Ολόγλυκες αμαρτωλές φράουλες.

24grammata.com/ πολιτικός λόγος

Ολόγλυκες αμαρτωλές φράουλες.

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Άνθρωπο θωρείς μα καρδιά δε γνωρίζεις, λένε σε πολλούς μικρούς τόπους και σε κάνουν άλλοτε να απορείς και να σηκώνεις τους ώμους, όμως είναι και φορές που θες να βγάλεις βιαστικά, να πετάξεις από πάνω σου, εκείνο που σαν σκουπίδι έρχεται και λερώνει ολόκληρη τη φυλή μας.

Η ιστορία της Μανωλάδας, δεν είναι η μοναδική, ούτε η πρώτη που σε κάνει να νιώθεις άβολα βρώμικος, συμμέτοχος σιωπής και υποκρισίας, στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης.

Μεροκάματα των τριών ευρώ, από εφτακακόμοιρους μετανάστες, που μπλέχτηκαν στα ποδάρια επιτήδειων, ξύπνιων συμπατριωτών μας.

Είναι περίεργο αλλά ο χορτάτος ποτέ δεν μπόρεσε να αγγίξει τον νηστικό, αλήθεια για ρίξτε μια ματιά τριγύρω, υπάρχει κάποιος άστεγος που δεν θα του φορτώσουμε ένα σωρό λάθη, τεράστια προσωπικά ατοπήματα, για να καταλήξει στο πεζοδρόμιο;

Μπορούμε στα αληθινά να διανοηθούμε τον εαυτό μας, πως εμείς ίσως κάποτε θα την πέσουμε σε χαρτόκουτα για ύπνο;

Είναι στη φύση μας, να κοιτάμε, έστω και λαθραία, προς τα πάνω, έρχονται και οι μηχανισμοί άμυνας, αυτοί που καλοταΐσαμε και τους κουβαλάμε στους τρυφερούς, μικρούς νευρώνες μας και πνίγουν κάθε κοίταγμα αμφιβολίας.

Μονάχα κάτι κρυπτοφανερά πάθη δείχνουν, φωτογραφίζουν με μεγάλη ταχύτητα, εκείνες τις ιδιοτροπίες που παραπέμπουν στην περίεργη ανισορροπία μας.

Λένε, για παράδειγμα, πως η αδυναμία στα πολλά ζευγάρια παπούτσια δεν είναι άλλη από το κρυφό μας πάθος να κλοτσήσουμε, να διαφωνήσουμε με τους ανθρώπους γύρω μας και αρχίσουμε τις κλωτσιές, επειδή το καταπίνουμε, υποκρινόμαστε, το ρίχνουμε στα ψώνια και ειδικά στα παπούτσια.

Τώρα με τη βρύση των χρημάτων να στάζει έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα μεταφράζει το μυαλό την αδυναμία μας, γιατί όλο και ξεχνάμε τόσο που στο τέλος θυμόμαστε μόνο τις χλιαρές στιγμές μας.

Ετούτη η άνοια μας, το σβήσιμο της μνήμης, που δεν είναι γεροντική, αλλά μοιάζει περισσότερο με αναγκαία διαγραφή, δεν αφήνει περιθώρια λοξοκοιταγμάτων.

Η υποκρισία του ψευτο-τακτοποιημένου μικρομεσαίου, με την αναγκαία συνδρομή των μέσων ενημέρωσης είναι η χρυσή συνταγή μαγειρικής.

Κάθε που βγαίνουν ιστορίες, σαν της φράουλας, στον αφρό, πνίγονται μέσα στα δικά μας σάλια, ξεσπαθώνουμε έπειτα μαζικά, αναρωτιόμαστε για την ακροδεξιά που όλο και ανεβαίνει και αμφιβάλουμε για τους διπλανούς μας, πάντα αμφιβάλλουμε για τους διπλανούς μας, γείτονες, φίλους, ακόμα και τους συγγενείς, δυσπιστούμε με το αίμα μας.

Ποτέ δεν κοιτάμε τον καθρέφτη, το δικό μας μοιραίο ρόλο στην ιστορία, που όπως δείχνει, πέρασε από τα μάτια μας καθυστερημένα και μισή.