδες, εξαθλιωμένοι μετανάστες με τραύματα πυροβολισμών, ακόμα και αν όλοι μας οπλίσαμε τα κυνηγετικά όπλα, ακόμα και αν η θλίψη και η οργή μας πραγματώνεται με οικονομικά μόνο μέσα, ακόμα και τότε μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Ακόμα και αν θεμελιώνονται μονοπώλια σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, ακόμα και αν η πίστη μας στην προστασία της ανθρώπινης ζωής διαβαθμίζεται με βάση την καταγωγή, ακόμα και αν ανεχόμαστε αυτόβουλες, πολιτικές προστασίες από «χρυσά, ελληνικά παιδιά», ακόμα και τότε οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Ακόμα και αν πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά μας γιατί και πώς ορθώθηκαν τόσα περιθώρια, ακόμα και τότε πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Ακόμη και αν επιβάλλεται να επιβιώσουμε μες στο ψεύδος της διαφαινόμενης ανάπτυξης, ακόμη και αν ο χριστιανικός Θεός μας φαντάζει τόσο ανελεύθερος, εμείς οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Ακόμη και αν υπάρχουν παιδιά στοιβαγμένα μες σε παλιά θερμοκήπια, ακόμα και αν διασφαλίζουμε για ολόκληρες γενιές ανθρώπων τον αποκλεισμό, ακόμα και αν ακυρώσαμε ολότελα τα παλαιά μας οράματα, δεν μπορούμε να είμαστε απαισιόδοξοι. Ακόμα και αν το εθνικό μας δέντρο ρημαγμένο με σημαίες αυστηρής γεωμετρίας ξεριζώνεται μέρα τη μέρα, εμείς θα είμαστε αισιόδοξοι.
Έστω μέχρι εκείνο τον καιρό που θα αποκαλυφθεί πως εμείς ήμασταν τα σύνορα, εμείς και οι βάρβαροι.