Το δέος της μεγάλης σκιάς (το νέο ντοκιμαντερ των Μ. Δημελλά, Φ. Αλαβέρα αποκλειστικά από το 24grammata.com)

24grammata.com culture WebTV

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο24grammata.com κλικ εδώ

 

24grammata.com- αστικοί μύθοι

Μοναδικό αφιέρωμα στην  επίδραση των αστικών και μεταφυσικών μύθων στη ζωή των Ελλήνων

 

Το δέος της μεγάλης σκιάς.

Ντοκιμαντέρ με θέμα την έκλειψη που πραγματοποιήθηκε το 2006 και ήταν ορατή στην Ελλάδα, σχεδόν 100% στο Καστελόριζο.
Μια δημιουργία του Φίλλιπου Αλαβέρα και Μανώλη Δημελλά (αποκλειστικά στο 24grammata.com- αστικοί μύθοι)

Ενα μοναδικό ντοκιμαντέρ, που θέτει πρωτόγνωρα ερωτήματα και ανακαλύπτει  μοναδικές απαντήσεις.
Ο Μανώλης Δημελλάς και ο Φίλιππος Αλαβέρας προσπαθούν να κατανοήσουν, μέσα από την έκλειψη ηλίου του 2006, πως δημιουργούνται οι αστικοί μύθοι

Ποιός αλήθεια βλέπει πραγματικά το φως, ήταν η απορία μας, ποιός μπορεί να μας μιλήσει για την έκλειψη, με πoια μάτια γράφεις στο σκοτάδι;…” καταξιωμένοι επιστήμονες, κάποιοι εξαρτημένοι από ουσίες, ένας τυφλός, ένας εθνικός  ήρωας, τυχαίοι περαστικοί προσπαθούν να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα και να δημιουργήσουν το δικό τους μύθο. Αρκεί, βέβαια, να βρουν  το κοινό που θα τους ακολουθήσει

 

 

http://youtu.be/8QninkQZLgA

Το δέος της μεγάλης σκιάς.

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς.

Ένας λατρεμένος, παλιός θεός, ο Απόλλωνας έδειξε με τα μάτια του μισόκλειστα προς τον ήλιο, όλο το φως δικό σας, βροντοφώναξε, όλος ο κόσμος μέσα σε μια ακτίνα του παιδιού μου.
Έτσι, κάπως έτσι, πρόσφερε στους ανθρώπους το πιο σπουδαίο δώρο, έπειτα από την ίδια την ζωή μας, που μάλλον ήταν ενός άλλου, πιο μεγάλου θεού, δώρο, έτσι έκαναν όλοι τότε, μάς γέμιζαν με δώρα, πεσκέσια, που έπειτα μας τα ζήτησαν πίσω με τόκο, διπλά και τρίδιπλα πανωτόκια,μέσα από απειλές και τρομερές φοβέρες,  έχοντας για μπράβο, εισπράκτορα τον σεμνό Χάρο.
Ο Απόλλωνας μάλλον πέθανε από ανία που μεταμορφώθηκε σιγά-σιγά, σε άνοια, εκεί πάνω, ψηλά στον Όλυμπο, η συνήθεια να μπεκροπίνουν, νέκταρ και αμβροσία, ψιλοκουτσομπολεύοντας, τους έκανε όλο και πιο κλειστούς, σκοτεινούς χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να αφήσουν στους καινούριους, μικρότερους ακόμη Θεούς, ζωτικό χώρο, να θεριέψουν και στο τέλος μέσα από τιτάνιες μάχες να παραδώσουν τα κλειδιά από τις αιώνιες πύλες του χρόνου.
Μα κάπως έτσι γράφονται οι μύθοι, στην αρχή η αμφισβήτηση πνίγει την άγνωστη  υπόθεση που ξεδιπλώνεται με τα λόγια, μπροστά στα μάτια μας.
Αν είναι η ιστορία να μην ενοχλεί, δεν ανατρέπει τα πρώτα δεδομένα μας, δεν τα βάζει με το υποσυνείδητο μας, τότε περνά, πιο εύκολα τον οισοφάγο, την καταπίνουμε με ευκολία.
Έπειτα έρχονται οι επιστημονικές έρευνες, φωτίζουν μα και ανατρέπουν το πρώτο δεδομένο.
Λες ήλιος και αμέσως πάει πια το μυαλό στο πιο κοντινό μας αστέρι, απέχει μόλις 149,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα από εμάς, ο σχεδόν σφαιρικός πλανήτης έχει θερμοκρασία στην επιφάνεια του περίπου 5800 βαθμούς Κέλβιν. Μελέτες δίνουν στον ήλιο 5 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής, αφού θα εξαντληθεί το υδρογόνο του, θα αρχίσει να διαστέλλεται και θα γίνει κόκκινος γίγαντας, εκείνη την περίδο θα ρίξει μια σπρωξιά στους γύρω πλανήτες και φυσικά την γη, ενώ αυτός  θα μετασχηματίζεται και πάλι σε άσπρο νάνο, ένα αστέρι που θα περιβάλλεται από ένα παγωμένο, σκοτεινό πλανητικό νεφέλωμα και θα ψύχεται για ακόμη 5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Όλα αυτά εμείς δεν θα τα προλάβουμε, μα ούτε και ο ήλιος φαίνεται να μας αντέχει μέχρι τότε, έτσι γίνονται ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που δεν αλλάζουν την πικρή καθημερινότητα μας.
Μας βοηθούν όμως να μην τρομάζουμε με τις δοξασίες και τους μύθους. Να μην γίνονται οι μικρές αλλαγές στο φως, περίεργα συναισθήματα και να σκοτεινιάζουν την διάθεση μας.

