L’ Ennemi [Charles Beaudelaire]

24grammata.com/ ιστορία της λογοτεχνίας

Ο ποιητής Γιώργος Πρίμπας συγκέντρωσε δύο διαφορετικές μεταφράσεις του ποιήματος “ο εχτρός” του Μποντλέρ, οι οποίες είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό Νουμάς το 1907 (μετ.: Καλαμά) και το 1919 (μετ. Παπανικολάου). Στη συνέχεια μας παρουσιάζει το έργο στο πρωτότυπο καθώς και στην αγγλική του μετάφραση

L’ Ennemi [Charles Beaudelaire]

Ο Νουμάς – Τεύχος 244 (1907)

 

Ο Εχτρός

 

Η νίοτη ήταν μοναχά μπόρα σκοτεινιασμένη

Που ολίγων ήλιων είδε φως κλεφτάτα εδώ κ’ εκεί

Κι από βροχές και κεραυνούς τέτοιο κακό έχει γένει

Που κόκκινοι στον κήπο μου ολίγοι είναι καρποί.

 

Κ’ έφτασα στο χινόπωρο των ιδεών αγάλι,

Και πρέπει τη δικέλλα και το φτυάρι να κρατώ,

Το χώμα που πλημμύρισε να ξαναμάσω  πάλι

Που του έσκαψε τρύπες βαθιές σαν τάφους το νερό.

 

Και ποιος το ξέρει αν τα λουλούδια αυτά τα ονειρεμένα

Θα βρουν εδώ σαν αμμουδιά που είν’ όλα ξεπλυμένα

Τη μυστική κείνη τροφή όπου τα ζωντανεύει;

 

Ω θλίψη, ω θλίψη! Τη ζωή ο καιρός την κρυφοτρώει

Κι ο σκοτεινός αυτός εχτρός που την καρδιά μας τρώει

Με το αίμα εμείς που χάνομε αξαίνει και γερεύει!
(μετ. Μήτση Καλαμά)

Ο Νουμάς – Τεύχος 614 (1919)

 

Ο Εχθρός

Μια καταιγίδα η νιότη μου ήταν σκοτεινιασμένη,

που τήνε σκίζει εδώ κ’ εκεί φωτός αναλαμπή ˙

Στον κήπο μου οι νεροποντές τη γύμνια έχουν σπαρμένη,

Και του έχουν μείνει λιγοστοί ροδόχρωμοι καρποί.

 

Να, το χυνόπωρο άγγιξα των ιδεών, κι ακόμα

Το φτυάρι και το δίκρανο θα πάρω μια φορά,

Κι απ’ την πλημμυρισμένη γη, μαζεύοντας το χώμα,

Θα κλειώ τις τρύπες που άνοιξαν σαν τάφους τα νερά.

 

Κ’ οι νέοι ανθοί του ονείρου μου ποιος ξέρει αν βρούνε πάλι

Στο χώμα αυτό που πλύθηκε σαν άμμο στ’ ακρογιάλι

Κρύφια τροφή να πάρουνε δύναμη κ’ ευωδία;

 

Ω αλίμονο, ω αλίμονο! τη ζωήν ο Χρόνος κλέβει,

Κι ολοένα ο Σκοτεινός Εχθρός που τρώει μας την  καρδιά

Απ’ το αίμα που εμείς χάνουμεν ορθώνεται κι αντριεύει!   

(μετ. Δημήτρης Παπανικολάου)

 

 

Πηγή (κλικ εδώ) του πρωτότυπου και μεταφράσεων στα αγγλικά του ποιήματος L‘Ennemi του CharlesBeaudelaire

 

 

L’ Ennemi

Ma jeunesse ne fut qu’un ténébreux orage,

Traversé çà et là par de brillants soleils;

Le tonnerre et la pluie ont fait un tel ravage,

Qu’il reste en mon jardin bien peu de fruits vermeils.

