«ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ΤΟΥ ΠΑΜΠΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ»

24grammata.com/ εάν (γνώμες)
Σύντομο σχόλιο με αφορμή την προσεχή έκδοση της νέας, ποιητικής συλλογής του Κύπριου δημιουργού, «Η νύχτα σηκώνει το χέρι.»

Διαβάστε εδώ την  προδημοσίευση της  νέας ποιητικής συλλογής του Πάμπου Φιλίππου “η νύχτα σηκώνει το χέρι”

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος

«Στάθηκε με όλα τα όνειρά του στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού. Σε κάθε του ανάσα, σε αυτού του ανθρώπου την κάθε ανάσα σκορπούσαν πουλιά και στους τοίχους σηκώνονταν λέξεις. Με κατακόκκινα γράμματα γράφονταν οι πιο σπουδαίες, οι πιο ιδανικές. Οι άνθρωποι σε παλιές εποχές έχουν πεθάνει για τούτες τις λέξεις και το κόκκινο στους τοίχους ήταν κάποτε το αίμα τους. Μιλώ για ένα σπίτι παλιό, ζεστό από εκείνα που κρατούν κλειστά τα παράθυρα μάτια τους και κανείς δεν υποπτεύεται πως βαθιά μες στο εσωτερικό τους γεννιούνται και χαλούν τον κόσμο τα πιο τρυφερά όνειρα. Ο άνθρωπος εκείνος σε κάθε του ανάσα σκορπά πουλιά από όλες τις σκληρές πληγές του. Ένα νεκρό παιδί, ένας σοφός, ένας που σκοτώθηκε για την πίστη του, ένας θρυλικός επαναστάτης και σε όλες τις γωνιές νεαρά χελιδόνια. Ο ποιητής ζωγραφίζει την Άνοιξη, το νεκρό παιδί ρωτά αν τάχα θα τη δει ξανά. Ο ποιητής κάθε τόσο κλαίει γιατί δεν έχει τίποτε όμορφο να πει στο παιδί. Και ο επαναστάτης μιλά για το ανθρώπινο ποτάμι που θα κατέβει στις πολιτείες μιαν ημέρα και ο σοφός ξαναγράφει όλες τις θεωρίες του. Μα τώρα πια είναι όλες καμωμένες για τα παιδιά. Στους τοίχους εξακολουθούν να σηκώνονται κατακόκκινα γράμματα. Ο ποιητής με την τρυφερότητα ενός πατέρα μιλά στο νεκρό παιδί, του λέει, «μην φοβάσαι τη βροχή», είναι το κλάμα των δειλών η βροχή, τέτοια πράγματα εμάς δεν θα μας συγκλονίσουν ποτέ. Μες στο δωμάτιο χορεύουν σκισμένες ομπρέλες, πρόκειται για θαυμάσιους χορούς, για πράγματα που τέλος πάντων συμβαίνουν σπάνια. Μα στο σπίτι του ποιητή, υπάρχει, δεν στο είπα ποτέ, υπάρχει ένα ανυποψίαστο σύμπαν που τινάζεται μες σε αστραπές. Εκείνος που σκοτώθηκε για την πίστη του δεν μετανιώνει ποτέ, εκείνος που σκοτώθηκε για τους ανθρώπους λέει πως κάποτε, όταν θα πεινάσουμε και θα διψάσουμε κάποιος θα είναι εκεί για να μας διώξει, κάποιος που έχει μονάχα δάκρυα να προσφέρει σε τούτο τον κόσμο.
Το παιδί τώρα φορά ένα καπέλο ναυτικό που έχει κορδέλα μαβιά και το όνομα ενός ένδοξου πλοίου στο γείσο του ραμμένο και όλο ρωτά για την άνοιξη και τις μελλούμενες εποχές. Και είναι όλοι ετούτοι φαντάσματα περασμένα και η έννοια τους δεν είναι πια από τούτο τον κόσμο, μα για τον κόσμο τον ίδιο.
Η πόρτα θα ανοίξει, θα εισβάλει μια νύχτα με ρούχα κουρελιασμένα, καθώς οι γυναίκες της Ανατολής ανάμεσα στα μνήματα που κλαίνε τους μαρμάρινους νεκρούς. Τότε λοιπόν, ο ποιητής σηκώνει το πρόσωπό του, ανάβουν όλα τα φώτα βαθιά μες στα μάτια του και η νύχτα νικιέται. Ο ποιητής μπορεί ακόμα και να πεθάνει για να μην φοβάται το παιδί, για να πιστεύει εκείνος που σκοτώθηκε πριν αιώνες, για να χαράζει τον κόσμο με τα τεταρτοκύκλια όργανά του εκείνος ο σοφός. Ο ποιητής, για όσους δεν κατάλαβαν, είναι εκείνο το σκοτωμένο παιδί που κοιμήθηκε κάποτε μες στα στήθια μας. Τέτοιοι θάνατοι δεν λησμονιούνται ποτέ, αγαπητέ.»
Η Ηρώ Τσαρνά στο ακαδημαϊκού χαρακτήρα έργο της για την ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη, ορίζει την τέχνη ως «εκείνη τη δράση που κατευθύνεται από τη συνείδηση.»  Δεν θα μπορούσαμε με διαφορετικό τρόπο να ορίσουμε την ποιητική δημιουργία του Πάμπου Φιλίππου, ο οποίος στρέφει το βλέμμα του στον άνθρωπο, διατυπώνοντας έναν λόγο κατά συνείδηση και ηθική. Τούτα τα πράγματα σπανίζουν. Ο Φιλίππου μιλά για το φόβο που φτιάχνει τις ευκαιρίες και στυλώνει τις σκοπιμότητες. Αν ο περασμένος αιώνας ήταν ένα παιδί σκυμμένο στα βιβλία, καθώς σχολιάζει π αβάς du Bos, ο ποιητής ζει τη δική του εποχή, δείχνοντας στο παιδί το ίδιο του το είδωλο, εκείνο που κάποτε θα καίγεται μες στις φτηνές συμβάσεις.
Υπάρχουν φωνές που ερεθίζουν με τα συνειρμικά τους συμπεράσματα και τους  αμυδρούς φωτισμούς τους. Στην περίπτωση του Πάμπου Φιλίππου, ο λόγος εκτείνεται πέρα ως πέρα στον κόσμο, ωραίος, ζεστός, σαφής και ευθύς, όπως μια ψυχή παιδική. Ας υποδεχτούμε λοιπόν με το δέοντα σεβασμό και την ανάλογη χαρά τη νέα ποιητική συλλογή του Κύπριου δημιουργού. Μια ποίηση γεμάτη αυτοπεποίθηση, εγωιστική  γιατί δηλώνει την αλήθεια και έτσι μπορεί να ανέχεται κάθε μορφή ζωής, να πλάθει κόσμους, να αυτοκαλλιεργείται, να εννοεί αναρίθμητα, ψυχικά πάθη. Να αλαφρώνει τούτο τον κόσμο από κάθε χυδαιότητα.
Δεν πρόκειται για κριτική. Τούτο το σχόλιο συνιστά ένα «ευχαριστώ», στη γλώσσα των ποιητών. Ευχαριστούμε κύριε Φιλίππου.