Πίσω στο σκοτεινό υπόγειο της μνήμης οι εικόνες, περιέργως πως, είναι όλες λουσμένες στο χρώμα, ακόμη και εκείνες που δεν έπαψαν να πληγώνουν, ακόμη και εκείνες που δείχνουν πρόσωπα σβησμένα, πράξεις ασυγχώρητες, στιγμές που πνίγηκαν στο ποτάμι του χρόνου ενώ θα θέλαμε να μην είχαν συμβεί σε εμάς όλα αυτά, όταν ξαναγυρνούν είναι και πάλι λουσμένα στο φως.
Ένα παράξενο φως εισβάλει σε κάθε κίνηση μας, ακόμη και σε αυτές που θέλουμε να παραμείνουν σκοτεινές, κρυμμένες στην ασφάλεια μιας αφώτιστης ζώνης. Μα η παρουσία τους μη φωτός δεν κάνει τα αντικείμενα ή τα συναισθήματα να μην υπάρχουν, ούτε εντέλει και τα ναρκώνει ρίχνοντας τα κάτω κοιμισμένα, αντίθετα το σκοτάδι μπορεί να μην δίνει φόρμα, όγκο και χρώμα όμως κάνει τέρατα και αφήνει ξέφρενη την φαντασία που φαίνεται να περιμένει με την σειρά της, να ανοίξει τα μάτια της, να μυρίσει τους λέπτους μας φόβους και να σχηματίσει πρόσωπα σε κάθε έναν από αυτούς.
Είναι όμως το ηλιακό φως, που όσο και αν το αντιγράφουμε με  βολφράμια, τουνκστένια, μα και άλλα περίεργα υλικά που γεμίζουν το σκοτάδι μας, στεκόμαστε με δέος μπροστά στο μεγαλείο του.
Ήταν η έκλειψη του ήλιου, η μοιραία αφορμή το 2006, ορατή σχεδόν 100% από το Καστελόριζο,  μα και από ολόκληρη την Ελλάδα.
Η προηγούμενη φορά ήταν το 1936, ενώ η επόμενη θα είναι το 2088, μας τράβηξαν τα λόγια των γειτόνων, οι κουβέντες του τραίνου, ο περαστικός που ξανοίωντας τον ουρανό έλεγε και δυο λόγια για το φαινόμενο.
Ποιός είναι εκείνος που δεν έχει κάτι για τον ήλιο, το φαινόμενο γινόταν και στην γειτονιά μας, εκείνη που κουβαλάμε μέσα μας, όχι την πραγματική. Στο Καστελόριζο, που είναι δίπλα στην Ρόδο, που για τον Φίλιππο είναι ταυτισμένη με τα παδικά του χρόνια, ενώ για μένα σαν Καρπάθιος που όσο πιο κοντά είμαι στον τόπο μου, τόσο πιο γαλήνιος γίνομαι.
Αφήσαμε την δικία μας φαντασία να ταξιδέψει πάνω στους μύθους και τις αλήθειες εκείνων των στιγμών.
Επιστήμονες που περιγράφουν το φαινόμενο, άνθρωποι θρύλοι που ζουν ακολουθώντας τις εκλείψεις. Στα βήματα του ήλιου που μας κρύβεται. Ναι, υπάρχει ένας κόσμος που ζει με έναν σκοπό, να δει όσες περισσότερες εκλείψεις μπορεί.
Όπως υπάρχει και ο υπόλοιπος κόσμος που δεν δείχνει να επηρεάζεται, να ασχολείται με τίποτε, έξω από τις εσωτερικές, προσωπικές διαδρομές του. Ακόμη και αυτοί όμως όταν ο ήλιος μαζεύεται πίσω από την σελήνη, αγριεύουν, όπως αλλάζει διάθεση κάθε ζωάκι πάνω στον πλανήτη μας.
Μπλέξαμε λοιπόν με παραμύθια και αλήθειες, δοξασίες και επιστημονικές μελέτες, όλα ένα κουβάρι, που ξεμπλέκει κάθε φορά, ανάλογα με την διάθεση, την όρεξη, δίνουμε και ταυτότητα στην διαίσθηση μας, στο τρίτο μάτι που μας οδηγεί, μας προσανατολίζει όσο κι αν θέλουμε να το αγνοούμε ή να δείχνουμε πολιτισμένοι και προσανατολισμένοι σε αυστηρά επιστημονικά τσιτάτα.
Ποιός αλήθεια βλέπει πραγματικά το φως, ήταν η απορία μας, ποιός μπορεί να μας μιλήσει για την έκλειψη, με πια μάτια γράφεις στο σκοτάδι;
Οι απαντήσεις τελικά δεν δίνονται ούτε σε αυτήν την  ταινία τεκμηρίωσης. Ή μήπως όχι;