Voilà que j’ai touché l’automne des idées,

Et qu’il faut employer la pelle et les râteaux

Pour rassembler à neuf les terres inondées,

Où l’eau creuse des trous grands comme des tombeaux.

Et qui sait si les fleurs nouvelles que je rêve

Trouveront dans ce sol lavé comme une grève

Le mystique aliment qui ferait leur vigueur?

— Ô douleur! ô douleur! Le Temps mange la vie,

Et l’obscur Ennemi qui nous ronge le coeur

Du sang que nous perdons croît et se fortifie!

The Enemy

My youth has been nothing but a tenebrous storm,

Pierced now and then by rays of brilliant sunshine;

Thunder and rain have wrought so much havoc

That very few ripe fruits remain in my garden.

I have already reached the autumn of the mind,

And I must set to work with the spade and the rake

To gather back the inundated soil

In which the rain digs holes as big as graves.

And who knows whether the new flowers I dream of

Will find in this earth washed bare like the strand,

The mystic aliment that would give them vigor?

Alas! Alas! Time eats away our lives,

And the hidden Enemy who gnaws at our hearts

Grows by drawing strength from the blood we lose!

[μετ. William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)]

The Enemy

My youth was but a tempest, dark and savage,

Through which, at times, a dazzling sun would shoot

The thunder and the rain have made such ravage

My garden is nigh bare of rosy fruit.

Now I have reached the Autumn of my thought,

And spade and rake must toil the land to save,

That fragments of my flooded fields be sought

From where the water sluices out a grave.

Who knows if the new flowers my dreams prefigure,

In this washed soil should find, as by a sluit,

The mystic nourishment to give them vigour?

Time swallows up our life, O ruthless rigour!

And the dark foe that nibbles our heart’s root,

Grows on our blood the stronger and the bigger!

[μετ. Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)]

The Ruined Garden

My childhood was only a menacing shower,

cut now and ten by hours of brilliant heat.

All the top soil was killed by rain and sleet,

my garden hardly bore a standing flower.

From now on, my mind’s autumn! I must take

the field and dress my beds with spade and rake

and restore order to my flooded grounds.

There the rain raised mountains like burial mounds.

I throw fresh seeds out. Who knows what survives?

What elements will give us life and food?

This soil is irrigated by the tides.

Time and nature sluice away our lives.

A virus eats the heart out of our sides,

digs in and multiplies on our lost blood.

[Robert Lowell, from Marthiel & Jackson Matthews, eds., The Flowers of Evil (NY: New Directions, 1963)]

The Enemy

I think of my gone youth as of a stormy sky

Infrequently transpierced by a benignant sun;

Tempest and hail have done their work; and what have I? —

How many fruits in my torn garden? — scarcely one.

And now that I approach the autumn of my mind,

And must reclaim once more the inundated earth —

Washed into stony trenches deep as graves I find

I wield the rake and hoe, asking, “What is it worth?”

Who can assure me, these new flowers for which I toil

Will find in the disturbed and reconstructed soil

That mystic aliment on which alone they thrive?

Oh, anguish, anguish! Time eats up all things alive;

And that unseen, dark Enemy, upon the spilled

Bright blood we could not spare, battens, and is fulfilled.

[μετ. Edna St. Vincent Millay, Flowers of Evil (NY: Harper and Brothers, 1936)]

L’Ennemi

my youth was all a murky hurricane;

not oft did the suns of splendour burst the gloom;

so wild the lightning raged, so fierce the rain,

few crimson fruits my garden-close illume.

now I have touched the autumn of the mind,

I must repair and smooth the earth, to save

my little seed-plot, torn and undermined,

guttered and gaping like an open grave.

and will the flowers all my dreams implore

draw from this garden wasted like a shore

some rich mysterious power the storm imparts?

— o grief! o grief! time eats away our lives,

and the dark Enemy gnawing at our hearts

sucks from our blood the strength whereon he thrives!

[μετ. Lewis Piaget Shanks, Flowers of Evil (New York: Ives Washburn, 1931)]