Αληθινή τρομοκρατία.

24grammata.com/ γνώμη

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Βιαστικό, γρήγορο βήμα, κάπως θυμίζει τα τρομαγμένα ζώα, έτσι δείχνουμε, από εκείνα που στο πείραμα ξεμένουν από φύραμα και τρέχουν, ψάχνουν μάταια, με τα κεφάλια μπηγμένα στις  ταΐστρες.

Κουτουλάμε και κάνουμε τους ανύποπτους  με την συνήθεια βασίλισσα των άκρων, μα είναι στο νεύρο που γράφεται ο παθιασμένος φόβος.

Η πιο γλυκεία στιγμή είναι του ύπνου η ώρα, εκεί που μοιάζει με τον θάνατο, τρίβεις ασυνείδητα τους νόμους, τσαλαπατάς τους  αριθμούς.

Τρομοκρατία σε κάθε χτύπο της καρδιάς, σε κάθε αναπνέον χρώμα, τσέπες και πορτοφόλια ατιμασμένα, βογγούν ακόμη και στα πρέπει.

Οι αριθμοί ζωντάνεψαν κι απόψε, όπως και κάθε μέρα δίνουν κρυφό χορό, μασκαρεμένα νούμερα, τραβούν  από την ξοπορτιά μου, φωνάζουν, δήθεν προσκαλούν, μα είναι άγριες ύαινες, με δόντια πιο κοφτέρα από ακονισμένα σίδερα, ξεκοκαλίζουν τον τελευταίο, ανήμπορο να αντισταθεί, πελάτη.

Τι πιο βαρύ από το χορτασμένο μάτι;

Χέρια που μοιάζουν με σπασμένα κουπιά και βάρκες πεταμένες στο βουνό, ό,τι κι αν κολυμπά στο δρόμο μοιάζει παράταιρα νεκρό, σαν νεκρική πομπή, όχι γείτονα, του μακαρίτη είμαστε, η σαβουρο-πραμάτεια, τα στράτσα, που πετάχτηκαν από το μισογκρεμισμένο σπίτι.

Ακολουθώ ίχνη, σαν ψίχουλα στην άσφαλτο, αποφεύγω τις βιτρίνες και τα βλέμματα, ξανοίγομαι σε πράγματα μικρά, όπως την άκρη των δακτύλων σου, όσο πιο πολύ κλείνω, στενεύω τη ματιά, όσο κρατώ θολό το βλέμμα, ξεφεύγω από τα τρομοκρατικά χτυπήματα που άθελα μου έμπηξαν έναν αχόρταγο δεινόσαυρο μέσα στην ψυχή που τώρα πια δεν μπορώ πια να θρέφω.